İlahi İnsan, içinde verdigi mesaj aslında çok güzel.
Mesajda, kimseye ibadet etme demiyor ama hem alnin yarilasıya ibadet edip hem de Rabbinin sana fazlaca verdigini sen başkalarına neden vermiyorsun diyor.

Gösterişten uzak, yalansız, riyasız edilen ibadet kadar misafire ikram edilen bir lokma da o ibadet kadar degerli olmalı. Allah, cimrileri sevmez.

Arı duru tertemiz bir yazı.

Tebrik ederim Gulkurusu, daha sık yazmalısin.

Sevgimle

Yazınızı beğeniyle okudum.Allahın huzurunda kimin iyi kimin kötü olduğunu kimse bilemez.

Bir söz vardır.Günahlar vardır insanı cennete götürür.

Sevaplar vardır insanı cehenneme götürür.

Bu iki örnek bence bunun sevabi.

Duyarlı gönlünüz kaleminiz var olsun.Günün seçkisini kutluyorum.

Sevgiler selamlar.

herkes kendine bir hisse çıkarabilir , ne hayırlı ne hayırsız ,hangisi iyi hangisi kötü bilinmiyor malesef iyi sandığın kötü kötü bildiğin iyi çıkabiliyor o yüzden benim çıkardığım hisse her zaman benimsediğim ,
"hiçbirşey göründüğü gibi değildir"
helede söz konusu insan ise...paylaşım için teşekkürler...

Çok hoş bir yazı.
Çok güzel gözlem yapılmış, mükemmel dersler çıkarılmış.
Ve de,
kalem dostları ile harika paylaşılmış.
Ancak,
epeyce bir düşünceye saldı beni bu çalışma.
Son noktaya vardığımda,
arkama yaslandım düşündüm biraz.
Büyük kızım ile başımızdan geçen bir küçük sohbet geldi aklıma.
Yeğenim, güzel bir fast foot dükkanı açmış.
Küçücük ama harika bir yer.
Büyük kızım da doğum için bizlere geldi bir iki hafta önce.(Şu anda anne olmuş vaziyette. Biz de dede tabi ki.)
Canı sıkılmış evde oturmaktan, bir akşam yeğeni ziyarete gittik,
bir şeyler içelim en azından yeni iş yerinde diye düşündük.
Çayımızı içiyor, ufak tefek bir şeyler de atıştırıyoruz.
Masaya bir şey döktüm, ardından da kağıt peçete ile temizledim anında.
O arada da mırıldanıyorum kendi kendime ''Masa kirlenmesin, temizlemek zorunda kalmasın çocuk'' diye.
Uzun uzun gözümün içine baktı büyük kızım.
''Baba'' dedi.
''Hayat, hiç bizlere öğrettiğin gibi değil.''
İnsanlar, o kadar çok değişik, o kadar çok çıkarcı, o kadar çok bencil ki;
bizlerden aldıkları hayat dersini uygulamak çabasında olan çocuklarımız her zaman ezildiler, itildiler-kakıldılar, kazıklandılar maalesef.
Yıllar sonra kızım,
çok acı bir şekilde bana özetlemiş oldu olayı bu kısacık cümle ile.
Sadece susmalarım oldu cevap olarak.
Hayat, gerçekten hiç kolay değil.
Ve,
iyilerin, doğruların işi çok zor.

Okuyup okuyup düşünülmesi gereken güzel ders verici bir yazı, anlattıgınız hikayeyi babam bize anlatırdı cocukken, fakir olsada misafiri cok seven babam vardı. babamın ögretisinden kalan, misafirin önüne koyulmayıp saklanan bir şey bizde haramdır, unuturda koymasam ben onu yiyemem asla. sokaktaki hayvanlara veya ihtiyacı olan birine veririm o yiyecegi. bilerek yapmadıgım halde cok rahatsız eder üzer beni. misafire daima en iyisi sunulmaya calışılır. Allah icin, kul degil, Allah razı olsun diyedir bizden.. saygılarımla...

Aklı baştan alır "ben"lik, bencillik. Doğruya yürümek de varmak da zordur. Bir o kadar da kolay aslında.

Tebrik ederim.

Harikulade bir paylaşımdı. Benim bu meselden çıkardığım ana fikir ; İbadet yap ama şekil de kalmasın.Dininin insan olarak mecbur kıldığı gereklerini de yerine getir. Nefsine söz geçiremeyenlerin yaptıkları her ibadet yaradanı kandırmaya çalışmaktan öte bir yere gitmez.

Ki Allah kimsenin yatmasına, kalkmasına, duasına ihtiyacı yoktur ki zaten.Sürekli adının anılması, ibadet edilmesinin yaradanca istenmesi; kulluklarının, insanca davranmanın ve dinin gereklerine göre yaşamanın unutulmaması yönünde belirleyici bir yoldur sadece.

