Emine hanım öncelikle duyarlı yazınızdan dolayı tebrik ediyorum.

Yıllardan beri sabah yürüyüşünü çok severim. ve yürürüm. yürürken de hem mavi kapak toplayıp hemde pet şişeleri toplayıp geri dönüşüm konulan yerlere koyuyorum.. nedense insanlarımız kirletmeyi seviyor. bizlere bir garip bakıyor tabi ki ,bunlara alıştık artık. Kendi evlerine temizleyen yüzlerce lira ilaç parası veren insanlar kapının önlerine çıktıkları andan itibaren her şeyi sokağa bırakıyorlar.. 50 metre ötede konteynırlar bulunsa bile..
sevgi ve selamlarımla.. tekrar teşekkür ediyorum. duyarlı kaleminize..

Maalesef, İnsan dünya için aklını ter eder..Fakat kendi 'ben' duygularını tatmin etmek için binlerce dünya feda edebilir.Eğitim insanın kendini tanımasını sağlar.İnsan kendini tanıdıkça,dünyanın değerini kendisiyle eş değer tutmaya çalışır.Bunu başarabilen ben duygularını da kontrol edebilendir.


Bir gün, dünya kendisininde insanlar kadar değerli ve önemli olduğunu insana fark ettirdiğinde,sanırım vakit çoook geç olacak. Geçikmiş bir özür,artık gelecek bir gün kadar kıymetli olmayacak.Körlük hayvanların seviyesinde kaldıkça,görmek için daha çok eğitim,daha çok eğitimmmmm




Saygılar,Sevgiler İyi Yürekli İnsana

Çok güzel bir konuya değindiniz Emine hanım,

Eline geçirdiğini nefes almamız ve çocuklarımızın oynaması için olan parklara, yollara, denizlere rastgele oraya buraya hiç düşünmeden atan bu insanlardan resmen tiksiniyorum. Yeri geldiğinde bir de yabancı ülkelerin temizliğine, düzenine, yeşilliğine hayranlıklarını dile getirirler. Sanki onlar kendiliğinden oluşuyor.

Her şey eğitim meselesi. Küçük bir örnek vermek istiyorum yeri gelmişken.

Kız yeğenlerimden bir tanesi henüz 3 yaşlarında idi. Birlikte gezmeye çıkmıştık. Yolda ona bir ara paketli dondurmalardan aldım. Aradan bir saat geçtikten sonra eve geldiğimizde baktım elinde bir şey tutuyor. O ne Bilge'cim diye sordum. " Dondurmanın kağıdı " dedi. Dondurma eline akmasın diye ağız kısmını sıyırıp, kağıdıyla tutturmuştum eline. "Aa!! Hala elinde mi bu senin " dedim. Annem sokağa bir şey atılmaz çok ayıptır diyor" dedi. Ben bile unutmuşum o kağıdı elinden almayı, ama o bir saat elinde tutup, çöpünü eve getirmişti.

Yani daha çocuktan verilecek bu bilgi çocuklara.

Sevgiler,

Duyarlı kalemler, yürekler ve canlar sayesinde
belki bir gün temiz oluruz
memleket memleket...

Her satırı anlam dolu yazı'n için,
EYVALLAH.

Ve bir de bir yere oturup aile boyu çekirdek kabuklarını yere atmazlar mı? Oraya oturmaya utanıyorum, sanki ben attım sanacaklar diye... Dışarı rahatlamak için çıktığımda tam bir sinir harbine dönüp eve geliyorum. Bazılarına bak orada çöp var bile deyip, kocaman bir SANA NE ile ağzımın payını alıyorum...
Cennet gibi memleketi cehenneme çevirmekte üstümüze yok. Hassas bir konuyu ele almışsınız. Gönülden kutluyorum. Sevgiler-selâmlar...

