SABAH NEFESİ...

• 6 Eylül 2014 Cumartesi 22:42:42

SABAH NEFESİ…

Yalnızlığınla sevişmeyi öğrendiğinde karanfillerin şarkısını da duyacaksın.İşte o vakit yaşamaya aşık olacaksın. Aşkın iki kişilik bir dünyadan ibaret olduğu düşüncesi az sarsacak, düne kadar yüreğini koyduğun sandığın yerde, yeniden dirileceksin karanfillerin bir saksıda rüzgarda salınırken. Çıkıp balkona, usulca , beyazına aldırmadan uzun gömleğinin koluna sileceksin, dudağındaki ayrılıktan kalma kan izleri ve sana şafağın güzel kırmızısını hatırlatacak. Bu yüzden hiç haykırmadan, sessizce uzaktan, kalabalık caddelerin koynunda yürüyen insanlarla konuşacaksın gözlerinle….

Açıp tüm perdeleri, pencereleri dört gözle sabahı bekleyeceksin.Sabırsızca hem de. Bu seferkinden ve her zamankinden farklı olacak. Mesela sen herkes gibi bir olup senden bir şekilde ayrılan veya senden kopup bir başka alemin uhreviyatında gezen –ki hiç gelemeyeceğini bildiğin mütemadiyen yerlerinde alabildiğince rahat olduğunu hep umduğun- birini beklemeyeceksin…

Kurmayacaksın çalar saatini başını kenarında. Kuracağın tek şeyin olacak ; yorgunluktan kapanırken gözlerin, fikrin yarın yapılacaklarla meşgul uyuyakalacaksın...Yüzün seni, ayna seni, sabırsızlıkla beklemektedir bir musluğun başucunda. Alabildiğine sıradan şeyleri iş olsun diye yaptığının farkındalığıyla kesilen suyun tıslamasına bile aldırmadan, iki zeytine bir lokma ekmek katıp, lokomotif gibi ayakların karışacak yarışırcasına dışarıdaki merdivenlere. Nefesin, erkenci serçelerin şarkısına karışacak henüz işe çıkanlar ilk otobüsün katlığı durağa gelmemişken… Tenhayken koca bir şehir sen yeniden kendinle sevişeceksin karanlığı yayıldığı için aydınlık. Hiç tanımadığın bir çöpçüye en güzel gülüşünle “günaydın” derken iki laf edeceksin, diğerlerinin seni yarı deli sanmalarını umursamadan.

Akşamdan bir şarap şişesinin gölgesinde uyuyanın üstünü güneş az sonra örtecek, bu yüzden hep sıcak olduğunu anlayacaksın fırıncıların ve çorbacıların neden sıcak yüzlü olduğunu. Tenha olmayan tek yerlerdir insanları yiyip bitirdiği sebze halleri ya da insanları alıp götüren kuytu köşeli terminaller…
(Adana,Mersin,İstanbul…her yöne bir otobüs, İzmir’den çekirdeksiz üzüm, bir de incir…)

sen bu detaylara aldırmadan, sokaklarda dolaşmaya başladığında okul çocukları dolduracak yolları ve servislerde minik serçe ezgiler. Sen bir çay bahçesinde ocaktan ilk çayın çıkmasını umutla bekleyeceksin, hiç telaşsız. Yaşam senin sol cebindeki en büyük bahşiş bozdurmadan önce bir nefes çekeceksin ilk çayın buharı eşliğinde. Gülüşün, güneşe enerji kaynağı olacak, sen ceketinin cebinden kahvaltından kalan ekmeği atarken… Hiç plan kurmaksızın kalkıp daha önce hiç yüzünü görmediğin insanların en sık su içtiği bir çeşme arayacaksın. Gözün kolundaki saate bakmaması için çıkarıp çok uzak bir yere fırlatmalısın. Birinin onu bulduğundaki sevincinin senin yürek akışında bir deli nehir olduğunu düşündüğünde, tutup tüm kıyafetlerini atasın gelecek.

Biraz giyinik, biraz zamansız hiçbir şeye aldırmadan, tüm kaldırımlarda ayak izlerinin tarihe kazınırmış hissiyle, yaşamı gözlerinden öperek, her aldığın nefese aşık olacaksın cennetten gelen bir yel gibi…Bu yüzden “Yalnızlığınla sevişmeyi öğrendiğinde karanfillerin şarkısını da duyacaksın. İşte o vakit yaşamaya aşık olacaksın….” Ki en güzel nimetken nefesin ,,,çek bir daha kapanırsa kapansın tüm çay ocakları. En azından kaldırımlardaki çöpçülerşahit kalacak kedilerin her zaman gülümsediğine…