"Maraş Maraş Derler de Bu Nasıl Maraş?.."

• 23 Mart 2015 Pazartesi 04:07:55

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Yirmi beş yıl var ki Maraş’a gitmemiştim...Memleketim olan Afşin, her ne kadar Maraş’a bağlı olsa da gerek yolun meşakkatli ve bozuk olması, gerek Ankara yoluna sapa düşmesi, gerekse Afşin’den üç, üç buçuk saatte ulaşılmasından ötürü Afşin ve Elbistan ahalisi Maraş’a pek gitmez, hastalarına deva bulmak ve ticari işlerini görmek için daha çok Kayseri’ye giderlerdi..Elbette Kayseri’nin imkanları Maraş’a göre daha fazlaydı, fakat resmi işlemlerde mecburen kırk yılda bir de olsa Maraş’a yolumuz düşerdi..
Maraş, gençlik hafızamda yemyeşil bir dağın eteklerinde mazbut bir Osmanlı şehri olarak kalmıştı.(Hoş hâlâ da öyle ye...)Yıllar sonra babamın rahatsızlığından dolayı yeniden Maraş yollarındaydım.Akşamın sekizinde bindiğim otobüsle Eskişehir, Ankara, Kırıkkale, Kırşehir, Kayseri, Pınarbaşı ve nihayet Göksun’a gelmiştim.Göksun’dan sonra bir kıyamet yeşillik başlıyordu dağlara doğru...Sağ yanıma bakamıyordum, zira tam Göksun Ovası’ndan Tahtalı Dağlara doğru, bir imansız uçurum var ki, nasıl olduğunu ne siz sorun ne de ben söyleyeyim.Rahat bir iki bin metre var uçurumun derinliği...Allah’tan kazasız belasız tırmanıyoruz yokuşu...Sabahla birlikte dağ başları bulut bulut, kuşlar şakıyor olmalı şimdi bu kayalarda...Tanrı, yeşilin her tonuyla bir renk cümbüşü halinde cennetten bir anlık görüntü sunuyor burada; gerçi ağaçlar bazen sıklaşıp bazen seyrekleşse de, başka hiçbir yerde görmeyeceğiniz tablo gibi bir coğrafyada gözlerim dalıyor, ta ilk gençliğime, arkadaşlarla Maraş Pavyonlarına para yemeye gittiğimiz deli dolu günlere gidiyorum...Ah Tanrım, ne olur bir de babam ölmese ve birazdan hastaneden çıkarsak onu, gülerek bana :
"--Az kalsın gidiyorduk öbür tarafa Memet, vallahi yine kefeni yırttık, oğlum sen de artık cuma namazlarına olsun git yahu!"dese.Ben yine umursamasam, "Tamam babacığım, gideriz."deyip geçiştirsem." Hayır bu defa söz geçiştirmeyeceğim,Tanrım lütfen öldürme onu...
"Dağlar dağlar ulu dağlar imanım
Yalnız sizde kaldı en son gümanım..."
demiştim bir şiirimde.Aklıma geliverdi birden, dizeler istemsiz döküldü dudaklarımdan.Ah babam, dağlar yiğidi babam, eller iyisi, Koç Köroğlu babam...Bir eli Alman Mavzeri, bir eli bağlamalı babam,Maraş Antep illerinde namı söylenen ozan, Mahzuni’ye bile atışmalarda kök söktüren pervasız adam...Mahzuni Şerif’in yoldaşı babam...Ustam babam...Ben onun ilk ve tek çırağıydım aşıklık geleneğinde.Daha on ,on iki yaşındayken bana bağlama öğretmiş, hangi düğüne gitse beni yanında götürmüştü...Gün olmuş halay başında oyalı mendillerle halaylar çekmiş, ardından çıkarıp Rus malı Takarof tabancasını on dört el ateş etmişti...Babamın tabanca sesini herkes tanırdı: İkili atardı "tak tak...tak tak..tak tak..."Bu atış Dirgen İsa atışıydı...
Şimdi dağlara doğru, ona doğru, doğduğum topraklara ölüme giden somon balığı hüznüyle gidiyordum...Maraş cennetten bir köşeydi...
Şehre doğru yaklaştıkça hayalimdeki Maraş’ın yerle bir olması için sol yanıma bakmam yetmişti.Dağların yamacında on beş, yirmi katlı apartmanlar mantar gibi türemiş, o güzelim yeşilliği berbat etmişti.Hemen hemen her şehrin batıya doğru genişlemesindeki sebebe aklım ermese de, büyük kentlerin yaşadığı aynı makus talihi Maraş’ın da paylaşmış olmasına ciyerlerim yanmıştı.Bu hükümet iyi ki bir devasa apartman dikmeyi öğrenmişti.Güzelim şehrin ruhu yok olmuştu.
Allah’tan, şehrin içine girince o kötümser duygular yerini umuda bırakmıştı.Eski Maraş yerinde duruyordu, bir de babamdan güzel haberler alırsam, değmeyin keyfimeydi.Öyle de oldu, geldiği güne oranla babam daha iyiymiş, duran kalbi tekrar çalıştırılmış, makineye bağlanmış rahat nefes alması için, şimdi de uyutulup dinlenmesi, güç depolanması sağlanıyormuş.Şimdilik başkaca yapılacak bir şey yokmuş...Uzun uzun ağlayıp yorulduktan sonra, tekrar vurdum kendimi şehre...Ancak bir şehir dinlerdi adamı,uslandırırdı... Osmanlı sokaklarından geçtim Maraş’ın, temiz ve düzenli caddelerinde buram buram dondurma kokuyordu...Kapalıçarşıda birkaç yüzyıl ötesine gitmiş, Ulu Camii’de iliklerime kadar imanla dolmuştum, Kaleye, malum Fransız bayrağının indirilip yerine gelincik güzeli al bayrağımızın çekildiği mukaddes burçlara tırmandım.Kaleye
sığınmış Arap çocuklarıyla İngilizce konuşmanın ironisini yaşadım.Şimdi Kaleden
neredeyse tüm Maraş, ta Gavur Dağlarına kadar görünüyor, bir yeşil cennetin ortasında kalbim kanayan bir gül gibi ağlıyordu...Can babam gözümün önünde ölüyordu...Dilimde bir uzun hava hem ağlayıp hem söylüyordum...

"Maraş Maraş derler de uy amman amman
Bu nasıl Maraş bu nasıl Maraş
Kızıl kan içinde can veren gardaş
Gardaş kalk gidelim
Bizim eller çamurludur geçilmez
Yollar çamur kurusun da gidelim
Lale sümbül bürüsün de gidelim oy oy...

Mehmet Binboğa
25 Ekim K.Maraş