KADININ ADI DA VAR, YARALARI DA…

• 7 Temmuz 2014 Pazartesi 13:43:54

Yıllardır kadının adı olmadığına inandık. Olmadığını da biliyorduk. Ama bir adı olsun istedik hep kadınlarımızın. Kadının adı olacaktı elbet bir gün, hep o günü bekledik.
Bizim artık bir adımız var, biliyoruz. Tırnaklarımızla kazıya kazıya, hayatın gözünü oya oya ad bulduk kendimize… Okuduk, çalıştık, çabaladık, sonunda kadın(adam değil) olduk. Adımız var, bir mesleğimiz var, kendi ayaklarımız üzerinde durabiliyoruz artık…
Ama nasıl geldik buraya?
Hangi dağları aştık, hangi uçurumlara düştük, hangi sularda boğulduk, haberiniz var mı?
Dışarıdan baktığınızda çok güçlüyüz, değil mi? Yıkılmaz, fethedilmez bir kale gibi duruyoruz her birimiz…
Bir bilseniz oysa…
Bir bilseniz ruhumuzdaki delikleri…
Bir bilseniz yüreğimizdeki kırıkları…
Görebilseniz içimizdeki boşlukları…
Dört dörtlük sanıyorsunuz değil mi bizleri?
Oysa dokunsanız devrileceğiz belki de…
Belki sussanız ağlayacağız. Konuşsanız yitireceğiz adımızı…
Öyle yaralı ki bedenlerimiz.
Ruhumuz, yüreklerimiz bu kadar kalabalığın içinde o kadar yalnız ki…
Biz adımıza ulaşmak için çabalarken o kadar yaralandık ki…
Arada kalan kuşağın kadınlarıyız biz. Ne annelerimiz kadar savunmasız kaldık, ne çocuklarımız kadar özgür… Ne yarandık erkeklerimize, ne yamandık.
Biz annelerimiz kadar kadın kalmak, kızlarımız kadar birey olmak istedik.
Ve hep arada kaldık. Ne kadın olabildik, ne birey…
Ne anamıza babamıza, ne kocamıza yaranabildik. Ne çocuklarımıza tam anlamıyla annelik yapabildik, ne kocalarımıza kadınlık? O yüzden her geçen yıl yaralarımıza yaralar ekledik.
Şimdi kendi ayaklarımız üzerinde duruyoruz artık.
Ama çocuklarımıza hem annelik, hem babalık yapıyoruz.
Evimizin hem erkeği, hem kadınıyız.
Sabahtan akşama kadar işyerinde patronlarımıza yaranmaya çalışıp, akşam eve dönerken alışveriş torbalarıyla boğuşuyoruz.
Hayat üstümüze üstümüze geldikçe biz direniyor, ayakta kalmaya çalışıyoruz.
Ve sonunda pes edecek duruma getiriyor bizi hayat…
Evet, artık bir adımız, bir hayatımız, bir mesleğimiz var. Ama sadece tek başına ayakta durmayı becerebiliyoruz. Ne sevgili, ne anne, ne eş olamıyoruz artık.
Adımızla yaşıyor, adımızla ölümü bekliyoruz.
Tek başına, sabırla ve bazen de gözyaşlarıyla…

Bugün de bunlar düştü yüreğimden klavyemin tuşlarına… Sevgiyle, dostlukla, aşkla…