Cypraqual: Kolye 8.Bölüm 1.Kısım

• 26 Temmuz 2015 Pazar 12:48:51

Elf, olanca hızıyla koşuyordu…

Cypraqual Dünyasının ortasında bulunan Doğu ve Batı olarak iki kanada ayrılmış elf krallığı Diameld’ den sürülmüştü.Batı kanadı Siyah ejderhanın doğusu ise kırmızı ejderhanın gölgesi altında kendi içlerinde bir krallıktı. Yani iki kanatta ejderhalara vergi vermek zorundaydı. Elfi sürgüne gönderen doğu kanadının kralı Wairacas,bununla da yetinmemiş ve onu kanun kaçağı olarak adlandırmıştı.Bundan dolayı sürgün yiyen bir daha o topraklara adım atamayacaktı.Wairacas tarafından kanun kaçağı sınırdışı edilmesine rağmen onun ceza yemesine sebep olan elf asilzadelerden Recnat, peşine iki gözüpek adamını takmış öldürülmesini istemişti.Kralın bundan haberi yoktu ki zaten iki kanadınki de toprakları dışındaki orman elfleri dahil diğer kalanlarla ilgilenmezlerdi.Bundan dolayı da dağ cüceleriyle orman elfleri arasındaki gerginlikten haberleri yoktu.Kızı Desurun ise,Swaclon adındaki iki kanat arasında casusluk yapan bu elfin sürgün yemesini hiç istememiş ve bundan dolayı da büyük bir cesaretle babasına karşı çıkmış ama sonuç alamamıştı.Nitekim prenses,onun ardından gizlice krallıktan ayrılmıştı.

Swaclon hiç soluk almadan doğu kanadının batı ile olan sınırına yakın ormana doğru kaça dursun Recnatın adamları ona gittikçe yaklaşmaktaydı ancak o, oklarının atış menzilinin dışındaydı.Ormanın içerisinde küçük bir keçi yoluna sapan elf, sonuna vardığında bir harabeyle karşılaştı.Vakit gündüzü devirip geçici tahtına akşamı getiriyorken harabede soluklanıp yorgunlukla uykuya daldı zira yürüyecek hali kalmamıştı.

…

“Sen de bir koku alıyor musun?”
“Senin pis kokundan bahsediyorsan,tabii ki alıyorum . Seni—“
“Hayır,seni beş para etmez ork. Bu insan kokusu.”
Birinin yüzünde kılıçla çentilmiş iz bulunan diğerinin de bacağının birinde yaralanma olan ve karınları zil çalan iki ork yürüyordu.Gözlerinin mesafesine ağacın birine dayanmış bir insan girdi.Baltalarını ağızlarının suyu akarak hazırlarken insan bir anda irkildi ve iki orktan biri diğerine ‘sessiz ol’ diye fısıldadı.Aynı duruma geçince karşılarındaki, iyice yaklaştılar.İnsanın gözleri kapalı görünmesine rağmen orklar kafasına baltalarını indirecekken bir anda hareketlenip yana yuvarlandı ve ayağa kalkıp ‘ejderha’ diye bağırdı.Orklar hemen sinip etrafı gözleriyle kolaçan ettiler ama yaratığa dair en ufaz iz bile görmediler.Önlerindekine iştahla tekrar dönüp saldırıya geçtiler.İnsan darbeleri karşılayarak kılıcıyla savuşturdu.Orklar bu hareket karşısında şaşkındı zira ilk etapta silahsız görünmüştü.Biri diğerine sataştı sanki ben sana uyumadığını söylemiştim der gibi. Avları ‘ejderha’ diye bağırdıktan sonra sırtına elini atmış ve gözleri hala kapalı olmasına rağmen kılıcını ustalıkla kullanmıştı.Sanki kendini savunuş şekli daha önce yapmış olduğu bir mücadeleye ait gibiydi.Bu darbelerin geleceğini biliyor iki yaratık ne yaparsa yapsın karşılığını veriyordu.Öte yandan da hiç saldırı pozisyonuna geçmiyordu…

