Geçiyor...

• 13 Temmuz 2008 Pazar 23:15:45

Günler gecti..
farkına varmadıgım sürece sorun yok. kendimi kaptırıp yaşamak tutkusuna aksamları sabaha gunleri geceye baglıyorum. avucumda sıkı sıkıya tutmuyorum artık telefonumu... ve ararsında duyamam diye sesini sonuna kadar actıgım zil sesini yine sessize alıp odanın bir kösesine bıraktım. okursun diye yazdıgım sitelerede girmiyorum ne zamandır. yada okursun bir gun diye yazmıyorum sıradan tekrarlarımı saymazsak..
bana aldıgın pantalonu gömleği kıslıkların arasına kaldırdım. üzerinde yeşil beyaz inek resimlerini oldugu fincanıda gecen gun yanlıslıkla elimden kaydırıp düşürdüm... gonderdigin deniz kabukları ve el yazın kullanılmayan bir cekmecenin müdavimi oldular... sana ilk maasımla ne alacagımı sormustun ya... bende ne istersin dedigimde kızmıstın... önemli olan benim begenip birseyler almamdı.. sana aldıgım elbiseyi bir arkadasıma verdim..sevgilisine hediye etsin diye....

aslında adresini hatırlayıp sana gondermeyi planlıyordum... ama demiştim ya bittigini anlayabilecek kadar buyudum ben..tek yapmam gereken artık buna inanmak... artık işlerim yolunda gidiyor ve sanırım iyi kazanıyorum. oysaki nasılda umursamazım ve akısınıa bırakmıstım hayatımı... günler gecti ve ben her sensiz gecen gunde seninle yasadıklarımın üzerinden gectim bir bir.. sonuna geldim simdi. ruhumu arındırıyorum icimdeki bu acıdan. ve daha dikkatli yazıyorum artık. daha az devrik cumle daha az kafiye daha az imla hatası... sana anlatmak icin ezberledigim masalları kız cocuklarına bırakıyorum... tuhaf bir boslukta gibiyim... tarif etmeme yetecek kadar sözüm yok belkide gücüm... gecti artık deyip avutmaya calıstım bir süre baktım gecmiyormus.. tamam deyip dayanmayı ögrendim...haklıydın.. herkes kendi acısını yasıyormus icinde. ötelenmiyor yada ertelenmiyor... görmezden gelsen bile ilk zayıflıgından faydalanıp daha cok canını yakıyor...

sana yakın bir yerlerde hayatıma devam etmek gibi ütopik dusuncelerdende kurtuluyorum artık yavas yavas... yasamak istedigim hayatla yasadıgım hayat arasındaki ucurumdan düşüyor gibiyim. ikisinede tutunamıyorum. hala yasadıgım yaptıgım söyledigim her söz dilimin ucunda... geçiyor yavas yavas ne kadar üzgün olsamda..ne kadar canım yansada.. ne kadar isyan etsemde geciyor ve yasıyorum... kanarken içimde butun kabuk tutmus yaralar... benzetmelerden sıkıldım... benzemiyor cunku yoklugun anlattıklarıma... içimdeki bu sıkıntı..nefes alamıyor olmak, karsılıksız cıkması gibi yaptıgın önemli bir iş karsılıgında aldıgın çeklerin...

günler gecti
ve ben hala hicbirsey olmamıs gibi bekliyorum...sanki en son bir hafta once değilde bir dakika önce konusmusuz gibi... zamanı durdurdum avuclarımı kanatsada sıkı sıkı tutuyorum... ihtiyarlamıyorum artık ve unutmuyorum.. içime kazıyorum adımızın bas harflerini..ölümümden sonra yapılacak otopside bulunacak belkide ölüm nedenim... oysa ben hala yaşama nedenimi arıyorum...