6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
796
Okunma
Ben onu masada gördüm.öylece yatıyordu.ölümle yaşam arasındaki sınırda;çaresizce duruyordu.gözleri tavanda sadece organ bekliyordu.
sonra bir kargaşa,toz duman,gürültü...organ,organ veren yok muydu?
donakalmıştım,öylece,sessizce...
yatan annemdi,donakalan bendim,koşanlar doktorlardı....
durdum,durdum,biraz daha derken dayanamadım.
anneeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee....................................
sonra uyandım.bunun uyku olmasına şükrettim.yüzlerce kere şükrettim.canımın acıdığını,tenimin yandığını,yüreğimin ağladığını hissettim.gittim annemin yanına ;uyurken uzun uzun yüzünü seyrettim.aldığı nefesi dinledim.yüzünü sevdim,sıcaklığında eridim ve tekrar hayata döndüm.iyiki varsın diye kimbilir kaç kere şükrettim.
çaresizlik ,çözümsüzlük,ölümü unutturur bize.çözüm yolları varken insanları çaresizliğe itmeyelim.inançlarımızı değerlerimizi tekrar gözden geçirelim ve organ bağışı yapalım....
saygıyla.......
belisss;)