Marjuarane bir anda ürpertiyle uyandı.Ağacın birine dayanmış uyurken önünde iki ork cesedi görünüyordu.En son hatırladığı elf kızının onu ağaca asıp dallarının kendisini boğmaya çalışmasıydı.Sonrası burdaydı.Kolyeyi kullandığını ya da onun kullanılmak istediğini hatırlıyordu ama… ‘Bu orkları ne zaman öldürdüm ve kılıcım da kanlarıyla lekelenmiş.Buraya nasıl geldim.’ Diye düşünürken bir anda çıtırtı duydu ve düşünmeyi bırakıp hemen teyakkuza geçti.Sesi çıkaran karşısından geliyordu ve yürürken ki davranışı sanki daha önce onu görmüş edasındaydı.Adımları da ince izler bırakıyordu.
Yabancı yaklaşırken;

“Kısa bir süreliğine yanından ayrıldım ama sen hiç rahat durmuyorsun tıpkı Arcwund’daki handa olduğu gibi.İlginç bu üstündekileri de ne zaman giyindin ve neden bana doğru kılıç tutuyorsun?” dedi umursamazca.
“Sen de kimsin? Seni daha önce hiç görmedim. Dünya tehlikelerle dolu tanımadığım birini kucaklayacak değilim herhalde.”
“Hadi dostum,böyle tehditkar olma ve şaka yapmayı da bırak,indir şu kılıcı! Beni nasıl tanımazsın.Sen bana yardım ettin ben de sana edeceğim.”
“Ne Arcwundu ne yardımı… Seni ilk defa gördüğümü söylüyorum sen neden bahsediyorsun.Bir daha soruyorum. Kimsin sen?” dedi. Kılıcını sıkı sıkı tutuyor ve gittikçe sabrı azalıyordu ve sertçe bir kez daha yeniledi; ‘Konuş , yoksa—“
“Ben Swaclon. Sana ilk karşılaşmamızda sürgün yemiş bir elf olduğumu söylemiştim.Nasıl hatırlamazsın beni!” !” dedi elf bu şakadan sıkılmış bir halde.Ancak Marjuarane aynı durumda ve beklentiyle;
“Devam et bakalım. Ben seni hatırlamadığım halde sen beni tanıyorsun. Bu durum baya ilgimi çekti.Madem beni tanıyorsun adımı söyle!”
“Beni korkutmaya başlıyorsun, indir şu kılıcı artık!”
“Madem beni biliyorsun, adımı söyle dedim sana.Bir daha tekrar etmeyeceğim!”
“Tamam sinirlenme hemen. Adın Marjuarane ve batıdan geliyorsun.Morlonklar mağarada iki arkadaşını öldürmüş ve sen de kırmızı bir ejderhadan zor kurtulmuş ve kaçabilmişsin.Dacassyre isimli ejderhanın inini arıyormuşsun.Oradan alman gereken yeşil ziynet mi ne varmış.Beni kurtardıktan sonra bunları anlatmıştın.Nasıl hatırlamazsın kaçık büyücünün elinden beraber kurtulmuş—“
Savaşçı, elfin söylediklerini duydukça şekilden şekile girdi.Onun hakkında söyledikleri doğruydu ama ne büyücüsü ne kurtulması…
“Yeter!” diye bağırdı. Kafası allak bullaktı.Elf yine de devam etti;
“Dostum sana ne oldu bilmiyorum,geçici hafıza kaybı mı geçiriyorsun nedir bilmiyorum.Burada kamp yaptıktan sonra başka biriyle daha buluşup beraber ini arayacaktık.” Swaclon bunu söyledikten sonra yerden bir iplik parçası aldı.Savaşçı kılıcı az da olsa indirmiş onun söylediklerini düşünürken nesneyi ona uzattı.”Al bunu,”
Savaşçı, irkildi fakat sanki bir güç onun iplik parçasını almasını istemişti.Onu almasıyla iplik parçasının kaybolması bir oldu.Marjuarane bunu fark etti ve tekrar kılıcını kaldırarak; “Bana ne verdin ve nereye gitti!” dedi sinir katsayısı biraz daha yükselerek.
“O, çok değerli bir zırh.Merak etme kötü niyetli olmadığın sürece zararlı değil.Sakinleş ve şu kılıcını indir artık! Bunu büyücüden nasıl—“
“Yeter! Bana en ayrıntısına kadar anlat her şeyi.Ben de beraber gidip gitmeyeceğimize karar vereyim zira in konusunda yardıma kesinlikle ihtiyacım var!”

