NEDİR BİZİ BİRBİRİMİZDEN FARKLI KILAN?

• 15 Nisan 2014 Salı 14:50:08

İşe nerden başlasam bilemiyorum. Sanırım tek çözüm ulaşıp ulaşacağım…

Zira koca bir ömrü heba ettim boş yere hem de. Ne geçti ki elime…

İnanılmaz suçluyum ve ne için ya da kimler için?

Bir o kadar da aptal addedilecek kadar iyi niyetli ve tabir-i caizse safım da.

Çok şeyi erteledim hayatımda, çok şeyi öteledim ve yadsıdım. İnanılmaz engin ufukların kucak açan bilinmezliğine ve çağıran sesine attım kendimi: Ruhumla, benliğimle ve kalbimle.

Ne vardı sanki bu denli şeffaf olacak. Bonusum koca bir hayal kırıklığı, hüsran ve eşlik eden gözyaşları.

Gözyaşlarımın ve hüznümün yansıması mutluluk olarak ulaştı taraflarınca sevildiğimi sandığım onca insana.

Değişmeliyim değişebildiğim kadar. Varsın kendime olan sevgi ve saygımı yitireyim. Belki beni yadsıyan ruhlarda bir yer edinirim, en azından onların safına geçip beni nefretleriyle kucaklarlar.

Ne bir iç hesaplaşma ne bir inkâr ne de bir isyan tüm bu olanlar. Sadece ve sadece gördüğümü sandığım flu görüntülerin gerçek yüzü.

Gerçek olan bendim ve hissiyatımdı. Gerçek olan, açtığım kollarımla dünyayı kucaklama isteğimdi. Ya ben kucaklandım mı? İteklendim hem de öylesi darbeler yedim ki… Kimin umurunda oysa. Varsa yoksa hüznümü kar sayanlar ruhlarına katık yaptılar şeffaf görüntümün barındırdığı iyi niyeti ve lanet olası bitmek bilmeyen sevgimi. Ya ben sevildim mi ya da seviliyor muyum ya da sevilecek miyim en az yüreğimin barındırdığı sevgi kadar?

Cevabı o denli net ve bariz ki…Görüp göreceğim, duyup duyacağım ve bilip bileceğim her şey ve herkes tam da önümde ve sıra sıra nöbetteler. Ne çok sevmeyenim varmış meğer. Ah, suçumu bir bilebilsem.

Aslında biliyorum hem suçumu hem altta yatan tüm nedenleri. Kendilerine besledikleri sevgisizliği ve eksikliklerini berrak görüntümle gideriyorlar.

Gerçek olan ne mi? Gördüklerim… Hayır, görmek istediğim ne varsa zihnimde ve ruhumda yer tutan. Oldukları gibi değil olmalarını arzu ettiğim görüntüleri yaşatmam zihnimde.

Sevgi ve en yakın dostu saygı ve her ikisine birden eşlik eden güven…

Sonuç ise hayal kırıklığı. Ne bir ne iki, sayısız hayal kırıklığı. Sonra da hiçbir şey yokmuş gibi sırtını dönüp giden ya da beni benle bırakmayıp canımı yakanlar.

Somut hiçbir gösterge yok elimde. O kadar acizim ki kanıtlamak ve göstermek adına. Yaşadıklarım sadece, görünmeyen, aynada akisleri bile olmayan sayısız gölge.

Ya, vazgeçemediklerim; ya, kalbimden atamadıklarım; ya, unutamadıklarım…

İçimde taşımaya devam edeceğim onları hem de ebediyete kadar.

Bir varmış bir yokmuş, diyerek. Yoklar mı hayır, öylesine sıcak ve varlıkları sabit ki. Varsın ulaşamayayım varsın yansımamayım sevgimi, varsın yok bilsinler beni. Ama ben, hep varım en az onlar kadar.

Dün, evet dün bir konuşma esnasında dile getirdim nihai kararımı ve bu kararım beni bu yazıya yazmaya sevk etti. Öncelikle rol yeteneğimi geliştireceğim ve üç beş maske alacağım, onu da bulabilirsem tabii. Ve sayısız ifade, sayısız duygu ve sayısız yalan eşlik edecek o maskelere ek olarak. Süslü püslü kelimeler sarf edeceğim sevmediklerime ve sevgimi, içtenliğimi de yansıtmayacağım sevdiğim kim varsa karşımda. Nedense açık ve net olduğumda oldukça ağır darbeler alıyorum. Saklayacağım kendimi ve duygularımı. Kıracağım yürekleri, paramparça edeceğim hem de en az kırık kalbim kadar.

Düşünmesi bile korkunç öte yandan. Nasıl bakarım Allah’ın yüzüne, nasıl korurum kendime olan inancımı, saygımı. Vicdanım nasıl rahat eder başımı her yastığa koyduğumda.

Mutlu olmak adına nasıl oynarım her ne kadar rolünün erbabı olan sayısız insan topluluğu olsa da.

Varsın gel-git duygularla hırpalansın ruhum, varsın yadırganayım, varsın düzenekte yer almayayım, varsın yerden yere vursunlar beni.

Üç maymunu oynayamam ki… Hiç de oynamadım üstelik.

Peki, gidişat nasıl olacak? Allah’ın takdiri her halükarda. O beni görüp, bildikten sonra ne fark eder fani kulları istedikleri zararı versin.

Hele şu ayırımcılık yok mu? İnsanlar nasıl da gruplara dâhil ediliyor.

Zengin, fakir, inançlı, kafir ve sahip oldukları özellikler dikkate alınıp nasıl da kalıplara sokuluyorlar.

Fiziksel özellikler bile nasıl da önemli: Güzel, çirkin, zayıf, şişman ve sayısız müspet ya da menfi özellik de dâhil olarak.

Oysa hepimiz bir değil miyiz? Nedir bizi birbirimizden farklı kılan? Tabii; bir de diğer göstergeler işin içine girdi mi?

Medeni hal bile bir ayrım sunmakta. Ya da; çalışan, çalışmayan hatta az kazanan çok kazanan.

Katı kişilikler, hassasiyet, diğer farklı yönlerimiz.

Hiç birini kabul etmiyorum. Varsın beni de kabul etmesinler sadece ben ben olduğum için.

Herkes eşit gözümde. Herkes insan ve kimse kimseden üstün değil.

Çağa ayak uyduramayan, belli kalıplara dâhil olmayan ve hayallerinden vazgeçmeye niyetli olmayan biri olarak söylüyorum ki: Ben buyum kabul görsem de görmesem de. Zira ben çok şeyi ve insanları olduğu gibi kabullendim.

Sahi, şu maskelerden nasıl edinebilirim?