SONSUZ YALNIZLIK

• 7 Ekim 2014 Salı 13:31:35

SONSUZ YALNIZLIK

Pencereden günün son ışıkları odaya süzülüyor,Neriman Hanımın siyah eteğinde hafif bir kızıllık yapıyordu.Odanın içi biraz kararmış ve herzamanki kasvet yine çökmüştü.Saatlerdir aynı koltukta oturan Neriman Hanım hafifçe kımıldadı.Küçük bir tereddütten sonra kalktı ve yarı açık pencereyi kapadı.Ev her zamanki sessizliğine hakimdi.Uzun zamandır kayda değer bir şey olmayan bu evde hayat çoğunlukla basit ve sade geçiyordu.Kapı yavaşça tıklatıldı ve solgun yüzlü,orta yaşlı bir kadın odaya girdi.Hafif sesiyle odanın havasını bozmuyordu.
-Yemek hazır.
Neriman hanım bıkkın bir sesle cevap verdi;
-Bu akşam canım bir şey yemek istemiyor. Onun her zaman böyle olduğunu bilen Melike Hanım atıldı;
-Sizin en sevdiğiniz çorbayı yaptım,hem bugün hiç yemek yemediniz.
Neriman hanım ısrar etmedi ve yavaşça karanlık odayı terketti.Sesszi bir akşam yemeğinden sonra bir süre kitap okudu ve odasına gitti.Neriman Hanım 49 yaşında,orta boylu,ince bir hanımdı.Eşi ve çocuğunu bir araba kazası sonucu kaybetmiş ve yapayalnız kalmıştı.Çektiği ızdırap onu yalnız yaşamaya yönlendirmiş ve senelerce bu evde yaşamıştı.Günlük işlerle uğraşması için de Melike Hanımı yanına almıştı.Günleri,haftaları hep aynı geçmekteydi.Bütün gün evden ayrılmayıp, sadece önemli bir sorun için dışarıya çıkıyor ve hayatının bu boşluğunu doldurmak için hiçbir zaman çaba göstermiyordu.
Sabahın erken saatlerinde kulağına gelen ince bir sesle uyandı.İlk önce hayal zannetsede, sesin devam ettiğini duyunca yavaşça doğruldu.Odasından çıktı ve aynı anda Melike Hanımın da odasından çıktığını gördü.Şaşkın şaşkın birbirlerine baktılar ve sesin geldiği yöne gittiler.Dış kapıyı açtıklarında küçük bir sepetin içinde bir bebek gördüler.Çok şaşırmış ve ne yapacaklarını bilemeden öylece kalmışlardı.Kendini ilk toparlayan Melike Hanım oldu ve bebeği içeri aldı. Onu takip eden Neriman Hanım geçmişini, küçük kızının bebekliğini hatırladı.O anda içinde hem sevgi , hem şefkat, hemde sebepsiz bir kin belirdi.Melike hanım bebeği aldı ve onunla ilgilenmeye başladı.Saatler geçtikçe bebğin gülümsediği görüldü ve neşeli sesi evi doldurdu.Neriman Hanım ise bebekle ilgilenmiyor onu ne yapacağını düşünüyordu.Kararını verdi ve polisi aradı.Olanları anlatarak gereğinin yapılasını istedi.Telefonu kappattıktan sonra içeriye gitti ve ilk defa o zaman bebeğe dikkatle baktı.Çok şirin bir kzı çocuğuydu.Neriman Hanım yıllardan beri ilk defa bir çocukla ilgilenmesi gerekiyrodu.Bunun içinde çok endişeliydi.Bütün bunlardan daha da önemlisi kızının acısının hala eskisi kadar canlı oluşuydu.Başka bir bebekle karşılaşmak onu çok sarsmış, acısını tazelemişti.İçindeki acı büyüdükçe çocuğa karşı bir soğukluk hisseden Neriman Hanım aceleyle odasına gitti.Her zaman ki koltuğuna oturdu.Saatler geçtikçe sabırsız,sinirli bir hal alıyordu.Yerinden kaltı ve Melike Hanım’ın yanına gitti.Bebeğin uyumakta olduğunu görünce sevindi.
Neriman Hanım;
-Ne zamandır uyuyor?
Melike Hanım;
-15 dakika kadar oldu.
Neriman Hanım;
-Güzel, kısa bir süre sonra ailesini bulurlar.
Melike Hanım;
-Çok tatlı bir bebek, o bu evin canlanmasına sebep oldu.
Neriman Hanım;
-Ben sakin bir yaşam istiyorum, bebek gürültüleri beni rahatsız ediyor.
Melike Hanım;
-Anlıyorum Neriman Hanım.Şey bebek için bir şeyler almam gerekiyor.Hemen çıkıp alış veriş yapabilirmiyim?
Neriman Hanım;
-Hayır, ben onunla ilgilenemem.
Melike Hanım;
-Korkmayın,2 veya 3 saat daha uyur.O uyanana kadar ben gelmiş olurum zaten.
Neriman Hanım;
-Pekala, biraz acele et.
