BİR ÇENGELKÖYLÜ’NÜN ÖYKÜSÜ

• 20 Şubat 2015 Cuma 13:44:14

BİR ÇENGELKÖYLÜ’NÜN ÖYKÜSÜ

Sevgili Çengelköy,1965 yılına kadar doğup büyüdüğüm Havuzbaşı’ndan 1966 yılında, (şimdi boş bir arsa olan) Çengelköy Börekçisi ve Boğaziçi eczanesinin hemen yanında ki iki katlı bahçeli ahşap eve taşındık.
Artık delikanlı çağlarımız başlamıştı. 1965 yılında yazıldığım Anadolu Hisarı Ortaokulu’ndan sonra bu okulu bitirip 1968 yılında Haydarpaşa Lisesi’ne yazılmıştım. Bu lisenin orkestrasında gitar çalıp, futbol takımında da oynuyordum. Bu arada da biz Kemalettin Tuğcu caddesindeki Ulaş Apartmanına taşınmıştık.

1976 yılında sevgili eşim Sevil Tuna’yla evlendikten sonra, Bakırcıbaşı Sokakta ki manzarası mükemmel ahşaptan dönme tel sıva 3 katlı evin 2.katına taşındık. Annem ile birlikte oturmaya başladık. O zamanlar ben hem Marmara Üniversitesi, Siyasal Bilgiler Fakültesin de öğrenci, hem de İ.Ü Fen Fakültesi Matematiksel Fizik Anabilim Dalı Başkanı Ahmet Yüksel Özemre’nin yanında laborantlık yapmaktaydım. Aile dostumuz olan Ahmet Yüksel Özemre eşim ile benim nişan yüzüklerimizi takan insandı. Eşim Sevil Hanım Deva İlaç Fabrikası’nda imalat şefi idi.

İkinci senenin sonunda bir erkek, iki yıl sonra bir kız, iki yıl sonra da bir erkek çocuğumuz olmuştu. Ancak Allah bize 12 yıl sonra bir erkek evlat daha verdi. Bizim eşim ile gençliğimizi ve çocuklarımızın çocukluklarını doya doya yaşayabildiğimizi söylersem hiç de abartmış olmam. Çünkü Çengelköy o tarihlerde bizim çocukluğumuzda ki gibi değildi tabii... Ancak daha tüm güzelliklerini yitirmemişti. Komşuluklar daha sıcak, insanlar daha mutluydular. Köyümüzün o yemyeşil dokusu ve mis gibi kokan çiçeklerin görüntüsü, çoluk çombalağın oyun oynayacak yerleri henüz kaybolmamıştı.

Her akşamüstü Yenimahalle’nin o küçücük toprak sahasında bizler futbol oynarken çocuklarımız da yemyeşil çayırlarda güvenle oynarlardı. Onları sık sık maça götürürdüm. Hatta sadece benimkileri değil, mahallede ki diğer çocukları da götürürdüm. Fenerbahçe, İnönü ve Ali Sami Yen Statlarında kiminin tuvaleti gelir, kimisi susadım der, kimisi sıkıldım gidelim der, biz evelallah hepsini idare ederdik. Maçlardan sonra da bir arabaya doluşup bayraklarımızı açar, bağıra çağıra Çengelköy’e ve gururla mahallemize girerken, herkes bizlere imrenir “Havanız Batsın” derlerdi.

Akşam futbol maçlarımızdan sonra mahallenin gençleriyle bir müddet çayırda oturur çeşitli konulardan uzun uzun konuşurduk. Yenimahalle çayırının mis gibi kokan çimleri ve o toprak kokusu, alacakaranlıkta, henüz daha kaybolmamış “ateş böcekleri” nin arasında, konu konuyu açar, gençler dertlerini anlatırlardı. Biz büyüklerde onları yönlendirmeye çalışırdık. O günün yorgunluğunu önce sporla sonra da tatlı bir muhabbetle üzerimizden atar, gerçekten deşarj olur ve hafiflerdik.

Bazen Cumartesi günleri, herkes evlerinden yiyecek bir şeyler getirir, artık kim ne içiyorsa alınır ve çilingir sofrası kurulurdu. Ben bazen gitarımı getirir, yavaş yavaş demlenir, şarkılar söylerdik. Biz büyükler ben(Hüseyin),Tv’ci Galip, abisi Kemal, Muhtar Ahmet abinin oğulları Asım(kurt) ve Aydemir, rahmetli Şefik hoca, kör İzzet, tazı Mehmet, kel Recep..Küçüklerden ise (şimdi hepsi çoluk çocuğa karıştılar ya) Sepet Ali, Apo, kardeşi Ayhan, kahveci Süleyman ve kardeşi Arif,Yücel,yeğenim Ali ve oğlum Cafer Tayyar’ı sayabiliriz.
Kamil abinin çiçek bahçesinin üstünde ki kullanılmayan arazide, eskiden dikilmiş yüzlerce kan kırmızı ve kokulu gülfidanı kalmıştı. Herhalde bu fidanlar yedi veren gülü olmalıydılar. Çünkü her mevsim o tarla kıpkırmızı güllerle doluydu ve mis gibi de kokarlardı. Bu gülleri, rahmetli şoför Yaşar abi, ben Hüseyin, Kurt Asım ve Aydemir her akşam kucak dolusu topladığımız halde bir türlü bitirememiştik.

İlkbahar ve sonbaharda üç dört aile toplanır Küçüksu Çayırı’na giderdik. Çayır Boğaz Köprü görevlilerinin şantiyesi olduğundan eskisi kadar geniş değildi ama yine de mısır kazanları ve mesire yeri olarak oldukça ferahtı. Hanımlar evlerinden yaptıkları yemekleri çıkarırlar, yer sofrası kurulur, artık Allah ne verdiyse… Örneğin; zeytinyağlı dolmalar, üzeri acılı domates soslu patlıcan biber kızartmaları, işte peyniri, zeytini, börekler, salatalar, kavun karpuz vs. bunlar hepsi sofraya serilirdi.

İçki içmek isteyenler içinse Yeni rakı açılır, neşe içinde yer içer keyfimize bakardık. Bazen oraya gelen diğer ailelerin erkekleriyle futbol maçı yapardık. Gerçekten o temiz havada ne içtik, ne yedik belli olmazdı. Bazen de Yaşar abinin kırmızı minibüsüyle Ağva, Kerpe, Riva, Poyraz gibi yakınca yerlere günü birlik giderdik. Bu hem bizler, hem de çocuklar için çok değişik bir gezi olurdu. Az bir masrafla çoluk çocuk indi bindi olmadan bu güzel yerleri de görüp tadını çıkarırdık.

Sevgili Çengelköy gelecek yazılarımızda sizlere eski Küçüksu Plajı ve orada ki tatlı anılarımızdan seçme hatıraları sizlere aktarmak üzere şimdilik hoşçakalın diyorum. Sağlıkla kalınız.

Hüseyin A. Tuna
T u n a c a n