KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
İn Hefeda Uğde Yefilbir*
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
1980’li yıllardı. Güneydoğu’da sınırda bir şehire mühendis ünvanıyla atanmıştım. Buraya geleli daha bir yıl olmamıştı ama ben bu şehre bir türlü alışamamıştım. Öncelikle çok sıcak bir yerdi. Sıcak iştah bırakmamıştı. Gün geçtikçe eriyordum. Samimi arkadaşım yoktu. Müdürle aram soğuktu, kendisinden pek hoşlanmamıştım.
Sıcak bir yaz günü dairede oturuyordum. Odada klima, vantilötör olmadığından ince bir defterle suratımı yellendiriyordum. Odacı yanıma yaklaştı, Müdür’ün beni istediğini söyledi. Kalktım, Müdür yazan kapıyı tıklatıp içeri girdim. Müdür’ün elinde bir zarf vardı.”- Gözünaydın Adnan! On günlük bir seminere, … iline gideceksin. Dört yıldızlı bir otelde kalacaksın. Artık bir yemek ısmarlarsın bana, tamam mı?” Odama gelip sarı zarfı açtım. Unicef bütçesiyle düzenlenen bir eğitim seminerine katılacaktım. Seminerin adı ilginçti: ”Türkçe’yi Düzgün Kullanma ve Diksiyon Eğitimi Semineri”
YORUMLAR
ukhtiye fil biyr, yani kardeşim kuyuda. çok önmeli bir noktaya değindiniz. özellikle güneydoğulu olan vatandaşlar türkçeyi ikinci dilleri olarak öğreniyorlar. haliyle anadili türkçe olan vatandaşlar gibi net telaffuz edemiyorlar. çünkü iki dil, bazen üç dil birden konuşuyorlar. maalesef insanlar onları konuşmalarından dolayı aşağılıyorlar. bu da kardeşliğe yapılmış en büyük darbe. tebrik ederim.
Bir dil bir insan boşuna dememişler,tebrik ederim saygılarımla.