…

“Daha hızlı olsana seni uyuşuk Azet! Kaçağı kaçıracağız. İhtiyaç molası verecek zaman mı şimdi,çabuk bitir işini!”
“Tamam Zell, bitti sayılır.Hem nereye kaçabilir ki!”
Kanun kaçağı olarak adlandırılan Swaclon adındaki elfin peşindeki Recnat’ ın adamları konuşuyordu.
“Senin yüzünden kaybettik Onu. Unutma, kaçağı kesinlikle sağ bırakmamamız gerek aksi halde Recnat gözümüzün yaşına bakmaz.”
“Yanılıyorsun kaybetmedik.Bak bakalım yerde ne var: küçük kaçağımızın izleri…” dedi alayla Zell isimli olanı.

İkisi Swaclon’ un saptığı keçi yolnun başındaydı.Ay ışığından başka bir ışık olmayıp sanki bunların kötü niyetli olduğunu sezer gibi önlerine de düşmüyordu.Sessiz görünen keçi yolu bundan dolayı karanlıkla sevişiyordu.Bunlar, Recnat denen asilzadenin en gözüpek adamlarındandı.Azet’ te kılıç diğerinde ise yay vardı.Yine de buralarda karanlıkta tetikte olmak gerekirdi.

İki cesur elf,iki pis kokulu orkun nereden geldiğini tam olarak anlayamadılarsa da karşı koymada da gecikmediler.Bu iki yaratık onların dillerini nerde olsa tanırlardı.Keçi yoluna girdiklerinden beri onları takip ediyorlardı.Orklar fevri olmalarıyla bilinirlerdi ancak ayrık otları da yok değildi.Karanlığın tamamen yerini sağlamlaştırmasını bakleyip en uygun anda saldırmaya karar vermişlerdi ki amaçları silahlarına davranamadan onların işini bitirmekti.Nitekim en müsait anı buldular ki bu, ay ışığının keçi yolunu tamamen terk ettiği ve onun da kendisini karanlığın kollarına bıraktığı zamandı.

İki ork, elflerin üzerine atlayıp saldırıya geçmişlerdi ancak onların gece görüş yeteneklerine sahip olduklarını unutmuşlardı.Azet, hemen karşılık verip orkun salladığı baltasından kurtulduktan sonra onun yüzünü kılıcıyla çentti.Yaratık tabansızca viyaklayarak kaçtı.Diğeri de yaralı bacağıyla onun ardından sıvıştı.İkili bu gecikmeden rahatsız bir şekilde yollarına devam etti.Zaman ilerliyor ve vakit akşamın yeni gelen saatlerini ağırlamaya hazırlanıyordu.Bir çıtırtı duydular ancak bu ses bir daha ortaya çıkmadı.İkili ayışığının nazından vazgeçip yardımıyla ve görüş yetenekleriyle harabeyi buldu.Uyuyan kanun kaçağını gördüler ve sessiz adımlarla yanına yaklaştılar.Azet, kılıcıyla Swaclonu sertçe dürttü. Bu rahatsız edilmeyle casus uyandı ama hali, karşısında onları gördüğüne hiç şaşırmamış edasındaydı.Azet ise bu görünüşe dikkat etmeyip hazırlıksızca yakaladıklarını düşündükleri kanun kaçağını ayağa kaldırıp sıkı sıkıya tuttu.Hiç akıllarına gelmedi bir casusun bu kadar kendini açık edebileceği. Nitekim Azet, istemeden de olsa bir anda acı acı çığlık atmak nasıl olurmuş davranışını icra etti çünkü koluna çok zarar verici nitelikte nereden geldiği belli olmayan bir ok saplanmıştı.Diğeri de davranamadan silahına aynı okun ikizi ona saplandı ve ikisi yerde kıvranmaya başladı.Onlar yerde acı ile yeni figürler göstere dursun elinde yayla bir insan göründü harabenin dışından.Swaclonun kurtarıcısı onun keçi yoluna girdiğini görmüş ve kovalayanları fark etmişti.Birine ihtiyacı vardı aklına ona yardım edersem o da bana yardım eder düşüncesi beynindeki şüphelerin bulunduğu koridorun yanındaki diğer koridorda adımlamaya başladı.Bunların bıraktığı iz ise onu takip etmesi ve harabede uyarmasıydı.

