ÖĞRETMENE FIRLAMA AŞKI

• 5 Ocak 2015 Pazartesi 16:18:24

ÖĞRETMENE FIRLAMA AŞKI
“Yuh ulan totoyu kaçırdık be
İstanbul’ lu”
“Valla ben on iki tutturdum . Şu bedenci kimseye zayıf vermiyor ki. Takla atamıyorum, kasadan atlayamıyorum, yine de zayıf vermemiş”

O akşam peder biraz erken gelmişti eve . Odama kapanıp kapıyı kilitlemiş , toto gibi on bir zayıflı karneyi kapının altından atmıştım. On üç dersten sadece tarih ve beden eğitimi iyiydi. Gerisi bir iki ve iki de sıfır. O zamanlar notlar on üzerinden değerlendirilirdi. Orta ikinci sınıftaydım ve derslerim bir felaketti. Ergenlik dönemimin başındaydım ve dünya benim için başka bir boyuttaydı. Babamla bozuşmuştuk, annem çaresiz ve iki arada kalmış görünüyordu

Şimdi elinde sigara , gömlek pantolondan çıkmış, kravatları at yuları gibi bağlı çocuklar görünce , o eski günler geliyor aklıma . Orta iki benim için bir felaketler sınıfı olmuştur. Tek olumlu yönü, sinema önünde çizgi romanlar satarken, üç kişi tarafından çok dövülmem ve intikam almak için Altın Eldiven boks kulübüne gidebilmemdir. Belki bu yüzden hayatıma sigara ve alkol girmemiştir. Ama aşırı korkusuzluğun temeli ne yazık ki burada atılmıştır.

O sene beş dersten ikmale kalmış , bütün yazı ineklemekle geçirip sınıfı geçmiştim. Hocalar kimsenin gözünün yaşına bakmayan , değerli insanlardı. Orta sona geçtiğimde Cebeci Orta Okulundan alınacak, müdürü babamın arkadaşı olan Gölbaşı Orta Okulu’ na yatılı olarak sürülecektim. Yatılı sürgün çok acıdır. Eski kökleşmiş çocuk otoritesine ya boyun eğersiniz, ya da yem olmayacağınızı göstermek için dövüşürsünüz. Ben ikinci yolu seçerek daha koğuşa girer girmez kafama zeytin atarak bana sataşan parasız yatılı öğrenci ile dövüşüp , attığı zeytini onun donuna soktuğum için hemen saygı duyulanlar arasına girmiş ve en büyük kabadayı “Koç” un ranzasının üst bölümünde yatmaya hak kazanmıştım. Ezilen zeytin o çocuğun donunda kanamış gibi bir görüntü oluşturunca diğerlerinin hoşuna gitmiş olacak ki, onunla alay etmişlerdi.

Bıyıklarımın biraz terlemesi ve resim öğretmenimin ,
“O pos bıyıklarla benim dersime giremezsin git kestir “ demesiyle lakabım ; “Pos bıyık” kalacaktı.
Bizim sınıf sadece erkek öğrencilerden oluşuyordu . Çoğu benim gibi hergeleler ve devletin parasız yatılılarının sürgün edilenlerinden di. Başımızda Cabbar Bey isminde , elinde sopayla dolaşan bir müdür muavini vardı ki ,onun dayağını yemeyen pek yoktu. Hatta diğer sınıflardaki kızlardan bile.

Sıra arkadaşım “ Beşe beş” (Kereste ölçüsüdür ) dedikleri Mevlut idi. Mevlut , Ankaralı zengin bir demir tüccarının haylaz oğlu idi ve on sekiz yaşındaydı. Boyu benim kadardı ama kilosu 140 çektiği için hareketleri epey ağırdı . Onunla iyi anlaşır ve dertleşebilirdik. Ne yazık ki okul bitmeden , bir hayat kadınının üzerinde otel odasında ölecek ve kadın altından kalkamadığı için , çığlıklarına gelenler kapıyı kırarak, kadını onun altından zor çıkarta bilinecekti. O dostumun cenazesine gittiğimde ,
“Öleceksen mutlu öleceksin be Posbıyık , ben daha bu yaşta hayattan zevk almıyorum ki . Bu koca gövde bana Allah’ ın bir cezası galiba “ demiş olduğunu hatırlayıp gülmüştüm. İyi bir dostumu kaybetmek çok üzmüştü beni.

