SEN BEN BİZ DÖNGÜSÜ

• 18 Haziran 2014 Çarşamba 12:43:51

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

SEN-+ BEN= BİZ DÖNGÜSÜ

SEN ve BEN;
düne kadar hep sen ve bendik… Nasıl olduysa birgün biz olmaya karar verdik… Sen, sen’ken ve ben de, ben’ken nede çok birbirimizi severdik, sayardık,özümserdik değil mi?.. Aradan günler, haftalar, aylar ve yıllar geçti…

Şimdi ben, artarak çoğalmamız gerekenleri verirken, sen, eksilmeye gönül verdin… Namaz kıldın, oruç tuttun, ibadet ettin ve dualar ettin… “Rabbim, bizi birbirimizden ayırma.” Diye, “Rabbim, bizi birbirimize çok görme.” Diye…
Yani niyazlarda “BİZ” diyordun “BİZ.” Reel yaşamımızda ise ben olmama rıza göstermiyordun!..

Biz olmayı, sadece dualarda, niyazlarda başarıyordun…
Yaptığın dualar ettiğin niyazlar sonrasında yine senin için ben başkalaştırılmaya çalışılırken ben, ben olmaktan feraget ediyordum… Benim için de sen, sen olarak kalıyordun…
Aaah o niyazları bir de reel yaşamına aktarabilmiş olsaydın!.. Aaaah o duaları bir de aynanın karşısına geçip kendine sorsaydın ne güzel olurduk biz olma yolunda…. Ama nerdeeee…
Ya da şöyle deseydin; “Hep dualar ediyor, niyazlarda bulunuyorum biz olmak için... Akabinde ne yapıyorum?.. Hep Tanrıdan istiyorum, ya da partnerimden istiyorum!.. ama gereğini de bir türlü reel yaşamıma geçiremiyorum!..

Niyazlarımla davranışlarım arasında bir çelişki var ise, seviyorum diye düşündüğüm, hatta sevdiğim insandan neler bekliyorum?.. Onu neden başkalaştırmaya çalışıyorum…
Yooo yo böyle olmamalı bu şekil davranarak, ben onu başkalaştırıyorum! Ötekileştiriyorum!..
Benim gibi düşünmesini,
benim gibi yemesini içmesini,
benim gibi giyinmesini,
hata benim gibi rüyalar görmesini istiyorum.
Ömrünü bana ve ailesine adamış birinden, ben çok şey istemiyor muyum?..
Doğru ya istemiyorum. Aslında ben ne istiyorsam onun iyiliği için istiyorum!.. Benim gibi düşün, benim gibi ye, benim gibi giyin, benim gibi rüyalar gör demem hep onun yararınadır!.. Çünkü ben onu çok seviyorum! Çünkü ben onun zarar görmesini asla istemiyorım!.. Ve bu yüzden ben diyorum, yani sen sen olmaktan vazgeç ve benim gibi ol!..

Olayım olayım da canım… O zaman senin benimle ne işin vardı?.. Sen bir tane daha senden istiyorsan zaten bir tane senden vardı… İkincisini neden yaratmaya çalığıyorsun?.. Bak demek ki sen kendini bile sevmiyorsun ki, benden bir tane sen yaratmaya çalışıyorsun… Sen yetersizsen sen olmakta, neden beni de sen olmaya zorluyorsun?..

Bırak canım bırak hiç olmazsa hep eskisi gibi kalalım sen sen ol, ben de ben… Birbirimizi başkalaştırmayalım!.. Birbirimizi sen ve ben olarak sevelim… “BİZ” olmak çok zor zanaattır… Bunu ne sen başarabilirsin ne de ben!.. Zaten bizden öncekilerde başaramamıştır!..
Otuz yılın ardından madem “BİZ” olamadık. Bırak öyleyse son demlerimi hakiki ben olarak yaşayayım…
Dönde geriye bak, ne çok yaşanmışlıklar var?.. Ne çok ta yaşayamadıklarımız!.. Yaşayamadıklarımızı, yani birlikte yaşayamadıklarımızı, ben ihtiraslarına kurban ettin gözün aydın!..

Ne yazık ki yaşam denen şirretin sonuna geldim… Senin bilmediğin çok şey var!.. Şimdi uçurumun kenarında gibiyim… bir meltem yeli dokunsa kayıpta düşeceğim. Bırak ben bende kalayım…
Elinde orağıyla bir dostum yaklaşmakta… Belli ki yoldan geliyor ve de yorgun, ona saygıda kusur etmemeliyim!.. Misafirperverliğimi göstermeliyim… Eminim dönerken “BEN’i” de götürecek… “BİZ’den” uzak kal canım “SEN” hep mutlu kal olur mu sevdiğim, olur mu canım…

“BİZ’İN BAŞARAMADIĞINI BEN’LER, VE SEN’LER BAŞARMIŞTIR!.. Gidişim çok yakın üzülme sakın… BEN SEN’İ hep sevdim!..

Hüma Efkan