Zell acı acı; "Sende nerden çıktın insan pisliği. Ne diye bir elfe yardım ediyorsun.Elfler, insanlardan ve siz pislikler de bizden nefret edersiniz.Ayrıca bu okların şekli—“ devam edemeden insandan okkalı bir yumruk yedi ve bayıldı.

“Haklısın sevmeyiz birbirimizi, özellikle senin gibileri…” dedi insan cevaben ve bakışları iki elfin suratlarına tükürmeye ramak kaldığını gösteriyordu.İnsan ve elf onları orda bırakıp harabeden ayrıldılar.

İkisi gittikten sonra oraya pelerinli ve adımları narinliğini ifade eden biri geldi.Uçlarında zehir olup bir süre sonra etkisini göstererek hareketleri kitleme gücüne sahip olan bu oklar vücudun her tarafına yayılıyor ve kurbanlarını yavaş yavaş öldürüyordu.Bu ok uçları sadece elf kraliyet ordusu mensuplarında bulunurdu ve yeni gelen onları aldıktan sonra yerde yatan ve son anlarını yaşayan iki elfin yüzüne hiç bekleme yapmadan tükürdü ve öndeki ikiliyi takibe başladı.

İzlendiklerinin farkında olmayan insan ve elf ilerlerken;
“Benim adım Swaclon.Ya senin ki?” İnsan, elfin sorusuna cevap vermedi. “Hey sana diyorum, eğer yardım edeceksem bir şekilde seslenebilmeyim. Adın ne diye sormuştum!”
“Ne dedin kafam biraz meşgulde.Sen de gördün mü önümüzde dans eden elfler var sanki.Beni çağırıyorlar kafamın içinde ve Rollin,Rollin diye uğulduyorlar.”
“Şu an Rolnotsk ormanın içlerine ve güney doğuya doğru gidiyoruz ve burada benden başka elf yok.Hayal görüyorsun sen. Burada ikimizden başka kimse yok.” Dedi sakinleştirici tonda ve bir daha yineledi; “Adın ne?”
“İsmim Marjuarane.Ben bir savaşçıyım ve Batıdan geliyorum.Haklısın bir an boş bulundum. “
“Bana yardım etmenin tam olarak sebebi ne!”
“Söyledim ya seni kurtarırsam bana bir inden kristal bir taş almak için yardım edecektin.”
“Sanki zor bir şeye benzemiyor küçümseyici söylediğin.Nasıl bir in!”
“Yani işte basit bir ejderha ini,”
“Ejderha mı! Nasıl yani bir ejderhanın ininden bir şey mi alacağız.Meraklanmaya başladım doğrusu zaten yurdumdan da kovuldum geriye de dönemem.Başka,”
“Bu in doğudaymış ama yeri belli değilmiş.Yani yaratığın inleri varmış,hizmetkarları da çokmuş. Eee bu söz ettiğim inlerin sahibi bir kırmızı Ejderha ve duydun mu bilmiyorum da adı Dacassyre.”
“Kim bilmez bu ismi,sen bana şaka mı yapıyorsun.Dacassyrenin ininden kristal bir taş çalacağız öyle mi.Başta söyleseydin Recnatın adamlarına teslim olurdum kesinlikle.Ve sadece ikimiz varız.Sana yardım edeceğime söz verdim ve kahretsin ki ondan dönemem.Peki, bu taşın içinde ne varmış,” dedi son cümlesinde sakinleşerek.
“Ejderha ruhları.Bütün bildiğim bu görevim de bu.”
“Peki bu taş ne işine yarayacak.”
“Orası bende kalsın. Sen bana yardım edeceğine söz verdin.”
“Tamam merak eden gitti. O zaman ormanın doğu çıkışından Arcwund kasabasına doğru ilerlemeliyiz.Handa belki bilgi alabiliriz.Dikkatli hareket etmeliyiz zira Kırmızının bölgesinde bulunmaktayız.

