ARMAĞAN EDİLMİŞ BİR YALNIZLIK...

• 6 Ocak 2015 Salı 12:13:31

Kapının anahtarını çevirip içeri girdiğimde koyu bir yalnızlık duygusu
tüm görkemi ile beni karşılamıştı ne harika bir duyguydu kimsesizlik
beni besliyordu ruhum kamçı yemiş bir at misali deli gibi koşturuyor
beynim en sıradışı düşünceleri mıknatıs gibi kendine çekiyordu,ailem bir
süreliğine şehir dışına çıkmış çıkarkende bana tekbaşınalığımı armağan etmişti
koca bir ev alabildiğine sessizlik haykırıyordu düşüncelerim cam gibi bir denizin
dibini andırıyordu herşey berraktı tüm çıplaklığı ile beni sarıp sarmalamıştı
hissettiğim duygu huzurmuydu bilemem ama ona ihtiyaç duyduğuma şüphe yoktu bana
iyi gelen bir sürecin içinden geçiyordum en fazla bunun tadını çıkarabilirdim
kendimi kanepeye öylesine bıraktım ve gözlerimi kapadım karanlık bir tünelin içinden
geçiyordum herşey simsiyahtı arada dışarda bağırıp çağıran çocukların sesini işitiyordum
çocuk olmak ne güzel şeydi ben çocukluğumuda pek hatırlamıyordum sanki dünyaya yetişkin
biri olarak gelmiş gibiydim her daim sinir bozucu bir şekilde yaşımın çok ötesinde bir
olgunluk segileyip durmuştum yıllar geçipte yaş ilerleyince bu sefer de çocuk gibi sorumsuzca
yaşamayı seçmiştim ama gel gör ki o zamanda düzen bana karşı gelmişti sanırım benim için
zamanlar birbirine karışmıştı nerde nasıl yaşamam gerektiğini bilmiyordum herşey arapsaçına
dönmüştü bir labirentin içinde çıkabileceğim kapıyı arıyordum ama nereye yönelsem gittiğim
istikamet yanlıştı peki doğru neydi ? doğruların canı cehennemeydi ortak bir doğru olmadığı
gibi saflığı kaybolmuş ve tecavüze uğramış değer yargılarımız vardı kir pas içinde yaşayıp
gidiyorduk üzerimiz başımız çamura bulanmıştı ama biz pırıl pırıl yaşadığımızı sanıyorduk
birbirimizi işaret parmağımızla gösterirken parmaklarımızda taşıdığımız lekenin farkında
dahi değildik nefes aldığımız hava belki bir nebze temizdi ama içinde bulunduğumuz toplum
patlamış bir lağım borusunu aratmıyordu etrafa pis bir kokuşmuşluk alabildiğine sirayet etmişti
en kahredici olanda bakan gözlerin kör,duyan kulakların sağır,algılayan aklın tarumar edilmiş
olmasıydı kaç bir yerlere git dediğini duyar gibiyim elbette yok en azından şu an benim için
mümkün değil elimden gelen sadece sığınıma girip saklanmak yani senin anlayacağın yalnızlığıma
sarılıyorum çünkü ancak o şekilde gerçek anlamda nefes alabildiğimi düşünüyorum...