Yüreği ağırlaşmış, kocaman bedeni küçücük yüreğinde küçüldükçe küçülmüştu...Gözleri çukurlasip anlamlı bakışları yerini buğulu gözlere bırakmıştı. Yok oluyordu umutları hayalleri birer birer... Ruhu bedeninde can çekişiyor, nefes alışları güçlükle duyuluyordu... Koca bir harebenin yok olmaya yüz tutmuş kırıntıları kadar güçsüz, çaresizdi... Nedenini bilmediği meçhul bir hastalığın pençesine düşmüş ve yaşarken yavas yavaş öluyordu... Bedeni, ne yüreğini ne kalbini...tasiyabiliyordu. Görkemli hayatınin büyüsü bozulmuş yerini Büyük bir suskunluğa bırakmıştı. Kim bilir belkide düştüğü O amansız hastalığın sebebi vicdan ve yürek sesinin ruhunda tutuklu kalmasıydı.... YUREK VE VİCDAN SESİ, hiç bir Ruhda, SUSMAYA, SUSTURULMAYA Mahkûm edilmeyecek kadar özel, güzel ve anlamlı kalmalıdır....