Ormanın doğu çıkışına varmadan ağaçları birbirinden ayıran Arcwund yoluna doğru yürüyorlardı.Ağaçların sık olmadığı O yol ormanın çıkışından sonra kasabaya doğru biraz daha ilerliyordu ancak sonunda iki yol daha çıkıyordu: biri Arcwund kasabasına giden diğeri ise buraya bağlı ticaretin daha çok rağbet gördüğü Choarah pazarına.

Doğuya kış ayak basmıştı ancak bugün sonbaharın kıyıda köşede unutulmuş günlerinden biri yaşanıyordu.Rüzgar bir konçerto misali iken yapraklar da keman çalıyordu adeta.Rolnotsk ormanında sık olmayan bu ağaçları birbirinden ayıran sözü edilen bu yolun kenarlarındaki diğer yapraklar ise bu müzik eşliğinde dans ediyordu.Rüzgar, ormanın derinlikleriyle de ilgilenip hemen her yerinde gezintiye çıkmış ve ağaçlara da kuble kuble o etkileyici nefesinden bahşediyordu.Sincaplar da bu ses eşliğinde diğer arkadaşlarını oyun oynamaya davet ederken bazıları bundan ziyade kaçamak yapıyordu.

Rüzgarın ara vermesini fırsat bilen ormanın derinliklerinden yola doğru konserde şarkı söyleyen sanatçılar gibi kuşların ezgisel ve büyüleyici sesleri salınıyordu.Bülbüller özgün dilleriyle yoldan geçen ziyaretçilere hoş sedalar bırakırken bu dinlendirici melodilere inat akordu bozuk tınılar da yürüyenlerin kulaklarına kapıyı çalıp kaçan veletler gibi muamele ediyordu ancak zil biraz uzun çalıyordu. .Ayrıca bu rahatsız edici seslerin sahiplerinin tanımadıkları akrabaları da araya girmekte hiç zorlanmıyordu.

Arcwund yolu olarak bilinen bu yolun sonunda ayırdığı iki noktadan biri Choarah Pazarıydı.Burada gıda maddelerinin ticaretinden başlayıp her türlü envai çeşit malzemenin alım satımı yapılabilmekteydi.Pazar, Arcwund kasabasının ve onun bağlı olduğu Parcland bölgesinin en önemli ticaret noktalarından birisiydi.Demir satanlar,demirden yapılan araçlar gereçler,daha çok sahtesi olan kazara aslı da çıkabilen mücevherler,kılıç kınları,kılıçlar ve hatta kahramanlara ait olduğu söylenen ama şişirme olanları da, alım satımı yasak da olsa büyü parşömenleri ve başka eşyalar satılmaktaydı.Bazı büyücüler görkemli akıllarını dalavereye çalıştırıp basit büyülerin bulunduğu kağıtları ve büyülü kelimelerin yazılabilmesi için uygun olan ofnorl yaprağına işlenen kelime parçalarını görücüye çıkarmaktaydılar.Parcland bölgesindeki bir çok genç insan büyüye aç gözlerle bakıyor ve bu tip büyüyle alakalı malzemelerin bazılarının kullanıldığında yan etkisinin görüldüğü bilinmesine rağmen onları kaçırmamak için böyle pazarlarda cirit atıyorlardı.