Duyarlılığınız için tebrikler, Emine Hanım. Biliniz ki, benzer manzara her yerde ve ben de duygularınızı paylaşıyorum. Yazdığım yorum sayfaya yaklaşınca, silmek zorunda kaldım; teşekkürle yetiniyorum. Dün siteye girmedim, bugün de ilk sizi okudum, ama ben "Günümün yazısı bu!" dedim bile.

Selâm ile.

Önemli bir konu işlenmiş bu gün yazıda.
Hassas bir konu.
Çok yazacak şeyler var da,
iki konuyu ilave edeyim, yazı genişlik kazansın.
Karadeniz bölgesinde güzel yaylalar vardır, bilirsiniz.
Memlekete yaz aylarında yolumuz düştüğünde,
muhakkak bir yayla ziyareti yapar, güzel havasını, suyunu, manzarasını yudumlarız.
Gerçekten güzel oluyor bu tür geziler ama,
insanlarımız o kadar kirletmişler ki doğayı,
canınız da sıkılmıyor değil hani bu durumdan dolayı.
Yav arkadaş,
zaten şehirleri, parkları, yolları, velhasılı yaşadığımız tüm ortamları pisliğe boğuyoruz.
En azından, nadiren gelip dinlendiğimiz bu cennet doğa parçalarını temiz tutalım.
Olur mu?
Keyfimize baktıktan sonra, illa çöplerimizi çevreye saçıp gideceğiz.
Sanki,
bir daha sefere gelmeyeceğiz?
Ya da, evlatlarımız, torunlarımız kullanmayacak burayı.
Akıllanmıyoruz bu konuda bir türlü.

Bir örnek de Azerbaycan'dan vereyim.
Tuhaf bir memleket burası.
Küçücük bir kürdan kağıdını atacak bir çöp sepeti bulamadım 5-6 kmlik yürüyüş parkurumda.
Yaşlı bayanlar temizliyor sakakları burada.
Karşılığında da oldukça cüzi bir ücret alıyorlar devletten.
Kimseye muhtaç olmasınlar diye mi kurulmuş bu sistem, bilemiyorum.
Evimden gözlüyorum,
arka avluda 4-5 adet çöp konteynırı var. Binaların çevirdiği avlunun ortasına yerleştirilmiş ve
her sabah erken saatlerde çöp kamyonları boşaltıyorlar.
Kamyon çalışanlarının içi çok olmalı ki, yere dökülenleri asla almıyorlar.
O iş, başka bir yaşlı teyzeye kalıyor.
Her gün mübalağasız öğleye kadar yere atılan çöpleri toplayıp, kutunun içine atmaya çalışıyor.
Ve,
onun çektiği bu zahmet bildikleri halde insanlar,
yine de çöplerini kutunun içine değil de, yerlere atıyorlar.
Üzülüyorum bu duruma.
Ne demeli?
Başta memleketimizde olmak üzere,
tüm dünya insanlarına akıl fikir versin yaratan.

İbretlik mesajlı (öylesi değerli mesajlar var ki,
söz eksik kalır bazen yorumda),duyarlı çevre
yaşamına dokunan, anlamlı yazınıza tebriklerimle.
Sevgi ve selamlarımla.

Temizlik imandan gelirmiş ya arkadaşım ardımızda bıraktıklarımızdan belli.
Yıllardır pikniğe gitmiyorum çünkü oturacağım yeri temizlemeye çalışmaktan zevk alamıyorum.
Oysa ne çok severdim pikniği.
En çok da kırık cam şişelerinin oraya buraya atılması üzer, kedinin, köpeğin, insanların onların üzerine bastığında sakatlanacağını bile düşünmezler.
Duyarlı yazın için tebrikler.
Sevgimle.

İnsanın içinde olacak.
Adam olmamız için daha çok ekmek yememiz lazım.
Adam, sigarasını asansör boşluğuna atıyor, bunu yapan da eğitmen.
Tebrikler emine, böyle bir konuda duyarlı olduğun için.