ŞEYTAN'DA BİR MELEKTİ

• 23 Aralık 2015 Çarşamba 01:31:29

Hayatımı anlattığım kitabımın giriş bölümünden de anlaşılacağı gibi sevgi kavramının bir aile içinde nasıl yozlaştırıldığını eğer bu kitabı okuyabilirseniz göreceksiniz.
Bu yazımı kitabımın reklamını yapmak için yazmıyorum. Uzun süredir niçin yazılarıma ara verdiğimi anlatmak için yazma ihtiyacı duydum. Kitabımın hazırlığı için çalışıyordum.

ŞEYTAN’DA BİR MELEKTİ
GİRİŞ
Sevmek bir tutkudur gülüşlerde.
Yaşamak bir güzelliktir düşlerde.
İnsan sevmelidir doyasıya,
Yaşamalıdır dünyayı tüm bakir güzelliklerle.
“Mutluluk, varacağımız bir istasyon değil, bir yolculuk biçimidir” demiş Montesquieu. Bu sözden yola çıkarak bende diyorum ki, mutluluğu yaşam biçimine dönüştürebilmek için önce sevmeyi bilmek gerekir.
Sevmek kimine göre ölümüne kadar, kimine göre de sevildiği kadardır. Sevgi insanı insan yapan en yüce değerdir. Dünyayı seven, yaşamayı seven, sevgi dolu yürekleri hiç bir acı, keder bu sevgilerinden vazgeçiremez.
Baharda yemyeşil kırlarda dolaşırken kokladığımız çimenlerin, o taze ve çiğli rayihaları, içimizi doldurmuyorsa. Gökyüzünün alabildiğine maviliğinde bembeyaz kar kümeleri gibi duran bulutların o şahane manzaraları hayal âlemimizi zorlamıyorsa. Tüm bunların verdiği hazzı doyasıya yaşayamıyorsak, dünyayı gerçekten anlayıp, sevebilir miyiz? Dünyayı sevmek demek, dünyada yaşadığını anlamak demek çok küçük ama gerçekte çok büyük manalar saklayan minik güzelliklerdir. Örneğin: bazen yüreğimizi derinden sızlatan, bazen de içimizi kıpır kıpır oynatan bir müziğin tınısı, bir kelebeğin ve arının çiçeklerle dansı. İnsana sevginin kapılarını açmaz mı?
Hayatımız belki iniş ve çıkışlarla dolu olabilir. Ama biz bütün bu engelleri sevginin gücüyle aşmalıyız. Sevginin aşamayacağı hiç bir engel yoktur. Ama bu sevgi karşılıklı olmalı. Nasıl doğayı sevip koruduğumuz zaman o bize bin bir çeşit nimetlerini sunuyorsa, insanoğlu da bir birini severken karşılıklı sevip birbirinden güzellikleri esirgememelidir.
Yaradılış itibariyle sevgilerin en kutsalıyla donatılan bir annenin sevgisi neyle ölçülebilir. Koruyucu ve himaye edici bir sevgiye sahip olan babanın himayesinde yaşamak kadar güven verici bir yer var mıdır? Dert ortağı, sırdaş, neşede ve kederde beraber ağlayıp, beraber gülen kardeşliğin yerini başka bir sevgi alabilir mi? Fakat bazen yine aynı bireyler sevgiyi hiç acımadan bencil duygularına alet ederek, bu kutsal kavramı nefrete, acıya dönüştürmektedirler. İşte bu noktada mutluluk varılacak bir istasyon değil bir yolculuk biçimi olmaktadır.