Yaprakların artık sessizleştiği Arcwund Yolunda,üzeri pespaye görünüşlü yamalı bohçası elinde,şapkası delik deşik olmuş gibi kafasında durmakta olan ve kargalara bile acı çektirecek kadar kart bir sesin sahibi yaprakların huzurunu tekrardan bozuyordu.Onlar sanki yolun daha da kıyısına kaçıyorlardı.Rüzgar bile yön değiştirip tüymüştü.Pejmurde asasını yerlere vurarak ağzı açık yürüyen sesin sahibi yaşlı adam tıpkı bir dilenciye benziyordu.Hareketleri de oldukça gülünçtü.Yırtıkları ve delikleri es geçersek tüylü bir elbise uygun görmüştü kendisine bugün.Nerdeyse başparmağı sırıtan ayakkabılarının da bu sefil şeklinin oluşmasına katkısı büyüktü.

Bu yol, ormanın sığ tarafında olmasına rağmen yine de tehlikeliydi.Derinliklerden ayyaş olmuş bir insan misali yolunu kaybetmiş yırtıcılar buraya nadiren uğrarlardı.Bunlardan daha çok görülenler ise haydutlardı.

Arcwund kasabasında bulunan Choarah Pazarı’ nın ziyaretçileri bu kasabadan ya da komşusu Mircandden değil Parcland bölgesinin bir çok yerinden gelenlerdi.Bu bölgedeki ünlü olan Pazar yerine ulaşmak isteyenler ya ormanı ayıran yoldan ya da bölgede kötü bir üne sahip olan Hanzbrand tarafından gelebilirlerdi.Arcwundun bir diğer komşusu Camcrand ile arasında bir sınır gibi olan bu yere kasabanın sakinlerinin yolu düşmez ola ki gidenler döndüklerinde evlerine suçlu gibi görünür ve onlara bir nevi kınama cezası verilirdi.Hanzbrandden bölgedeki hiç kimse memnun değildi ama burasının Parcland bölgesinin ekonomisine faydası da yadsınamazdı.Burasının ününü bilmeyen yabancı tüccarlar o yönden gelip pazara ulaşmak istedikleri takdirde büyük bir hata yaptıklarını Hanzbrandden çıplak olarak ayrıldıklarında anlarlardı.Bu yerden sonra pazara ulaşmayı sağlayan bir diğer yolda uzakta olmasına rağmen engebeli ve çetrefilli dağdan geçendi yine de tercih edenler için bir seçenekti.Bunların dışında Choarah Pazarı’ na giden bir yol daha vardı ki sadece büyücülere aitti.En çok tercih edilen yol ise Arcwund Yolu idi.

Dilenci pinti adımlarla yürümeye devam ediyordu.Her ne hikmetse yolun ormandaki kısmında sadece kendisi bulunuyordu ve çok az da olsa kuşların cıvıltıları ve vokalde de yılan tıslamaları duyuluyordu onun paytak adımlarına eşlki eden.Dilenci geriye dönüp baksaydı uzaklardan iki kişinin daha geldiğini görebilecekti.Yaşlı adamın gözleri etrafı kolaçan ederken diğer yandan kulağı oldukça hassastı çünkü sırıtan baş parmağına doğru ilerleyen bu bölgede zehirli takımından olup Pernet diye anılan yılana asasıyla büyük bir cesaretle çatallı diline meydan okuyarak onun birkaç acıyla gidip gelmesine sebep olup diğer kuzenlerine de gözdağı vermişti.Çok yakın sürelerde etrafında oluşan çıtırtıları yapraklardaki hışırtıları keskin kulakları hiç kaçırmazken yol onun kart sesi dışında sessizleşmeye başlamıştı.Yolların kenarlarındaki kaya görevi gören asırlık ağaçların köklerinden birine yalpalaya yalpalaya giderek oturacakken önünde aniden İzbandud gibi biri bitiverdi.

