YOKLUĞU ÖLDÜRME ZAMANI

• 24 Mart 2014 Pazartesi 17:14:38

Edebiyatçılar hep yanlızdır.Yanlız ve mutsuz.Ben hiç eserlerinde acıyı taşımayan edebiyatçı görmedim.Belki en iyisinin bu olduğuna inandığımız için, belki kadere boyun eğdiğimiz için.Hep yanlızız.Ya karşılıksız aşklara maruz kalmışızdır ya da aşksız dışlanmalara.Bir edebiyatçı olarak her ikisinide yaşayarak başladım yazmaya.Başta dışlanmayla. Yanlızlığımın asıl sebebi bu.Beni yazmaya iten.Ya kişiliğimden, ya hastalığımdan bahane buluyorlar insanlar da dışlıyorlar.Oysaki ne yanlış bir düşüncedir bu.Yapılmasını istemediğim en berbat kural. Acıyı defterime taşımamda çok ayrı sebepler yatsada ben, dışlanmada genelliyorum.
İnsanlara artık güvenmiyorum.Artık ’’insan’’ kelimesini onlara layık görmüyorum.Bazen yanlızlığımdan fazlasıyla yakınıyorum.
Derdim öyle büyük ki! Dermanı benden kilometrelerce uzakta.
Böyle; birine sıkıca sarılıp ağlamak istiyorum.Beni anlayan birine sarılıp saatlerce öyle kalmak.
Yutkunamıyorum.
Boğazıma düğümlenen birkaç şehir ötedeki mi yoksa ona olan özlemim mi bilmiyorum.Ama ben buna rağmen yazmaya devam ediyorum.Sıkılmadan,ağlayarak,kan dökerek sarılıyorum kalemime.Ne yazık ki beni ondan başka anlayan yok!’’Güven’’ yüzünden dertleşeceğim kimse yok!Hiç kimse ..
İnsan kelimesini layık görmediklerime acıyorum. Ben bu gecede ağlıyorum.Bu gecede yazıyorum.Bu gecede içiyorum.Alışkın ruhum karanlığa da, bedenimi ilk defa yok etmeye çalışıyorum ölüm yolunda.İkinci deneyişim.İkincisinde de yine göçemedim.Evet ölmeyi çok istedim.
Ama pişmanım şimdi.
Dünya ruhumda ne kadar cehennemse, bedenimde o kadar eziyet çekmeye başladı. Şimdi ben çok değiştim. Pes etmemeyi öğrendim.Gözyaşlarımı gizleyerek, güçlü görünmeyi.Bu son deneyişimdi ölümde.Gerçi yedi yaşımdan ber böyleydide,yeniden denemek istedim işte. Bazen zamanla yanlızlıktan da adım adım uzaklaşıyorum sanki.Ruhum, abartısız boşluklara dalıyor.Bu herşeyden öte!Boğuluyorum.Öteki tarafla şimdiki cehennen arasında git gel yapıyormuşum gibi..
Artık toprağın altından da korkuyorum.Nereden girdi bu korku içime anlamadım.Çok korkuyorum.İşlediğim günahlardan mı kaynaklanıyor, ne oldu bana sahi? Her an arkamdaymış gibi ölüm, korkuyorum.Tarifi yok bir korku bu.Rüyalarıma kadar işlemiş.Gittiğim yollara, okuduğum kitaplara, yazdığım yazılara, herşeye ..
Daha çok gencim.Önümde yaşamak istediğim koskoca bir cehennem var.İçinde mutlu olabileceğimi sandığım bir cehennem.
Şimdi; belkide yokluğu öldürme zamanı gelmiştir.
Hoşçakal sonsuzluğum ...