Roderbirken Kliniği - Reabilitasyon Günlerimden

• 15 Şubat 2014 Cumartesi 01:43:40

"Bir musibet bin nasihatten evladır"

Kliniğe ilk gittiğim günler nefes almakta güçlük çekiyordum. Bir ilaç daha verildi ve bir tanesini de yarım alıyordum tam almam gerektiğini söyledi doktorum. Fakat bunların netleşmesi bir hafta sürdü. Ancak ikinci hafta rahatlama sağlandı.

Büyük bir tecrübe insan için reabilitasyon. O kadar çok şeyler öğrendim. Kalp Rahatsızlığı - Kalp Krizi ve Sağlıklı Beslenme konularını içeren seminerlerdi bunlar. Birkaç video da gösterildi. Hastaların daha net anlayabilmesi için damarların nasıl tıkandığını ve krizin nasıl gerçekleştiğini gösteren filimlerdi bunlar. Bu seminerlerin yanı sıra klinikte tanıştığımız her hastanın anlattıkları da ibretlikti. Sağlığın kıymetini ve yanlışlarımızı daha iyi anlamamıza neden oldu hepsi.

Kendimi kıyasladım tabii ki orada tanıştığım hastalarla. Durumu epey vahim olan arkadaşlarımız da vardı. Nasıl şükrettim Rabbime. Bir anda mutfakta bir şeyler yaparken aniden fenalaşan ve 6 gün sonra kendine gelen bir arkadaşımız gözlerini hastahanede açtığında şaşkınlık içinde " Ne oldu bana, nerdeyim ben? " diye sormuş. 6 gün bir şeyden haberi olmamış. Bir diğeri tranvay durağında kriz geçiriyor, 10 gün komada kalmış.

Şükür ki ben kendim hastahaneye acile gitmiştim. Midemden sanıyordum rahatsızlığımı. Hatta yemek borusu iltihaplanması sanmıştım. Hiç kalbimden olacağını aklıma bile getirmemiştim. Sağ omzumda arka tarafta bir ağrı vardı ve birkaç gün midemde sorun vardı. Meğer kalbimdeki damarın tıkanmasından mütevvellit sinyallermiş bunlar. Bir gün öncesi ev doktoruma bunları anlattığımda; "takibe alalım bakalım, EKG yaparız yarın, Midene de baktırtırım, bir randevu alalım" diyordu doktorum. Hiç anlayamadı. Benim sırtıma vuran o ağrıya "üşütmüşsündür, o bölgede sinirler geçiyor sırtından " demişti. Ama klinikte de bunları çok dinledim. Doktorum ya da ben anlamış olsaydık, kriz geçirmeden geçiştirecektim. Fakat her kriz geçiren de bunu anlayamıyor bir şekil. İlla başka bir mazeret de buluyor aynı benim gibi.

3 aralık 2013 ’te kalp krizi geçirmiştim. Hemen ertesi günü anjiyo yapıldı. Bir damarım tamamen tıkanmış. Tıkanan damar kendine yol bulmuş ( doğal bypass ) ameliyat olmama gerek kalmadı. Bu tabii ki sevindiriciydi benim açımdan. Ki çok korkmuştum, ameliyat olacağımı sanmıştım. Tabii ki ameliyat olmak istemiyordum. 8 gün hastahanede kaldım. İki hafta sonra rehabilitasyon için evime 70 km olan ormanın içinde bulunan Leiclingen şehrinde, Roderbirken Kliniği’ne geldim. 27 aralık 2013 - 31 ocak 2014 tarihleri arasında 5 hafta bu klinikteydim.