Bu okulda derslerim birden düzelmişti. Artık hocaları dinliyor, kendimi biraz da olsa derse veriyordum. Kuleli Askeri Lisesine gidebilmek için iyi ve pekiyi dereceyle doğrudan sınıfı geçmek gerekiyordu. Durumum, okulu en az iyi derece ile bitireceğimi gösteriyordu.

Yemekler pek iyi sayılmazdı. Sanki devlet elinde kalan son depo artıklarını bize yediriyordu. Üstelik epey de parasızdım ve pederle aram açıktı. Ondan isteyemiyor sadece anneciğimden üç beş kuruş alabiliyordum. Bir çare bulmalıydım .

Bir Pazar sabahı evci çıkmamış, yasak olmasına rağmen gölün sazlık kıyısında tek başıma dolaşırken suyun bir karış derinlikle küçük bir cep yaptığı kıyısında yüzlerce balığın kaynaştığını, bahar güneşinden yararlanmaya çalıştığını görmüştüm .
Aklıma bir fikir gelmişti. Hemen ceketimi çıkartıp biraz ileriden elbiselerimle suya girerek bu sığ sudaki balıkların arkasına geçtim. Yavaşça ilerleyerek ceketimi onların altına sokup, içine doluşan balıkları kıyıya fırlattım. On – on beş balık yakalanmıştı. Kıpırdamadan durarak bu sığ cebe tekrar doluşan balıkları yine kıyıya fırlattım. O gün epey balık yakalayacaktım.

İlk işim ; duvardan aç kaldığımızda bir koşu atlayarak gidip alış veriş ettiğimiz , Cabbar Hocanın şiddetle yasak ettiği Cemal Amcan’ ın köy bakkalına gidip, veresiye sıvı yağ, soğan ve mısır unu almak olmuştu. Balıkları iyice temizleyip hazırlamış , on beş kadar da ekmek almıştım. Cemal Amcanın yardımıyla eski gaz tenekesini çekiçle düzelterek koca bir tava yapmış , okulun hemen dışında taşlardan yaptığım ocak üzerinde kızartmaya başlamıştım. Bu benim ilk ticaretim değildi ama ilk balıkçılığımdı. Evci öğrenciler den okula dönenler ve kokuyu alan açlar, bir anda balık ekmeklerin hepsini tüketmiş “Daha var mı ? “diye soruyorlardı.
Kalan yağı ,unu ve uyduruk tavamı bakkal Cemal Amcanın dükkanına bırakarak çıktım. Bu sefer ceketimle değil bir pazar filesi nin ağzına geçireceğim çember ve kısa bir sap ile suya bile girmeden yakalayacaktım balıkları. Sazlar arasındaki bu yeri kimseye söylememem gerekiyordu.
Bu işim bir buçuk ay sonra Cabbar Bey’ in gelip tezgahımı tekme ile yıkması ve bana da iyi bir sopa çekmesiyle bitti. Neyse ki Kuleli sınavlarına gidebileceğim kadar çok para kazanmıştım . Parayı elimden kimse alamazdı veya çalamazdı , çünkü okulun koca duvarından söküp içini genişlettiğim bir oyukta bezlere sarılı olarak saklıyordum.

İkinci yarıda tabiat bilgisi dersine giren Cabbar Hoca yerine , henüz okuldan yeni mezun olmuş olan 19 yaşındaki Özlem Hoca gelmişti. O çok güzeldi ve benim o lanet olası ergenliğin etkisinden kurtulmama imkan yoktu. Bizim sınıfta dersi olmasa bile ben onun peşinde dolaşıyordum.

Diğer sınıfta , yüzüne sıcak çaydanlık döküldüğü için yüzünün yarısı yanmış olan bir kız vardı. Diğerleri ona “Yarım dünya “ derler, onunla alay ederlerdi. Oysa çok iyi bir kızdı o. Gölbaşı’ nın yerlisi olduğu için çoğu zaman evinden annesinin yaptığı çörekleri bana getirir beni çok mutlu ederdi. Ben de Reyhan’ dan iştahla yediği balıkların parasını almazdım. Okulun uzak bir bahçe duvarının yanında onun elini tutmuştum. Sonra onların evinin bahçesinde öpmüştün onu. Çok utanmış benimle bir daha görüşmemeye karar vermişti. Tabi bu kararını tutamayacaktı, bir hafta sonra.

