KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 358 Okunma
- 1 Yorum
- 0 Beğeni
Tarih ve Kültürden Kopmak.
Eskiden, yani büyük dedelerimiz zamanında hayat ile ölüm iç içeydi. Ne hayat, ölüme galebe çalar ne de ölüm, hayatı bastırırdı. Mezarlıklar şehrin dışında değil, bizatihi yaşamın merkezindeydi. Üstelik etrafı yüksek duvarlarla çevrili de değildi. Sabah işe giderken görülen ilk yer, ve akşam eve dönüşte karşılaşılan yerler mezarlıklardı. Çarşı, Pazar mezarlıklara bakar, mezarlıklar esnafa sanki şöyle seslenirdi; ölçüye, tartıya aman dikkat! Yarın hak vaki olduğunda yeriniz yanımızdır. Kadınların, çocukların pikniğe gider gibi gittikleri yerler mezarlıklardı çünkü, mezarlıklar şehrin en güzel yerlerindeydi. Yabancı seyyahların en çok ziyaret ettikleri, eserlerinde övgüyle bahsettikleri yerler hep mezarlıklardı.
Tarih ve kültürden kopmak bu olsa gerek… Kutsallık, uhrevilik, maneviyat adına ve varsa hayatımızdan söküp attık. Onun yerine sınırsız gezmeyi, eğlenmeyi, doyumsuz yemeyi, içmeyi ikame ettik. Böyle olunca mezarlıklara yol göründü, çünkü onlar bize ölümü hatırlatan en büyük vaizlerdi. Ölüm ise lezzetlerin bir sonu olduğunu akla getiriyordu. Mezarlıklardan boşalan arsalara da AVM’ler, fast foodlar, mağazalar, internet salonları, cep telefonu dükkanları tahtını kurdu. Şimdi onlar fanilik tahtında altın çağını yaşıyor.
Geriye kala kala beş on mezardan ibaret camii hazireleri kalmış. Onlara dahi sahip çıkılamamış; kiminin mezar taşı çalınmış, kiminin mermerleri kırılmış. Eğer bir gün gezmeler, eğlenmeler, yemeler, içmeler, cep telefonları sohbetleri, face’deki paylaşımlar ve sınırsız alış verişler derdinize derman olmaz, sizi tatmin etmezse bir cami haziresine gidin (eğer kaldıysa) ruhlarınızı o mezar taşlarının gölgesinde dinlendirin. Ölümü ve sonsuzluğu hatırlayın. Dünyanın fanilik tahtından inin, saltanatınızı sonsuzluk ve ebediyet üzerine bina edin.
YORUMLAR
Anlamlı bir yazı.
Hayatımızdaki bir boşluğu doldurdu.
Bir söylenmeyen gerçeği dile getirdi.
Yazıyı okuyunca,
doğup büyüdüğüm Anadolu ilçesini düşündüm.
Eskiden, sabah işe giderken büyüklerimiz,
akşam eve dönerken, mezarlığın yanında durur, bir Fatiha okurlardı.
Biz çocuklara da, bu geleneğin sürdürülmesi için baskı yaparlardı.
Oradan geçeceksiniz ve Fatiha okumayacaksınız.
gerçekten çok yadırganırdınız. Yaşınız kaç olursa olsun.
Şimdilerde,
ilçedeki mezarlıkların birinin tam ortasından yol geçmiş bakıyorum da.
Yolun altındaki mezarlara ne olmuş bilemiyorum.
Belki nakledilmişlerdir.
İlgimi çeken,
o yolun sağında solundaki oturma, dinlenme alanları.
Ölülerimizi kovmuş, canlılarımızı yerleştirmişiz mezarlıklara.
Durumumuz,
hiç iç açıcı değil.