Şapşal görünüşlü dilenci suratlı yaşlı adamın bir şeyler beklediğini kulakları ona haber vermişti lakin bu şekilde biriyle karşılaşmak düşüncesi aklının ucunda bile kendine yol bulamamıştı.Kara tenli,uzun boylu ve kapı gibi olan yeni gelenin kasları sanki üzerinde bulunan az elbiseden fırlamıştı. Bacaklarının kalınlığı yıllanmış ağaçların dalları gibiydi.Yaşlı adam onu bir hırsıza benzetti.Üzerindeki giysiler onunkinden bir gömlek daha üstündü.O ‘gösterişli’ şaşkınlığından sonra yaklaşma dercesine kırık dökük asasını kaldırdı.Karşısındaki ise sanki bir müzayede de açık arttırıma sunulan mallar misali sapsarı dişlerini göstermeyi ihmal etmeyerek bu hareketten sonra pis pis sırıttı.

“Beni onunla mı durduracaksın moruk.Açıkcası yaşlılara zarar vermek kişiliğime uymaz ama zahmet olmazsa değerli eşyalarını veriver ve çekgit buradan.”
Bu sefer yaşlı adam güldü. “Değerli eşya mı? Beynin kasların kadar çalışmıyor herhalde sence şu halimle değerli bir eşya taşıyacak durumda mıyım? Görmüyor musun nerdeyse başparmağım fırlayacak ayaklarımdan.” Dedi ve asasını aynı pozisyonda tutmaya devam etti.
“Kes sesini! Martaval okuma bana. Sizin gibi dilenci görünen zenginleri bilirim ben.Fakirlere yardım etmemek için bu yollara başvurursunuz, siz akıllı geçinen ahmaklar toplulu—“
“Orda dur bakalım iri zeytin.Kimse bana ‘ahmak’ diyemez! Şimdi ben senin—“ diye devam edecekti ki durmak zorunda kaldı.Karşısındakinin yanına teni beyaz olan ve elbiselerinin kara tenliden kalır bir yanı olmayan; birinin sol gözünün üstünde sola doğru kıvrılan ve sol kulağının kıyısına kadar inen derin bir çizik bulunan iki kişi daha gelmişti.Yaşlı adam ve üçünü izleyenler şu an için sadece sincaplardı.Onlar ağacın birinde toplanmış bahis oynayan insanlar gibi pür dikkat olanları seyrediyordu.Bir tanesi üçü kazanırsa yaşlı adam karşısında üç fındığını alırım der gibiydi.

Uzakta görünen Marjuarane ve Swaclon dörtlünün bulunduğu yolun o kısmına daha da yaklaşıyordu.
“Daha ne kadar var şu kasabaya? ” diye sordu Savaşçı
“Ormanın çıkışından sonra yol biraz daha var.Şu ilerideki görünen dörtlü ne yapıyor orada!”
“Boş ver ne yaparlarsa yapsınlar biz yolumuza bakalım,” Dedi Marjuarane ve bizi ilgilendirmez dercesine elfe baktı.
“Bu civarlardansalar hana beraber gidebiliriz onlarla.Her yerde birbirine sevmeyen ırklar olacak diye bi şey yok.Öyle değil mi? Ben bir casusum ve bilgi kaynaklarım sadece elflerle sınırlı değil.”
“Haklısın! Nitekim eski zamanlarda… Neyse… Hana gidelim bakalım,”
“Ne dedin tam anlayamadım. İleride bazı hareketlenmeler var da,”

Yaşlı adamın karşısındaki benzer üç-dört kişilik gruplar Arcwund Yolunda haydutluk yapıyordu.Son zamanlarda tekinsizlik derecesi artan bu yol,onlarla beraber daha da tehlikeli olmaya başlamıştı.Kasabanın bazı cesur insanları böyle gruplarla mücadele edip onları yakalayıp teslim ediyorlardı ancak her nasılsa bunlar kodesten çıkıp mesleklerine kaldıkları yerden devam ediyorlardı.Dilenci görünen adam da bu tiplerden bir gruba yakalanmıştı ya da…

Kara tenli olan yaşlı adama devam et bir şeyler ağzında takılı kaldı der gibi işaret etti. Sonradan gelen iki kişiden biri;
“Neyi bekliyoruz. Halledelim şu moruğu.” Dedi ancak üçüncüsü; “Bence bu babalık dilenci zenginlere hiç benzemiyor. Bunda değerli bir eşya olduğunu pek sanmıyorum.Boşuna uğraşmayalım bu morukla.Orman tarafından bize doğru gelen iki kişiye yoğunlaşalım .”dedi
“Akıllı insanları severim,” dedi bu cümleden sonra dilenci diğer ikisini umursamadan.
“Kes sesini Ancorf! Sana fikrini soran olmadı.” diye tersledi kara tenli olan.