Bir akşam yemeğinde nöbetçi öğretmen olarak Özlem Hanımı görünce , arkadaşım Çakal Ahmet’ e ,
“Bu gece kuledeyiz oğlum, sakın yanımdan ayrılma” demiştim.
Yemekhaneden çıkar çıkmaz havanın kararmasıyla birlikte su kulesinin en yukarısına tırmanıp horoz gibi tüneyerek , nöbetçi öğretmen odasını gözetlemeye başlayacaktık. Gece ilerledikçe , su kulesinin alt basamakları da diğer hergelelerle dolmuştu.

Saat 10.00 da yat borusu çalar ve artık konuşmalar bağrışmalar yavaş yavaş biterek bütün okul yatılıları uyumaya geçerdi. Biz kuledekiler Özlem Hanımın odasına gelmesini , soyunmasını , o nefis güzelliğini seyretmeyi bekliyorduk.

Nihayet odasına girip , sadece tül perdenin arkasında onu kimsenin göremeyeceğini düşünerek soyunmaya başlamıştı. Önce üst tarafını çıkarıp , sonra da eteğini indirerek sutyen ve külotla kalmıştı.(Şimdi düşünüyorum da bu ne aptallık. 40 metre mesafeden , tül perde arkasından bir kadını çırıl çıplak görsen ne yazar? Okuldan atılmak gibi bir cezası olan bu terbiyesizliğe ne gerek var? (O yaş , o dönem bunun sağlıklı düşünülmesine engel sanırım.)
Hiç birimiz nefes bile almıyor, kıpırdayamıyor, mest olmuş şekilde , çıt bile çıkartmadan tutunduğumuz direkte sabit duruyorduk. Belki sadece sağ avuçlarımız hareketliydi o kadar.

Birden projektör gibi bir ışık yanmıştı aşağıdan . Cabbar Bey’in o korkutucu bas bariton sesi yükselmişti.
“Ulan ahlaksız eşşek oğlu eşşekler. Teker teker inin lan aşağıya. Hepinizin ağzına sıçacağım. İt herifler, sizin ananız bacınız yok mu lannnn”
Çakal Ahmet’i dürterek,
“Çakal , durma çabuk tırman depoya “ diye fısıldadım. Sonra ikimiz de boyumuzu aşan suya boynumuza kadar girip, karanlıkta kaybolduk ( Avusturalya isimli film de buna benzer bir sahne vardır ki , hep o an gelir aklıma. Su içinde de olsa eller ile tutunup bir geceyi geçirmek hayal edilmesi zor bir şey)

Aşağı inen çocuklardan acı dolu haykırışlar geliyordu. Sopayı yiyen “ Yandım Allah, aman hocam bir daha yapmam , tövbe vallahi , yalvarırım vurmayın “ diye bağırıyordu. Bütün yatakhane don gömlek dışarıya çıkmış , bu su kulesinden teker teker indirilip dayağı yiyen toplam on yedi kişiyi seyrediyordu. Özlem Hoca da giyinip Cabbar Hocanın yanına inmişti. Hatta Cabbar Hocaya ,
“Tamam Hocam , ne olur vurmayın , bir hata ettiler bu kadar yeter” diye yalvardıkça ,
” Sizin de suçunuz var. Yat yoklaması bile almamışsınız. Bari su itlerin isimlerini doğru yazın da, disiplin kurulunda bir yanlışlık yapmayalım” diyordu. ( Disiplin Kurulu 14 parasız yatılıyı çeşitli yerlere sürgüne gönderdi, üç paralı yatılıyı ise okuldan attı. Sürülenlerden biri İstanbul’ dan sürgün gelmiş anne ve babası olmadığı için Heybeliada’da kaçak faytonculuk yapan , bizden iki yaş büyük Neptün ‘dü. Çok içli ve şarkılarla dop dolu , sürekli gülen sevdiğim bir arkadaşımdı. Onun Eskişehir’e sürülmesine çok üzülmüştüm. O gece yoklamasında Koç beni idare etmişti ama Çakal yakalanmıştı. Kendisini sinemaya gittim falan diye savunarak üç gün uzaklaştırma ile kurtuldu.

