POPÜLİZM İKTİDARI NE YAPTI, NE YAPACAK?

• 15 Ekim 2014 Çarşamba 01:15:44

POPÜLİZM İKTİDARI NE YAPTI, NE YAPACAK?
Popülizm, toplumdaki seçkin bir tabaka tarafından halkın çıkarlarının bastırıldığını ve engellediğini varsayan ve devlet organlarının bu seçkin tabakanın etkisinden çıkarılıp halkın yararına ve toplum olarak gelişmesi için kullanılması gerektiğini söyleyen siyasî bir felsefe veya söylem biçimidir. Dolayısıyla “popülist” bir kişi konuşmalarını “sokaktaki adam”ın ekonomik ve sosyal gereksinimlerine yönelik olarak hazırlayan kişidir. 1980’lerden beri popülizmin çeşitli politik ideolojilerin gelişmesine yardımcı olan bir söylem biçimi olduğu birçok ciddi çalışmada tartışılmaktadır. Son yıllarda popülist hareketlerin liderlerinin hem sol hem de sağ görüşlüler arasından çıktığı gözlemlenmiştir.[1]
Popülizmin karşıtı seçkinciliktir.
Popülist hareketlerin liderleri çoğunlukla büyük şirketlerin gücüne karşı koyacaklarını, “yozlaşmış” seçkinleri temizleyeceklerini ve “önceliği halka“ vereceklerini söylerler. Popülizm genelde rejim karşıtı siyaseti içerdiği gibi özellikle sağ eğilimlerde milliyetçilik, jingoizm(aşırı ırkçılık), ırkçılık veya köktendincilik ile birleşebilir.[1] Popülistlerin çoğu ya ülkenin belli bir yöresine ya da toplumun belli bir sınıfına (emekçi sınıf, orta direk, veya köylüler/çiftçiler gibi) hitap eder. Kullandıkları söylem sıklıkla ikilik yaratma üzerinedir ve halkın çoğunluğunu temsil ettiklerini söylerler.
Popülist yöntemler:
Popülizm genel olarak sürer durumun radikal olarak eleştirilmesiyle kendini gösterir ama sağ eğilimli ya da sol eğilimli bir hareket olarak güçlü bir politik kimliği yoktur. Popülizm solcu , sağcı hatta merkez eğilimli görünümler almıştır. Yakın geçmişte ABD’deki muhafazakâr politikacılar popülist bir söylem içine girmişlerdir, Amerikan halkına “güçlü avukat lobisine”, “liberal seçkinlere” ve “Hollywood seçkin tabakasına” karşı direnmelerini söylemişlerdir. Yine yakın geçmişte Amerikan “sol kanat” politikacıları giderek artan bir şekilde populist söylemlere girmiştir. Normalin aksine, Amerikan liberalizmi büyük şirketlere karşı gelen bir politika izlemektedir ve bu şirketlerin kârı insanın önüne koyduğunu ve şirketin gereksinimine göre hükümetin işleyişine müdahele edildiğini savunmaktadır. 2004 yılı başkanlık seçimlerinde Demokrat Parti adayı John Edwards’ın kullandığı “iki Amerika” deyimi oy verenlere yönelik popülist girişime bir örnektir.
Popülistler bazı politikacılar tarafından toplumda oldukça demokratik ve olumlu bir güç olarak görülmesine karşın, siyasetbilimdeki bazı önemli çalışmalarda popülist kitlesel hareketlerin gerçekçi olmadığını ve siyaset sahnesini kararsız bir ortama sürüklediği belirtilmektedir. Margaret Canovan bu iki karşıt görüşünde hatalı olduğunu savunmakta ve dünya çapında çağdaş popülizmi “tarımsal” ve “siyasal” olarak iki ana bölüme ve 7 alt sınıfa ayırmaktadır:
• Tarımsal popülizm
o Ticarî ürün yetiştiren ve köktenci ekonomik istekleri olan çiftçilerin hareketi, 19. yy. sonlarındaki ‘’’’US People’s Party’’’’ gibi oluşumlar.
o Geçim koşulları içim köylü hareketleri, I. Dünya Savaşı’nın sonrasında Doğu Avrupa’daki Doğu Avrupa Yeşil Ayaklanma milisleri gibi oluşumlar.
o Ağır şartlarda çalışan çiftçi ve köylülerin koşullarını hüzünlü bir şekilde romantikleştiren entellektüellerin kurduğu köktenci tarımsal hareketler, Rus ‘’narodniki’’ gibi.
• Siyasal popülizm
o Popülist demokrasi, halk oylamaları gibi reformlarla siyasi katılımcılığın artırılmasını savunmak gibi.
o Politikacıların birleşik bir cephe kurmak ve çoğunluğu yakalamak için ideolojik olmayan “halka yönelik” söylemlerle yaptığı popülizm.
o Gerici popülizm, George Wallace’ın beyazların büyüyen tepkisini kullanması gibi.
o Popülist diktatörlük, Arjantin’de Juan Perón tarafından kurulduğu gibi.[2]