Sen namaz kıl, sen oruç tut..git yüzüne güldüğün birinin arkasından dedikodu yap..., ya da git başkasının hakkını gasp et, oh ne ala... nerde Allah' ım senin kulunum dediğin..nerede Peygamberimize inandığın, nerede dürüstlük, nerede...? Allah' ı senin ucuz numarana kanacak kadar basite indirmektir böylesi bir davranış. Yaşama koşullandırılmamış kural yoktur ki yaradanımızın ibadet ve dini temayüller adı altında biz kullarına emrettiği konularda ve kutsal kitabımızda.Uygulayabilmek.. yapabilmektir aslolan.Yoksa kalbimden istiyorum ama işte .....yine de dedikodu yapıyorum, yine de çalıyorum, yine de kardeşimin çocuklarının hakkını yiyorum...Allahı küçümsemektir.Allah' la dalga geçmektir.Allah' ı alaya almaktır bu.

Neyse , bu konuda gerçekten yaralıyım .Konu ve işleyişin mükemmeldi bir tanem.

Herkesin payesine düşeni alması dileğiyle bu güzel paylaşımından.

Selam ve sevgilerimle.

Bence mesel doğru bir mesaj vermiyor. Neden dersen sanki ibadet yapma ama cömert ol gibi bir algı geliştiriyor insan beyninde. Bu tür subliminal mesaj içeren kıssalar son yüz yılın icadıdır ve bilinçli üretilmişlerdir. bu mesel hakkındaki fikrim.

İnsan nefsiyle yaratılmıştır. Hepimizin hataya düştüğü noktalar pek çoktur. Az olan bir şeyimizi başkalarından sakınmak makamımızı çok keskin derecede düşürür mü ancak Allah bilir. Senin evladını kayırman da tamamen annelik dürtülerinle alakalı bir şey. Şahsen ben çocuğumu geri planda tutup her şeyin güzelini başka çocuklara vermeyi yeğlerim ama bunu yapamayanı da ayıplamam. Zira insan nefsi ve annelik bir araya gelince çok karmaşık bir yapı ortaya çıkıyor. bu ortamda verilen kararları sorgulamak İlahi Makama yaraşır.

Zarif cümlelerle kaleme alınmış, her zamanki ince üslubuyla bir gülkurusu yazısı okumanın mutluluğu var içimde. Gerçekten buralarda olmanı özlemiştim. Tebrikler ve çokca sevgiler.

İlahi adalet! İnsanoğlu nesnel eşitsizlikleri gördükçe bunun bir şekilde balansa gelmesini ummuş ve ilahi adalet gibi iç rahatlatıcı ama oldukça da öznel, subjektif bir kavram yaratmış gibi geliyor bana.

Kutsal kitapların temeli tam da bunun üzerine kuruludur. İnanılmaz bir iç rahatlatıcı duygu verir gönüllere. Çünkü insan bencilliğinin yanında, adalet duygusunun da farkındadır ve son tahlilde sivil adalete değil, ilahi adalete daha çok güvenir.

Naif örneklerle masal kıvamında, güzel bir yazıydı.
Kaleminize, yüreğinize sağlık.

İlâhi adâlet, inanırım tüm kalbimle. Ve Cebrail'i görmeye ne hâcet -belki de gördüğümüzün inşâsı ona âittir- o kadar bâriz görünüyor ki bâzen... Tevâfuk bu ya bugün olan bir şeyi anlatayım. Şimdi, sahur sonrasında karar verdim, sabah erkenden evden çıkarken günlüğümü aldım. Dışarıda bir bahçede yazmak istedim biraz. Ve eskileri dönüp pek okumam ama ikibinonüç'e düştü yolum.. Bir cümle yazmışım.. Dilimi ısırdım.


Sonrasında yaşananlar benim yüzümden olmuş olamaz inşallah dedim, biliyorum ki benim yüzümden değildi ama..


Gözlerim dolar böyle hâdiselerde hep.. Biraz önce altmış yıllık iki dostun sohbetine şâhit oldum ve o kadar mutlu etti ki yılların dostluğu arada hiç olan beni.. Ne güzel dedim böyle hatırlamak geçmişi.. Edebiyat defteri'nin bir sesi **melek derdi hep diyeceğim ve hiç görmedim ama tebessüm eder gibi her dâim gözlerimin önündeki çehre..


Ben olsam ne yapardım acaba. Kesin ben de o gaflete düşer narı saklardım ama saklamazdım belki de. Neden saklayayım ki.. Karşımdaki sevinecek, bundan güzel mutluluk mu var ki.. Varsa da henüz öğrenmiş değilim..


Çok konuştum eyvah...


Çok güzel bir paylaşımdı..


Sevgimle..

İçinde bulunduğumuz ay ile ilişkili yazınız güzeldi üsdat. Egomuzu yenebildiğimiz an kuluz.

Umulur ki; gönül soframız açılsın, yaradanın verdiği nimetler paylaşılsın,
Eğer; niğmetleri paylaşım kolay olsaydı mizana ne gerek vardı, ihtiyacın olan bir lokma ekmeği paylaşırsan sırat köprüsü tozlu yol olur.

Saygılarımla.