Hep bir şeyler feda edilmeliydi.

Aslında daha sana yazmaya başlamadan önce, satırbaşında un ufak olup dağılmak istiyorum!
Parçalanmak nedir bilir misin yâr?
Boş bir hâyal tarafından kuşatılmışlığı yaşadın mı hiç? İşte bu yüzden infilak olmak istiyorum sana daha içimi dökmeden.
Yargısı olmayan bir suçun gölge kuşuydum.Kırıldı kanadım... Suâlsiz kaldım!
Son soluğumu sormadan, gözlerindeki Marmara’da boğulmaya kırdın kalemimi.

Geceydi.
Gözlerimde ki yaşlar ağır aksak sakalıma düşüyordu. Derin bir sesizliğin içine gömüldüğüm anları,
avuç içime yazdığım adın bozuyordu. Bir düş bozumu rûyaların barikatlarına takılıyordu irkilmelerim. Bir ölünün gözlerinden bulaşmıştı sanki kokusu.

susmuştum
söyleyemediklerim neydi sana?

susmuştun
zamansız mı girdi gözlerine düş bulaştırdığım gece?

susmuştuk
konuşacak hiçbir şeyimiz mi yoktu?

Değişik bir son bulaşmıştı içimizdeki boşluğa.
-ve ben yine sabaha karşı kapatıyordum gözlerimi sana, senin kaçıncı uykunun koynunda olduğunu bilmeden.


Uyanıyorum!
Derin bir nefes geçiyor gözlerimin önünden. Boğuyorlar sanki beni. Felç geçirmiş ellerim yarım yamalak bir şeyleri tutmanın telaşında. Yoksa olmayan ellerin mi onlar?
Bana ayak uydurmaya çalışıyor bu telaşlar.
Bırakırsan, karanlıklar içinde kalırım. Biliyorum, zaten karanlıklar kıtasının denizine haps etmiştin beni. Ancak aklımın alabildiğince tutunuyordum sana.

Bir fırtına savurdu yüzünü
izini buldu yüreğim
tipi durdurdu içimdeki dalgaları
sonra...

Sonrasını hiç bilmeyeceksin!
günahlarımın yegâne şahidisin...
gerisi boş
berisi yitirilmiş bir hayat...

d
e
v
a
m mı?


Yalnızlık Abidesi

Kasım güncesi.