Yaşamın Kör Kıyısı

• 8 Eylül 2014 Pazartesi 12:03:00

Balıklar oynaşıyor mu anne?

Evet oğlum...

Nasıl, güzel yüzüyorlar mı yine?

-İnanır mısın oğlum, neredeyse hepsine tek tek baktım, hiç biri senin kadar güzel değil.
-Ben balık mıyım ki anne, neden bana baktın.
-Güzel olan ne varsa önce senin için ona bakıyorum. Sonra dönüp kendim için sana bakıyorum oğlum. Yarışı kazanan hep sen oluyorsun.

-Yaşamda pist belli değil ki anne. Yarış ve yarışmalar nasıl olsun. Şimdi diyelim ki ben bir paraşütçüyüm ama ülkelerin hiç birinde paraşüt atlayacak ne dağ var, ne yüksek bir yer, ne bir paraşüt, ne de paraşütçü. O zaman benim yarışçılığım ne işe yarar. Hadi söyle bana. Ya da ben ölümünü hep denizden olmasını isteyen usta bir yüzücüyüm ama ırmakları bile kurumuş bir ülkede yaşıyorum.

Oysa gün geliyor askere gidiyorum.Tıpkı o gün gibi.
Sonra bir mayına basıyorum, yüzümü sen tanırsın sanıyorken, ben bile tanımıyorum.

.

-Sus bakalım. Demek ki kaderde yaşamın kör bir kıyısında seninle yeniden tanışmak varmış oğlum.
Farz et ki, dünya yeniden ve yeni bir kıyıda kuruluyor...

Aslında bütün denizler sadece deniz kokulu, ama görünmüyor. Tıpkı şurada oynaşan balıklar, gökyüzünde uçuşan martılar yine sana çocukluğunda anlattığım masallar gibi... Şeffaf.

-O yüzden mi ben hiç birini göremiyorum anne.
-Evet oğlum.

-Ya onlar, onlar da mı beni göremediler anne?
-Kolumun gözü yoktu ki...Yoksa devletin malına zarar vermek ister miydim ki. Aslında o memur beni dinlemekten sıkılıp itmeseydi, kolum bankonun üstünde duran elektrik saatine değip düşmezdi.

-Evet oğlum düşmezdi, hem o düşmezdi, hem de sen. Sonra da bir gece hastanede yatmazdın. Ne yapalım kısmet.

-Seninle konuşurken çok kekelemiyorum değil mi anne? Ama o memurun karşısına gidip,
D e v l e t; Gazilere yüzde elli indirim yapıyormuş, doğru mu memur bey. Eğer doğruysa o hakkımı kullanabilir miyim demek için ö l d ü m. Öldüm de, dirildim anne. Konuşamadım, k e k e l e d i m. Zaten patlayan bomba beynimin konuşma hücrelerinin çoğunu yok etmişti, memurun suratıma doğru sesleriyle, kalan hücrelerimde o anda gitti.

Evrakların eksik dedi, ellerinle itti beni. Gözlerimin görmediğini bilmiyordu ki. Vücudumun, hastalığım yüzünden her yanı titriyordu.

O an da boğazıma bir el yapıştı...Sıktı, sıktı, sıktı. Ölüyor muyum derken, ölmek böyle birşey olmalı dedim. O el bilmiyordu ki. Ben daha önce, daha beter ölümden dönmüştüm, belki de bilse sıkmazdı öylesine, acıtmazdı diyordum içimden.

-Evet, güvenlik görevlisiymiş. Sen titreyip saati düşürünce, memura saldırıyorsun sanıp, boğazına yapışmış. Kör ve parkinson hastası, üstelik gazi olduğunu anlamadan yakana yapışmış. Çığlık seslerinle hastaneye yetiştirildin. Bir gece hastanede bedensel çaresizlikten yatırdılar.

İki gün sonra, evrak istemeden yüzde elli indirim uygulanmaya başlandı.
Sevindik...
O sevincin kursağımızda kalacağımızı nereden bilebilirdik ki oğlum.

Yedi ay sonra... Kapı yine çalındı.
Postacı elimize bir kağıt tutuşturup gitti. Hatırladın mı?
Hani ben okurken, sen yutkunuyordun.
Yine mi yutkunuyorsun?

Elektronik sayacı kırarak devlet malına zarar vermekten, görevliyi darp etmekten dava açılmış. Üç yıla kadar hapsin isteniyordu. Kağıtta duruşmaya gideceğin tarih yazılıydı.

-Boş ver anne. Sen balıkları anlat bana, nasıl görünüyorlar?

-Bilmiyorum oğlum. Galiba görünmüyorlar, ya da utanıp gitmişler.

.
.

Davi. Tarih yok.
...

Bu yazı, gerçek bir hayat hikayesidir. Daha önce yayınlanmış olup, okumayan okuyucularım için küçük düzenlemeler ile yeniden yayınlanmıştır.