Bir süre sonra sesler kesilmiş, ışıklar sönmüştü . Biz arada bir kafamızı çıkartıp tehlike var mı diye aşağıya bakıyorduk. Cabbar Bey, bir yere saklanmış olabilir diye korkuyorduk. Birkaç çocuk bizim su deposunda olduğumuzu biliyordu. Bir ara Çakal Ahmet “Lan oğlum , benim çok çişim geldi salacağım çaresiz “ demesiyle kendisini rahatlatmıştı. Oysa içtiğimiz su pişen yemek te kullanılan su, çay, her şey bu su ile yapılmaktaydı. Çakal’ ın nasıl olmuş bu sabah çaylar? Biraz asetonlu mu ?” demesinden çoğu bir şey anlamıyordu.

Sabaha karşı gün ağarmaya başlayınca orada yakalanmamak için sessizce kuleden inip, doğruca yemekhaneye koştuk. İkimiz de donmak üzereydik. Yirmi kişilik masalara konulacak bir koca çay güğümünü aşçı görmeden kapıp , tuvalete giderek kafamızdan aşağı döküp belki de donmaktan kurtulmuştuk. Sonra yeni uyananların şaşkın bakışları arasında battaniyelere sarılarak kurulandık. ( Günümüzün orta okullarında , böyle manyaklar kalmış mıdır bilmiyorum. Sami Hocama sormak gerek)

Özlem Hoca’ya , tutkum sapıklık derecesinde artmıştı. Onu sanki yaşıtımmış gibi görüyor , kız arkadaşım Reyhan’ ın ikazlarını bile kulak arkası ediyordum. Apuk sapuk sorularla onunla konuşmak istiyordum. Ona kur yapan yine genç bir öğretmene karşı içimde kin oluşuyordu.
Dersimize geldiği zamanlar , ince bir lastikle ayakkabıma bağladığım cep aynası ile arkadan veya kürsü altından onun bacaklarını seyretmek büyük mutluluğumdu. Üstelik sınıfa da onun için posta atıp sadece ben yapıyordum bu işi . Onu seyrederken boşaldığım için orama kağıt veya mendil koyuyordum.

Ama bu ayna düzeni fazla sürmeyecek, yan sıradaki bir arkadaşımın sorduğu tuzak soruya cevap verirken , birden arkasını dönünce ayağı aynaya çarpıp şakırtıyla yuvarlayacaktı. Yüzüme baktığında ise , o en mutlu suratımla nefret dolu bakışlarını karşılayıp, bir koşu idareye gitmesini seyredecektim. Cabbar Hoca , hışımla içeri girerek kulağıma yapışacak, beni odasına doğru sürükleyecekti. Okuldan atılabilirdim. Koca bir cetvel akılsız kafamda birkaç vuruştan sonra kırıldığı için , geri kalanı tokatlar ile tamamlanıyordu. Birkaç da tekme atıp yorgun düşmüştü. Vay canına bütün okul karışmıştı. Suç delilin ayna yok edilmişti arkadaşlarım tarafından . Hocaların çoğu okuldan atılmamı istiyorlardı. Tabi destekçilerim de vardı.
“Külotu ne renkti oğlum? Sana helal olsun lan”

Disiplin kuruluna çıkmıştım. Tek hanım öğretmen beni savunur gibiydi.
“Ergenlik dönemi geçirmediniz mi siz ?” diyerek son noktayı koymuştu. Erkekler okuldan atılmam yönünde oy kullanıyorlardı. Hanım öğretmen , kurulun başkanı olduğu için , yedi gün okuldan uzaklaştırma cezası ile kurtarmıştım. Elime verilen, veli bilgilendirme kağıdına pederin aslından farkı olmayan imzasını atacaktım.

Koğuşta yatıyordum . Gidecek yerim yoktu çünkü. Eve asla gidemezdim. Bana yemek de çıkmıyordu, çok açtım. Çakal Ahmet ,evden getirdiği pestil ve cevizli sucuklarla beni besliyordu. Ekmek arası ceviz yemeyi de öğrenmiştim. Cabbar Bey , iki defa koğuşları denetledi . Beni görürse yandım diyordum O gelince ,ranzaların altına saklanarak , zor atlatmıştım. Bana kavurmalı ekmek , çay falan taşıyan , benim için yemekhaneden köfte çalan hademe Yusuf Amca çok korkuyordu ama gidecek yerim olmadığının da farkındaydı.

