SON KULLANMA TARİHİMİZ HENÜZ GEÇMEMİŞTİ

• 7 Mart 2015 Cumartesi 12:08:11

Sindirilmiş ve bastırılmış duyguların hakimiyetinde yaşamaya çalışıyorduk
istediğimizi haykıramıyor dilediğimiz gibi düşünmeyi bile neredeyse kendimize
fazla görüyorduk,içimize kapanmak öyle bir noktaya gelmişti ki yanıbaşımızda
olanlar ve yaşanılan olumsuz gelişmeler bile bizi etkilemez olmuştu bana
dokunmayan yılan bin yaşasın lafı tam manası ile egemenliğini kurmuştu egozim
hiç olmadığı kadar benliğimizi işgal etmiş,duygularımız fırtınalı bir havada
ayakta kalmaya çalışan gemi misali oradan oraya savrularak bertaraf olmuştu,zaman
ilerledikçe bizde onunla birlikte yol almıştık ama farkında olmasakta birbirimizden
sınırları net bir şekilde belirlenmişçesine uzaklaştırılmıştık,bağlarımız eskisi kadar
kuvvetli değildi inceldiği yerden kopsun lafı hiçbir şeyi çözmeye yeterli değildi ama
kopacak noktayada son süratle gittimiz yadsınamaz bir gerçekti,ümit elbette hep olmalıydı
varlığı gerekliydi oksijen kadar önemli olup belkide tek sığınak olarakta düşünülebilirdi
tarih vazgeçenleri hatırlamıyordu her ne pahasına olursa olsun ayakta kalıp mücadele edenleri
ve ilkeli duruşlarını koruyanları kaydediyordu,korkak ve köşeye çekilmişlerin oluşturduğu
suskunlar korosu kitlesel tahribatın en büyük yaratıcısıydı,ve bu öylesine büyük bir yıkımdı ki
enkazını kaldırmak öyle sanılan aksine kısa zamanda olacak bir şey değildi,iyileşme dönemi için
çok uzun zamanlar gerekebilirdi,zaman kavramı sonsuzdu ama insan sonsuz değildi ve yaşadığımız
her an bizden yavaş yavaş bir şeyler alıp götürüyordu,zamanın bizden alıp götürmelerine bir
itirazımız yoktu olamazdıda bu doğal bir sürecin işlemesiydi,ama insan eşrefi mahlukattı
yaratılmışların en değerlisiydi,ve bu değer riyakarların,yalancıların,ve de ahlak yoksunu
utanmazların tekeline terk edilemeyecek kadar ulvi bir kavramdı,bu ulviyeti korumak ve de
yüceltip ona yakışır bir hale büründürmek kendine saygısı olan tüm bireylerin bir numaralı
önceliği olmalıydı.