Demokrasilerin oturması, topraksız, küçük geçime yetersiz toprak sahipleri çoğaldıkça gelecek kaygısı taşıyan orta direk ya da dar gelirli kişiler sağda ve sol kesimde yer alan seçkinler çağdaş iletişim ortamında itibarlarını yitirdi. Halk seçkinlerin kendilerinden daha fazla bilgili olmadığını, diplomanın haksızlık ve ayrıcalık yaratmak için kullanıldığını düşünmeye yol açtı. Aydınlanma için okutmak, aydınlanmadan halkı yararlandırmak, yaşam kalitesini artırmak, üretim biçimini geliştirmek, kolaylaştırmak yerine halk üzerinde statükoyu korumak için ekonomik, siyasi, demokratik kısıtlamalar getirmeye çalışan bir seçkin sınıf olduğunu kabul etti. Bu seçkin sınıf sadece siyasi, ekonomik kısıtlama yapmakla kalmıyor. Eğitim haklarını kısıtlamaya, düşünce ve kanaat hürriyetini engellemeye, insan yaralama, öldürme cezalarından daha fazla ceza vermeye başlamış. Avukat ve yargı mensubu kişiler dışındakilerin siyaset ve düşünce üretmesine engel olmaya başlamıştır. Seçkincilik statükoyu korumak için sermayeyi: yeşil, Yahudi, PKK, Türk, Laz, Arap, Acem vs sınıflandırmış halkı kışkırtmaya seçkin fiyattan mal satmaya zorlamıştır. Ancak serbest piyasa ekonomisi ucuz ve kaliteli mal üreteni ayakta tutmuş pahalı mal satan seçkinleri silmiştir.
Seçkinlerden kurtulma yolu popülizm olmuş, dört eğilimden insanları birleştirme ile başladı. Koalisyon hükümetleri ile sürdü. Siyasi, ekonomik, eğitim hakkı ayrıcalıkları, yasakları kaldırmak ile başlamıştır.
Eğitim hakkı sol popülizm tarafından önce 5 yıldan 8 yıla çıkarılmış, sağ popülizm iktidara gelince eğitim hakkını 8 yıldan 12 yıla çıkarmıştır. Açık öğretim fakülteleri kurularak seçkinci sınıf kısıtlamaları engellenmiştir.
Seçkinci sınıfı yok etmede başrolü Güçlü Avukat Yargıçlar Lobisi üstlenmiştir. Bu lobi cumhurbaşkanlığı makamını ele geçirme başarısını göstermiş. Tüm devlet kadrolarına sızmış. Açık öğretim yoluyla hukuk fakülteleri kurulmasını engelleyerek haksızlık yapılan aydınların kendilerini avukat sıfatıyla savunmasını da engellemiştir.
Amerika: Açık Öğretim Hukuk Fakültelerine izin vererek bu Güçlü Avukatlar Lobisinin idari, askeri, akademik personeli, üretici, çiftçi esnaf vs sınıfı kısıtlamasını, yasaklamasını halkı birbirine düşman yaparak haksız kirli para kazanmasını, ekonomik, siyasi güç edinmesini durdurmaya çalışmıştır.
ABDULLAH BEDELOĞLU
KAYNAKÇA:
1. ^ a b Canovan, Margaret. 1981. Populism. New York: Harcourt Brace Jovanovich. ISBN 0-15-173078-4; Kazin, Michael. 1995. The Populist Persuasion: An American History. New York: Basic Books. ISBN 0-465-03793-3, ISBN 0-8014-8558-4; Betz, Hans-Georg. 1994. Radical Right-wing Populism in Western Europe, New York: St. Martins Press. ISBN 0-312-08390-4, ISBN 0-312-12195-4
2. ^ Canovan, Margaret. 1981. Populism. New York: Harcourt Brace Jovanovich. ISBN 0-15-173078-4
"tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Popülizm&oldid=13973119" adresinden alındı.