Yaptığımız terapilerden, derslerden fırsat oldukça, her akşam ormanda geziler yaptık arkadaşlarımla. Yalnız gezmemiz de yasaktı zaten. Ama ben bazen yalnız da gezdim ormanda dikkatli bir şekilde. İlk günlerimiz Müslüm Ağabeyle birlikteydi. 64 yaşındaydı Ağabeyimiz, bypass olmuş. Ama maşallahı vardı. Onunla ne kadar güzel geziler yaptık. Bize diğer arkadaşlar " Dağcılar " diyorlardı. Sımsıkı giyinip çıkıyorduk klinikten. Onlar masanın etrafında oyun oynuyorlardı. Ormanda gezilerimiz sırasında Müslüm ağabeyime bir de kendimi iyi hissettiğim bir gün şarkılar söyledim. Nasıl neşelendi. " Vay beeee " deyişleri hâlâ kulaklarımda.

Bir gün yalnız başıma geziniyordum, bir yavru ceylan bana yakın bir yerde karşımda öyle duruyordu. Ben de durdum ve bakıştık öyle. Onlarla aşinalığımız çok öncelere dayanır. Yazılarımda anlattıklarım da vardır. Bizim çevremizde doğanın içinde trekking yaptığım zamanlarda da epey karşılaşırdım onlarla. Gözlerine vuruldum yine. Masum, melun melun bakıyordu bana. Sonra uzaklaştı epey ve ileride tekrar durdu. Yine bana bakıyordu. Kısa bir bakışmadan sonra ormanın derinliklerinde kayboldu.

Her ormana gittiğimde "acaba yine görür müyüm" diye o ceylanı aradı gözlerim. Her gün ormanda geziler yapıyor, şehre giderken de orman yolunu seçiyorduk. Lâkin bir türlü göremiyordum. Ne o yavru ceylanı ne de başka ceylanları ve geyikleri. İzlerine rast geldiğimiz oldu, fakat onlar kimbilir neredeydiler. Yoksa "ormanda çok geyik var" diye de söylemleri duyuyorduk klinikte.

Yine bir gezimizde çok aşağılardan tepelere doğru çıkıyorduk, bu kez yoldan değil de öyle bir patikadan gidelim dedik. Yanımda bir arkadaşım daha vardı. Ne tesadüf onun da adı Mürsel ’di. Arkadaşım pypass ameliyatı olduğu için daha dikkatliydi, geriden geliyordu, bense önden önden acaba yol nereye çıkacak, yoksa tekrar başka yol aramam gerekecek diye hızlı hızlı çıkıyordum tepeye. Bir an öyle bir irkildim, nasıl bir manzarayla karşılaştım, tıpkı masallardaki gibiydi. Üç taneydiler birinin boynuzları da vardı ama diğerleri yavrularıydı, zaten çok da seyretmek de mümkün olmadı. Uçarcasına ağaçların arasından kaybolup gittiler.

Akşam yemeği sonrası gece şehre inmiştik Albert’le. Dönüşte ormandan geçiyorduk, başımızda lambalar vardı ikimizin de. Albert’ı doktoru kriz geçirmemesi için tedbir olsun diye göndermiş reabilitasyona. Sürekli birlikte trekking yaptık. Klinikle ormanın arası 3 km. Epey bir bölümü yolun ormanın içinden geçmekteydi. Yolda bir tavşan çıktı önümüze, ışık gözlerini etkiledi, gidemiyor hayvancık. Tam da önümüzde duruyordu. Arkadaşım Albert;" Eline alsan alırsın " diyordu. Ama ben onu eller miyim, yavrum ne güzeldi, ürkmüş bizden.

O şirin tavsancığa; "Sen gecenin bu karanlığında; bunlar da kim mi diyorsun, tavsancık " dedim. Öyle gülüştük. Tavşan zoraki zıplayıp kaçtı. Sanki gitmek istemiyordu. Gözleri kamaşmış güzelimin. Sonra uzaklaştı, onu kaybettik, önümüzden zıp zıp karanlığın içine daldı.

