KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1468 Okunma
- 11 Yorum
- 4 Beğeni
BALKON
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
Balkona çıkalım mı?
Ben çocukken balkonda kendime ait bir dünya kurmuştum. O dünyayı on bir yaşımda kaybettim. Ondan sonra her şey değişti. İnsan hayatta balkonsuz kalınca kendi içine yeni evler kurar. Kimseyi içine almadığı, tek odalı, karanlık evler… Kendi savaşında kendini kalleşçe sırtından vuracak kadar çaresiz kalır bazen.
İkindi güneşiyle asma yapraklarının gölgesi üstümüze düşüyor. Çayımız ve her şeyimiz sıcak. “Bu asma yaprakları” diyor “Balkonumuzun gökyüzü…” Ben balkonumuzun yemyeşil gökyüzüne bakıp “Evet” diyorum “Ama mavi değil!” Elimi tutuyor (Elimde bir hanımeli kokusu) Diyor ki: “Evet ama insan başını yukarıya kaldırdığında mutlu oluyorsa…” Ve gülümsüyoruz.
Ben gökyüzümü on bir yaşımda kaybettim.
İnsan balkonsuz kalınca içine yeni sokaklar kurar. Birbirinden bağımsız, yapayalnız ilerleyen, fakat hep aynı çıkmazda son bulan… Ama benim balkonum küçük olsa da içindeki sokaklar çok büyüktü. Bazısı ılık bahar rüzgarlarına açılırdı, bazısı taptaze nane kokularına, bazısı top oynayan çocuklara… Ve sonra hepsi O’nun güzel sesinde birleşirdi: ” Bak gördün mü? Bu çiçekler sevgiyle büyür.”
Benim artık sadece kombiyi açıp kapamak için girdiğim bir balkonum var. Soğuk, yapayalnız bir bina çıkıntısı… Ona bazen dışarıdan bakmaya utanıyorum. Balkonuma bir balkon gibi davranamadığım için... Çünkü ben, O gittikten sonra dünyanın bütün balkonlarını terk ettim. Soğuk, karlı bir Şubat akşamında…
Çiçeğin yapraklarını okşarken diyor ki: “Bu çiçekler balkonumuzun evleri. İşte bu sarmaşık bizim sarayımız, bu hanımeli ise yazlığımız...” Gülüyorum. “Anne” diyorum “Çok komiksin…” Yanağıma dokunup gülümsüyor. (Yanağımda bir hanımeli kokusu…)
Birini çok seviyorsanız ve O bir gün giderse, önce onu hatırlatan yeri terk edersiniz. Sonra derin derin içine çektiğiniz o güzel kokuları, baharın cıvıl cıvıl seslerini, gülümsemelerinizi…
Yirmi beş sene sonra geriye baktığımda anladım ki, her geçen gün terk ettiğim yere biraz daha yaklaşmışım. Ve şimdi o balkondayım. Balkonumuzda… Yemyeşil gökyüzümüze bakıp cenneti izliyorum.
(İnsan başını yukarıya kaldırdığında mutlu oluyorsa…)
Yanağımda bir hanımeli kokusu.
kıyıdaki adam
YORUMLAR
Sizi hissettim; tam yüreğimde; bilin istedim...
Sonsuz sevgim ve saygımla..
Önder Kızılkan
ah hanımeli hüzün kokusu..:(
tebriklerim günün yazısına hayata kattığınız cümle güzelliklere iyi ki varsınız değerli yazar kıyıdaki adam..
sevgi saygı selamlarımla..
” Bak gördün mü? Bu çiçekler sevgiyle büyür.”
çok kaliteli bir yazı....
bi o kadar da hüzünlü...
“Evet ama insan başını yukarıya kaldırdığında mutlu oluyorsa…”
mavi, yeşil, beyaz renginin çok önemi yok yeter ki karartmasın birileri...
tebrik ederim saygımla...
Önder Kızılkan
Geldim ben. Okudum.
Siz keşke yazmasanız ya.
Bir tuhaf yazıyorsunuz. Gepgerçek. Aşırı gerçek bir duygu. "Güzeldi, ne yazmış adam be" deyip geçemiyorsunuz. Eskilerin dediği gibi kal geliyor. İnsanın içine bir arayıp bulma ve bulup size teslim etme isteği düşürüyorsunuz. O yitirileni. Mümkün değil biliyorum. İşte bu yüzden ne zaman sizi okusam pişman oluyorum.
................
Önder Kızılkan
Gidenlerin bıraktığı en güzel şey, güzel hâtıralar bence. Bunu fark ettiğimden beridir güzel hâtıralar bırakmak istiyorum sevdiklerime.
Yazma konusundaki tembelliğim olmasa, şimdi bana da bir balkon yazısı yazdırırdı yazınız. (Demek ki her çocuğun annesiyle özdeştirdiği bir balkonu var, ne güzel!) Hanımeli kokuları doldu genzime, bir yanı suya sarkmış, bir yanı balkonun epeyi bir kısmını yoldan saklamış salkım söğüdün hışırtısı da kulaklarıma...
Tebrik ve selâm ile.
Önder Kızılkan
"İnsan başını yukarıya kaldırdığında mutlu oluyorsa..."
Mutlu zamanları mutlu kılan o insan(lar) giderse aynı yerde yeniden mutlu olmayı haksızlık sayabiliyor insan fakat zaman merhemini sürdükçe yaraların üstüne yine yeniden gökyüzüne o mutluluk anlarının yaşandığı yerden bakılabiliyor biraz özlem biraz hüzün biraz mutlulukla...Çok çok güzel bir yazıydı,gönlünüze sağlık.
Önder Kızılkan
Hicbitmesin istedim yuregimin odaciklarini birer birer gezen satırlar...
Metafor dedikleri tam da bu iste kisa bir film feativalinde birincilik ödulu almiş gibi...
Evet evet o kadar yani !!!
Sevgiler yuregimizin kıyilarında gezen adam :(
Önder Kızılkan
''İnsan balkonsuz kalınca içine yeni sokaklar kurar''...
Umut var bu cümlede bir nebze de olsa..
Bazen o sokaklar da tükenir..
Şehir de başınızdan aşağı yıkılır..
İçinize bakarsınız..
Sadece viraneler..
Viraneler..
Viraneler..
----------------
Ne güzeldi, ne çok hüzündü ..
Ve bu güzel satırların, melek fısıltılarıyla taşınarak anneciğinizin cennet mekanına yıldızlar gibi yağdığını biliyorsunuz değil mi..
Yoksa o hanımeli kokusu yanağınıza nasıl ulaşabilirdi ki..
Nur içinde yatsın..
