SÖR DOUGLES YILMAZ EFENDİ

• 17 Mart 2014 Pazartesi 20:31:55

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Ben Kasım 1898’de Edinburgh’un puslu ormanları arasına gizlenmiş büyük ve kasvetli Dük William Şatosunda dört ebe, altı hizmetçi ve bir uşak refakatinde dünyaya gelmiş, yirmi yaşına kadar dünyanın dört yanından getirtilen mürebbiyelerle talim ve terbiye edilmiş, bir gün bütün dünyanın hakimi olacağı hayallerini kurarken otuz dört yaşında -tamamen tesadüf olarak- dünyaya yanlışlıkla yolu düşen bir piçten başka hiçbir şey olmadığını öğrenmiş zavallı Sör Dougles William.

Annem Edinburgh’un zarif hanımefendilerinden güzeller güzeli Andrea, harp yılgını babam Kont Marcus William’ı şatonun diğer ucundaki odasında uyutup mahzene, yani İngiliz olmayan kölelerin kaldığı yere inerken şüphesiz aklında dünyaya benim gibi bir ucube getireceği fikri yoktu. Tek istediği sesine hayran olduğu bahçıvandan bir şarkı daha dinleyebilmekti. En azından ona sorduğumda verdiği cevap buydu.

Kontun kalın taşlarla örülü soğuk şatosunun en lanet bölümünde, Bülbülüm Altın Kafeste diye inleyen kara bıyıklı bahçıvan da dakikalar sonra nasıl bir belaya bulaşacağından habersizdi. Bir yandan şarkı söylüyor, bir yandan da el yordamıyla, iki gün önceki balonun hazırlıkları sırasında parmaklarına takılan gül dikenlerini çıkartmaya çalışıyordu. O gece mahzende uyumayan biri daha vardı. O kişi, akşam yediği kurtlu pirinç yüzünden yatağında iki büklüm kıvranan Habeşli Bay Omar, yani çehremi bir Noel ağacı gibi pırıl pırıl gösteren sahte ışıkları söndürüp, ebedi hüsranıma ve dahası karanlığıma sebep olacak kişiydi. Tabi o da diğer iki kahramanımız gibi ileride düşük çenesi yüzünden nasıl bir felakete sebep olacağını ve otuz dört yıl sonra o gece mahzende gördüklerinden dolayı canından olacağını bilemezdi. Tanrı onu hiç değilse rüyalarında uyarsaydı belki de o gece, bir daha asla sökmemek üzere dudaklarını ince bakır tellerle dikerdi. Ne yazık ki, hiç birimiz ati denen lanet olası şey hakkında tek bir malumat sahibi değiliz. İnançlı bütün insanların gelecek hakkında bildikleri tek şey bir gün dünyanın sonunun geleceğidir. Yapabildiğimiz tek şey, mabetlerimizde kendimizi bu son için uyarıp durmak.

Mahzenin zifiri karanlığında sarı bir çam dalı gibi alev alev yanan Andrea, altın kafesteki bülbülün aklını ziyan etmiş. Şarkının ilk nakaratında bahçıvana aşık olan annem, ikinci nakaratı bekleme gereği bile duymamış. Habeşli, Tanrı vergisi bir yetenekle kendini karanlığa uydurup, muhtemelen beyaz dişlerini çırılçıplak bırakan pis bir sırıtışla olan biteni seyretmiş.

Bütün o seneler boyunca beni her Pazar kiliseye sürükleyen, günah çıkarma hücresinin ahşap perdesi arkasında kutsal şarabını yudumlayan Papaz Colton’a işlediğim adi suçları itiraf etmek zorunda bırakan annem, bir gün olsun kendi günahını aklına getirmemiş olacak ki, hayalimde onun ağladığına, yüzüme bakarken çehresinin sarardığına ya da Kont Mardus’la yedikleri romantik sayılabilecek akşam yemeklerinde bir an olsun hüzünlendiğine dair tek bir fotoğraf bile yok. Aksine o daima gülümseyen, kahkahasıyla bulunduğu her yeri şenlendiren canlı bir kadındı.

Ondan yediğim ilk dayağı hatırlıyorum. Karlı bir Noel arifesinde beni zorla kiliseye götürmüş, hizmetkarıma kötü muamele ettiğimi rahibe anlatmamı ve Tanrının affına mazhar olabilmek için yakarmamı istemişti. O zaman on dört yaşındaydım ve Tanrının affı için sarhoş bir rahibe ihtiyacım olmadığını düşünüyordum. Arabamız şatoyu kuşatan ormanın içinde hızla ilerlerken karşımdaki sedirde zıplayıp duran anneme ve uşağımıza bu düşüncemi yüksek sesle tekrarladım. Annem pencereden başını uzatıp arabacıya seslendi ve ondan hemen durmasını istedi. Siyah peçeli ve gösterişli başını içeri sokmasıyla soğuktan uyuşmuş yanaklarımda sarsıcı ateşi hissetmem bir oldu.

“Bay Dougles, sen de bütün günahkarlar gibi işlediğin günahları itiraf etmek zorundasın! Bu senin Tanrıya karşı ne kadar samimi olduğunu gösterir.”