Epey de dik bir yokuştu, soluk soluğa kaldığımız bir anda arkadaşım sol tarafa dönünce orda birkaç hayvan fark etmişti. Bana; "Fikret bak orda hayvanların gözleri parlıyor " dedi. Dikkatlice baktım karanlığın içine 3 çift göz bize bakıyordu. Ben arkadaşıma onlar tavşan mı acaba " dedim. Arkadaşım" Sanmam tavşana benzemiyorlar " dedi. Ben üzerlerine doğru bir adım atmamla karanlığın içinde bir hareketlenme oldu. Allah’ım bunlar geyikler. Yine 3 taneydiler. Yıldırım hızıyla karaltıları karanlığın içinde kayboldu.

Yine ben kliniğe döneyim. Bir arkadaşımız vardı, hâlâ sigara içiyor. Üç kez kriz geçirmiş , bypass ameliyatı olmuş 8 sene önce, 52 yasında ve ne kadar güzel, hayat dolu bir insandı. Yine kriz geçirmiş stend takmışlar damarlarına. Ve o illetten kurtulamamış. Az içiyorum diye kendini teselli ediyordu. Allah kolaylik versin.

Klinikte gördüğüm çok aşırı kilolu da insanlar oldu. " Bu adam nasıl kilo verir, nasıl bir daha sağlığına kavuşur, Allah’im ne zor" Diye iç geçirdiklerim oldu. Kilo veremezlerse o arkadaşlar hayatları boyunca ızdırap çekerler. Başka da hastalıklar da çıkar mazallah. Allah yardımcısı olsun hepsinin.

Bir arkadaşımla havuzun soyunma odasında karşılaştık o çıkıyordu, giyinirken baktım ter içinde " yüzmek bi şey değil de çıkınca giyinmek öldürüyor beni Fikret ağbey" diyordu. Bacakları su toplamış, özel çorap giyiyor ama nasıl zorluklar içinde.

Son gece ve ondan birkaç gece önce de şarkılar söyledik. Tabii ki orada hastaların morale ihtiyacı var. Ben de her fırsatta arkadaşlara espiriler yaparak, hoş sohbetler ve şarkılar söyleyerek onlara hoş anlar yaşattım. Nasıl sevindiler arkadaşlar. Onları neşelendirdim. Hatta sesimi kayıt da ettiler ama onları ses dosyası yapabilecekler mi bilmiyorum.
Her şey insan için. Ben ölümden döndüm. Küçük bir kriz bile insanı öldürmeye yetiyor. Bir de ben beyin kanaması da geçirebilirdim. Yani hepimiz için riziko faktörü bunlar, kriz veya beyin kanaması.

Reabilitasyon günlerim sona erdiğinde doktorum durumum hakkında açıklama yaptı:
Kalbim hasar görmemiş. Spora devam etmem gerektiğini ve beslenmeme de dikkat etmem gerektiğini, ilaçlarımı da ihmal etmemem gerektiğini tembihledi.
Genetik olmasının ( Ailemizde epey kalp hastası var) ve stresin neden olduğu büyük ihtimal bunlar gözüküyordu benim geçirdiğim krize. Ki alkol ve sigara kullanmıyorum. Çok hareketli bir insanım. Trekking, ( Dağcılık ) bisiklet ve yüzmek hobilerim arasında. Beslenmeme ve kiloma dikkat ederim. ( Az bi kilom fazlaydı belki ama bunun riziko faktörü olmadığını biliyorum) Klosterol de hep kontrolüm altındaydı. 236 ’ydı son kan tahlilinde.

Aşırı kilo, kolesterol, tansiyon, sigara ve alkol, genetik etkenler, stres, işte kalp krizine neden olacak riziko faktörleri.
Tabii bunların araştırılıp bu konuda her bireyin bilgi edinmesi gerek. Kalp krizi nasıl olur. Nedenleri nelerdir. Bu konularda çok ciddi şekilde araştırmalar yapılmalı, ki her birey kalp krizine adaydır.

Roderbirken Kliniği’ndeki tanıdığım tüm arkadaşlarıma ve bu yazımı okuyan, okumayan herkese sağlık dolu bir yaşam diliyorum. Sevgilerimle.

---
Roderbirken Kliniği’nden anılar.
11- 2 - 2014 / ANRATH
Fikret Şimşek