Bir hafta sonra derslere giriyorum . İki elimin de masanın üzerinde durmasını istiyor , bütün sınıf gülmekten bayılıyor bu isteğe. Ah Hocam bu iş masa altında değil beyinde bitiyor , bir anlasan. Elime mani olabilirim ama ya gözlerime , beynime kazınan resmine, senin için hayaller kuran gönlüme nasıl hükmedebilirim ? Beni sınıfta gördüğün gün, okuldan niye atılmadın dercesine nefretle bakmıştınız. Merak etmeyin okulun bitmesine çok az kaldı. İçinde bulunduğunuz durumu anlıyor ve saygı duyuyorum.
Balıktan kazandığım para ile Kuleli sınavlarına İstanbul’a ,diğer müracaat eden arkadaşlarla otobüs tutarak gidiyoruz. Bir hafta süren sınav ve elemelerin sonunda yine şamata gırgır geri dönüyoruz.

Otuz iki kişi gittiğimiz Kuleli sınavını tek ben kazanıyorum. Okulu iyi veya pekiyi derece ile bitirmem gerek. Notlar neredeyse idareye verilmiş. Sanırım iyi derece ile , belki de pekiyi derece ile sınıfı geçebilirim. Aslan be , bu sene toto moto yok. Haziran mezunu en fazla üç kişi çıkar diyorlar.

Karneleri bu gün alıyoruz . Benim Tabiat Bilgisi dersim üç geldi. Oysa birinci dönem yedi almıştım . En düşük aldığım tek bir tane üç ile kanaat notu kullanmış ve kurula da sokmamış Özlem Hoca. Böylece tek dersten ikmale kalıyorum. Ergenlik hatası işte. Bunu hak ettim doğrusu. O yıllar kimini sigaraya , kimini uyuşturucuya , kimini de böyle aptal hevesler e bulaştırıyor.
O sene sınava girmeyip , bir yıl boşta gezdim. Sonra lise birde iftara geçip, yeniden okulun ara sınavına girerek kazanıp , Kuleli öğrencisi oldum. Kaybettiğim bir yıl için çok üzülürüm. Cebeci Orta Okulunda aynı sınıfta olduğumuz Semih arkadaşıma selam durmak ,ona komutanım demek zorunda kalışım, bana en büyük ceza olmuştur. Hayata bir yıl geç başladığım gelir aklıma.

Yıllar ne çabuk akıyor . Özlem Hoca ile Zafer Çarşısında bir kitapçıda kitap incelerken karşılaştık. Ben 24 yaşında bekar bir üsteğmendim. O da 29 yaşında olgun ve çok güzel bir kadındı. Elindeki kitabın arka kapağındaki sözleri okuyordu. Resmi elbisemle bir arkadaşımın gelmesini bekliyor , vakit geçirmek için de yeni çıkan kitaplara bakıyordum.
“Merhaba Hocam, nasılsınız? “
“Sen o sun. Ne kadar iyi oldu karşılaşmamız. Haydi gel sana bir çay ısmarlayayım. O günlerden kafamda kalıp beni hep rahatsız eden şeyleri konuşmamız gerek.”
Onunla bir yere oturup dokuz yıl öncesini gülerek konuşuyorduk. O bana karşı nefret dolu güzel gözlerinde , olgun olmanın değişmez kararlılığı ve hoş görülüğü vardı.
“Biliyor musun o ayna kadar beni korkutan hiçbir şey olmamıştır hayatımda. Neden korktuğumu ise ben de bilmiyorum. Şıngır şıngır yuvarlanışından olabilir. Sen ne deli bir çocuktun”
Mini eteğinden ve deli bir yırtmaçtan uğruna bir yıl kaybettiğim bacakları ulu orta gözüküyordu. Ona bakışlarımdan da rahatsız değildi üstelik.

“Bir öğretmen arkadaşımla evlendim. Güzel bir kızım da oldu. Şimdi dört yaşında. Onu babasız büyütmek zorundayım . Çünkü boşandık.”
Bu kadın benim bir yıl aklımdan hiç çıkmayan öğretmenim miydi? Neden, o yıllar önceki duygu yoktu içimde? Evet güzeldi ama benim bir saat sonra buluşacağım kız kadar değil. İçimi çok seneler sürecek bir pişmanlık kaplamıştı. Onu üzdüğüm için kendisinden özürler diledim. Epey derin konularda güzel dertleşmeler de yapmış, hoş vakit geçirmiştik.

Ayrılırken ev telefonunu vermişti. Uzun yıllar arkadaşlığımız süregeldi .
Yeniden evlendiğinde ilk çiçeğini benden almıştı.

E. Yaşar Ovalı 05.01.2015