Azar yiyen Ancorf ile diğeri yaşlı adamın etrafını sardı ki dilenci sanki bilinçli bir şekilde yolun ortasına gelmişti.İkisinin elinde yarı küt yarı keskin iki bıçak vardı.Kara tenli olan ve diğerleri tam saldıracakları sırada Emlis adındaki yüzü çizik olan serserinin uyluğuna aniden bir ok isabet etti ve o da acıyla feryat etti.Bu arada Marjuarane ve Swaclon onları seçebilecekleri kadar yakınlaşmışlardı ve bu sesten sonra durup kenardaki ağaçlardan birinin arkasına saklandılar.Hem oku atanı gözleriyle ararlarken hem de yolu izliyorlardı.

Sincaplar fıldır fıldır dönen gözleriyle sahneye giren okun sahibini arıyorlardı.Ardından bir tane de aralarındaki en iri olan kara tenliye isabet etti ancak onu sıyırdı.O ve Ancorf isimli olan atanı aramaya koyuldular ama sincaplar gibi hezimete uğradılar.Sanki ok yoktan var olmuştu. Yaşlı adam yerinde sabitti ve dudaklarına doğru alaycı bir ifade yola çıkmıştı.

Kara tenli olan,ilk oku yiyeni dilencinin yanında bırakıp Ancorf adındaki tıknaz arkadaşıyla uzaklaşıp etraflıca aramaya başlayacakları sırada Emlis’in bir kez daha feryadını duydular zira o iyice yere yapışmış ve üzerinde ise kahverengi-sarı karşımı saçları omuzlarına dökülen parlak renk cübbeli bir gencin ayağı duruyordu.Yerdeki haydut bir şeyler söylüyordu buna dönüştü dercesine.Diğer ikisi bunu görünce afalladılar ancak ne ağacın arkasında saklananlar ne de sincaplar hiç şaşkın değildi.Genç adamın elinde bir asa vardı ancak sapasağlamdı.Bu ‘dönüşüm’ den sonra etrafta tiz bir kahkaha duyulmuştu ancak serseriler şaşkınlıklarından fark edememişti ve bir anda sesin sahibi arkalarında bitivermişti.Elindeki yayı kafalarına vurarak onları sersemletti ve genç adamın yardımıyla ikili üçünü de halledip bağladı.Üzerlerindeki alabildikleri ne varsa aldılar.

Yayı olan;
“Bu kadar oyun oynamaya ne gerek vardı. Bir an önce hana gitmeliyiz zira bugün Sirnatal’ ın doğum günü eğer geç kalırsak dilinden kurtulamayız.”
“Adamın şaşkınlığını görmeliydin.Bizim yaşlı Mayanchu rolünü de iyi oynadı ama.Eğlenmenin kime zararı var.Bak işte sincapların fındık atması için suratlarına, hedef tahtası yaptık.Gerisini—“ diye tamamlayamadan sözünü Ratmay’ın işaretiyle geriye döndü.Marjuarane ve Swaclon yanlarına gelmişti.
“Af edersiniz! Biz dinlenmek için bir han arıyoruz da.Bizler gezginiz de,” dedi elf basitçe.
Genç adam ve yayı olan ikisine ve giyimlerine baktı ardından umursamadan; “Bizi takip edin. İleride bir kasaba var,oradaki bizim takıldığımız handa dinlenirsiniz,” dedi cübbeli olanı ve kasabaya doğru yürümeye devam etti. Savaşçı ve elf te onların ardında gidiyordu.Okçu ve cübbeli için önemli olan onları takip eden insan ya da elfin birlikte takılması değil hancıya iki yabancı müşteri daha götürmeleriydi.

Mayıs 2009