O anda Tanrıyı bir fanusun altına tıktığı salyangozları izleyen iri göbekli şımarık bir çocuk olarak hayal ettim. Arada fanusu kaldırıp salyangozlardan bazılarını ters çeviriyor, zavallı yaratıkların acı ve şaşkınlıkla yüz üstü dönebilmek için çektikleri çileyi izliyordu. Oysa çocukken dadım bana Tanrının sonsuz merhamet sahibi olduğunu söylerdi. O bizi peygamberler vesilesiyle hizaya getirmeye çalıştıkça, bizim nasıl azdığımızı, kendi bedenimizi ve dünyayı hor kullandığımızı anlatırken ağladığına şahit olmuştum. Biraz daha büyüdüğümde o beyaz saçlı esmer kadının peygamberler hakkında anlattığı hiçbir şeye inanmaz oldum. Felsefe hocam “Bir şey ne kadar kıymetsizse sevenleri tarafından o kadar övülür. Hele bu bir insansa mutlaka bir arızası vardır ki, yaverleri onu sürekli övmek ve yüceltmek suretiyle hafızalarda pak ve dik tutmaya çalışırlar” demişti. Bana göre peygamberler ne kadar günahkar olduğumuzun ispatından başka hiçbir şey değildi. Dağ tepe gezer, insanların ne rezil ve ne adi günahkarlar olduğunu anlatan kıssalar hikaye ederlerdi. Din adamları da sürekli günahları ve karşılıkları olan adil cezaları anlatıp duruyordu.

Açıkçası din ve felsefe konusunda başarılı bir çocuk değildim. Fakat yine de içimde kendime ait fikirler geliştirmeyi başarmıştım. Bu başarımda dünyanın her yanından gelme hocalarımın etkisi elbette büyüktür. Fakat benim şahsi fikirlerimin varoluş amacı onları bir başkasına aşılamak ve gizli bir kibirle yayılmak değil, hayatımı kendi önceliklerime göre yönlendirebilmek yolunda metotlar geliştirebilmek içindi. Bunu, bütün derdi gümüş tabaklarına işlenmiş soy armalarını ışıl ışıl görebilmek olan anneme anlatabilmem imkansızdı.

Her seferinde soyun ve inançlarımızın bizi ebedi hayata taşıyacak güvenli sallar olduğunu söyler, gözlerinde yanıp sönen bir aşkla William adının bizler için Tanrının lütfu olduğunu mırıldanırdı. Belki de bu yüzden her hafta Mukaddes Kitap dersi için gelen rahibin anlattığı kıyamet hikayelerini gözlerim kapalı dinlerdim. Bir yerden sonra rahibin sesi duyulmaz olurdu. Kendimi ve William ailesini kaynayan bir ateşin üzerinde kalın ve yanmaz kütüklerden örülü bir sala kurulmuş dev tahtların üzerinde cennet meyveleri yerken ve ateşin içinde debelenen diğerlerini izlerken bulurdum. O hayalin en belirgin bir yerinde altın işlemeli yelpazesiyle, sala tutunmaya çalışan yanmış et parçalarına korlu bir yel üfüren ve mangala serilmiş pirzolalar gibi cızırdayan etlerin kesik inlemelerine çılgın bir kahkahayla karşılık veren annem dururdu. Kont Marcus her zamanki gibi yorgun ve hastalıklı olurdu. Fakat onun başında hepimizinkinden daha parlak bir hale görürdüm. Çünkü o kilise adına savaşmış bir cengaverdi ve ebedi saadeti herkesten çok hak ediyordu.

Yine de düğünümden bir gün önce, soyum hakkındaki dehşet verici gerçeği öğrenene kadar annem gözümde bir azizeydi. Her ne kadar pek çok fikrine katılmasam da, gizliden gizliye ondaki sarsılmaz imana ve güce hayrandım.

Habeşli hizmetkarımız yirmi yıl at çiftliğimizde çalıştıktan sonra artık çok yaşlandığı ve iş göremediği gerekçesiyle şatoya çekilmişti. Birkaç ay burada çalıştırılacak duruma göre azat edilip vatanına gönderilecekti. Bu bir aile geleneğiydi. Bize bağlı hiçbir hizmetkar köle olarak ölmezdi. Vakti gelen herkes hür bir insan olarak topraklarına gitmekte özgür bırakılırdı. Gerçi çoğu hiçbir yere gitmez, ölünceye kadar şatoda ya da çiftliklerin birinde yaşamaya ve elinden geldiğince çalışmaya devam ederdi. Gitmemelerinin en önemli sebebi savaşlardan ve onca yıldan sonra gidecek hiçbir yerlerinin kalmamasıydı. Her şeyi göze alıp dönenlerden birkaçının akrabaları tarafından öldürüldüğünü haber almıştık.

Anneme kalsa yaşlı hizmetkarların hiçbirini şatoda barındırmazdı. Çünkü onların bir kısmı kafir, çoğunluğu ise nankördü.

Devam Edecek...

A. ENGİNDENİZ