Melike Hanım evden ayrıldıktan kısa bir süre sonra bebeğin ağlama sesleri duyuldu.Neriman Hanım ne yapacağını bilemiyor , onu eline alıp almamakta tereddüt ediyordu.Ani bir hareketle bebeği eline aldı ve o an içindeki bütün soğukluk bir anda kayboldu.Büyük bir şevkle bebeği bağrına bastı ve onunla ilgilenmeye başladı.Kalbi sevgiyle dolmuş, hayatı bir anda renklenmişti.Melike Hanım alış veriş dönüşü bu manzarayla karşılaştı ve çok sevindi.Küçük bir bebeğin yıllar sonra getirdiği bu mutluluğu kaybetmek istemiyordu.O akşam bebeğin neşeli çığlıkları evi doldurdu.Herkez mutluydu ve gülüyordu.Neriman hanım küçük kızı güldürmek için elinden geleni yapıyor,Melike Hanım da onların mutluluğuna ortak oluyordu.Saatler ilerledikçe bebeğin gözleri kapanmaya başladı.Melike hanım tavan arsına kaldırdığı eski fakat güzel karyolayı Neriman Hanım’ın odasına yerleştirdi.Bebeği uyuttuktan sonra ikisinin gözleri saadetle parlıyordu. Neriman Hanım oldukça neşeli bir sesle konuştu;
-Çok güzel bir bebek onu çok sevdim.
Melike Hanım;
-Bende çok sevdim.
Neriman Hanım;
-Hep bizimle kalmasını istiyorum.
Melike hanım;
-Hanım efendi, ailesi bulunduğu zaman ayrılmak zorunda kalacaksınız.
Neriman Hanım;
-Belki bulamazlar.
Melike hanım;
-Buda bir ihtimal tabi.Yinede fazla umutlanmayın.
Neriman Hanım;
-Sen benim neşemimi kaçırmaya çalışıyorsun?
Melike Hanım;
-Hayır,tabiki hayır.
İkiside yorgundu,daha fazla konuşamadılar ve odalarına çekildiler.Sabah bebeğin sesiyle uyanan Neriman Hanım ilk bir kaç dakika olanları hatırlayamadı.Herşeyi hatırladı zaman gözleri parladı ve hızla kalkarak bebeği kucağına aldı.Mutfağa giderek biraz süt ısıttı.Melike Hanım da onların sesiyle uyandı.Beraberce kahvaltı yaptılar ve öğleye doğru bebeğide yanlarına alarak dolaşmaya çıktılar.Hayatları bu bebek sayesinde bir anda değişmiş ve güzelleşmişti.Günler ve haftalar hep bu bebekle geçiyordu.Neriman Hanım bebeğe çok bağlanmıştı ve ondan ayrılma düşüncesine bile tahammül edemiyordu.Polisten haber gelmemesine için için seviniyor ve onlardan bilgi almak dahi istemiyordu.Bir ikindi vakti kapını çalındığını duydular.Melike Hanım kapıda polislerle birlikte bir kadın gördü.Kalbi hzılı, hızlı çarpıyordu.Bir an kapıyı açmak istemedi, fakat buna mecburdu.Kendini biraz toparladıktan sonra onları içeriye aldı.Gergin bir hava odayı çoktan doldurmuştu.Genç kadın yere bakarak hemen konuşmaya başladı.
-Çok acı çektim.Eşim bir erkek çocuğu istiyordu, fakat kızım oldu. Ben ondan ayrılamayacağımı söylesemde benden gizli onu yanımdan almış ve sizin kapınıza bırakmış.İnanın bilmiyordum.Dün bir kaza geçirdi, ölmek üzereyken yerini söyledi.Bende polise başvurdum.
Odada büyük bir sessizlik hakimdi.küçük kız olanların ciddiliğini anlıyormuşçasına sessizdi.Sessizliği bozan Neriman Hanım oldu.
Neriman Hanım;
-Onu çok seviyorum.Bırakmak da istemiyorum.Hem onu kapıma bırakmıştınız.Bırakmasaydınız.
Neriman Hanım’ın gözleri iyice dolmuş tu.Sesinin değişmesine rağmen sözlerine devam ediyordu.
Neriman Hanım;
-Ne olur benimle kalmasına izin verin.
Genç Kadın;
-Olmaz dayanamam.Ben bebeğimi istiyorum.Hem bu benim suçum değil, size anlattım olanları.
Bu szöler herkesi dondurmuştu.Polisler bile ne yapacağını şaşırmıştı.Kanunlar gereği çocuğunu alabileceğini sölediler.Neriman Hanım kendini tutamıyor,ağlıyordu.Ne kadar ısrar etsede,çaba harcasada çocuğun kendinden er veya geç alınacağını biliyordu.Yaşlı gözlerle birlikte yüzündeki kızgınlık, heyecan, çaresizlik ve mutsuzluğun birbirine karıştığı hafif bir tebessümle bebeğe bir kez daha baktı ve onu öptü.Kokusunu içersine uzun uzun çektikten sonra genç kadına döndü.İçindeki ses hayır,hayır veremezsin desede ayakları çoktan onu kadının yanına götürmüştü.Kadına büyük bir miktarda para verdi ve buruk bir sesle ancak ona;
-Bebeğe iyi bak.
diyebildi.Herşey Neriman Hanım için ne kadar kötü olsada bir sonuca bağlanmıştı.Odanın bir anda nasıl boşaldığını anlayamadılar.Evi yine bir kasvet sardı.Oda da yalnız kalan Melike ve Neriman Hanım hiç konuşmadan odalarına çekildiler.Neriman Hanım yarı açık penceresinin öünündeki eski koltuğa oturdu ve gözlerinden akan yaşları bile silmeden öylece kala kaldı.