yalnızlığım...

• 26 Ekim 2014 Pazar 22:49:27

Yalnızlığım…

Yalnızlık nedir?Hiç bilmezdim,insan yalnız kalır mı hiç derdim.Nasıl bir duygu olduğunu bile tahmin edemezdim.Herkes yaşıyor,mutlaka yanlarında birileri olur diye düşlerdim.Çocukluk işte !

Her yer kalabalık.Caddeler,otobüs durakları,okullar,eğlence alanları,iş yerleri.Bir koşturmacadır gidiyor işte.Herkesin bir hayatı,bir yaşamı var, bu dünyada.Zaman,zaman etrafın bile kalabalık olabiliyor.
Bu kalabalık içinde yürüyorum,gidiyorum durmadan.Düşünüyorum da,konuşuyorum da,içimden kendimle.Oysa kimsenin sesini bile duymuyorum onca kalabalıkta.

Gürültü,patırtı,şamata,tantana ,ama ;ben tek başımayım.Yalnızım,ve de yaralıyım.

Doğarken bile insan yalnızdır.Ağlayarak doğar mini ,mini bebekler,ben niye geldim bu dünyaya ,der gibi.Geriye gidiyorum.Hesap ,kitap yapıyorum.Her yılımı düşünüyorum.Arkadaşlarımı,öğretmenlerimi,ailemi,herkesi hayal ediyorum.Ben hep yalnızmışım meğerse.

Kaldım işte!Bu koca hayatın içinde tek başıma.Çevremde onca insan olsa da yalnızım,yaralıyım.Ya da ben öyle hissediyorum.Maksadım ne acaba,kendi kendime acı çektirmek mi?Tek başıma olduğumu herkese haykırmak mı?

Bazen de iyi ki yalnızım derim.Düşüncem,sorunlarım,nedenlerim,sorumluluklarım yok diye sevinirim de.Kim bilir?Kötü gönlüme teselli.Bu da parayla değil ya!

Ben, yaralı yüreğim yalnız.Mevsim se sonbahar,yapraklar sararmış, bir, bir dökülmekte.Sanki yalnızlığıma,yaralı kalbime arkadaş olmak için savaşıyorlar.

Yalnız kaldıkça hüzünlerde artıyor.Yalnızlığın yanında hüznü de tatmalı insan.Hüzünsüz yalnızlığın tadı mı olur.Geldi mi ikisi de gelsin.Sarsınlar beni sarmaşık gülleri gibi.Kaplasınlar içimi arapsaçı gibi.Kalbim kırılsın,yüreğim yaralansın,mutsuz olayım ki; yalnızlığın tadı çıksın.

Bazen yıldızları seyrederim.O güzel masmavi gökyüzünü,İstanbul gecelerini.Bulutlarla resim yaparım hayalimden.Seni ararım.Yalnızlığımı giderecek seni.Beklerim durmadan,gönlüme gelmeni,yalnızlığımı bitirmeni.

Üzülüyorum denize bakarken, o doyumsuz İstanbul maviliğini seyrederken,vapur düdüklerinde hissederim tüm yalnızlığımı.Baka kalırım sonsuz denize.

Senin güzel gözlerini özlerim.Bana seslenişini hayal ederim.Yazdığın şiirlerde kendimi bulurum.Senle oturup,konuşmayı,çay içmeyi hayal ederim.

İşte yalnızlığım, eylül bitti, ekimde gitti,kaldık kasımda.Günler kovalıyor ayları.Aralıkla baş başayız.Velhasıl bitiriyoruz yılı.Ben yine yalnızım, yine yalnız ve de yaralıyım.

Ben cesur olmalıyım.Ayaklarımın üzerinde durmalıyım.Tek başıma kalsam da.Şu hayatta ne ki; sanki başaramaz mıyım?Yalnızlığımı yenmeyi.

Veda etmiyorum kendime,kaybetmiyorum kendimi,ben neredeyim demiyorum.Dönüyorum kendim olmaya.Kendimi yaşamaya,yalnız olsam da.

Bugün yeni bir gün.Güneş yeniden doğuyor,her zaman ki gibi.Yeni bir güne merhaba diyor.Ben nazlı bir gül gibi mavi İstanbul’uma dönüyorum.Hayallerime,beni bekleyen evime,beni bekleyen sokaklarıma,beni bekleyen kediciklerime.beni bekleyen sana,hayal de olsa.

Çok özledim seni,kendimi ,kendim olmayı.Rüyalarımdan uyanmalıyım.Ağlamışım biraz da her zaman ki gibi.Yüce Rabbim’e dualar ettim.Ellerimi açtım.Sana şükürler olsun dedim.Amin de dedim.Ellerimi indirdim.Avuçlarım boştu,hiçbir şey yoktu.Bir küçük şeker bile.Yalnızdım yine yalnız…