Merhaba sulugözlüm, hani bazen sohbetlerimizde derdin ya, neden hep ben, neden hep ben diye, Şimdi ben diyorum, neden ben? Bu soruyu defalarca sordum kendi kendime. Doğrusunu istersen nedenini hala bulabilmiş değilim.
Aslinda o kadar cok neden vardiki yazabilecegim. Yine de bilemiyorum. Sonunda söyle dedim kendi kendime; “senin bu nedenlerini, nicinlerini anlamak icin seviyorsun, sevildigini saniyorsun. Tattirdigi sevinci seviyorsun, seninle paylastiklarini seviyorsun, beklide acıları seviyorsun. Sanki o olmasa nefes alamayacaksin, yasamayacakmissin gibi düüsünüyorsun. Güldügünde o geliyor aklina.
Sanki, agaclarda ötüsen kus seslerinde onun sesini duyuyor, yagan her yagmur damlasinda yanagina dokundugunu hissediyorsun. Ya sonra sulugöz, ya sonra, bir bakıyorsun onun icin düsledigin, hayalini kurdugun hersey bir anda kaybolmuş. NBir rüyadaymış gibi. Ve sonrasında; gördügün o tatli rüyadan kabus görmiş gibi uyanıyorsun. Ve hersey silinir biranda. Hicbir şey yasanmamis, hissedilmemis, sevmemissin hissiyle kahroluyor ve bulutları yağdırıyorsun gözlerine.
Bu sebepledir beklide, sana sulugöz deyişim. Kaybetme korkusundandır beklide kim bilir. Ya onu da kaybedersem, ya hayallerim çalınırsa benden, ya kolum kanadım kırılırsa kaygılarıdır beklide. Artık pek te aklıma takmıyorum. Boşver gitsin diyorum. Değer miydi bunca acıya, değer miydi yüreğimi yakmaya, bulutları gözlerime yağdırmaya değer miydi?
Asla sulugöz asla! Sen de unut gitsin. Hani bir şair der ya; “ giden gitmiştir, her şey bitmiştir. Sen de gidenin ardından ağlama. Boşver işte ağlama! Birilerini suçlu bulmak, gidenin ardından ağlamak, ben ne yaptım ne yaptım diye kahretmek, sadece bizden alır götürür. Giden bunun farkında bile değildir.
Bosver be sulugöz dinledigin her sarkida bulma kendini, her mektupta, her şiirde kendini bulma. Bilirsin benim hüzzam şarkılarında kaybolduğumu, sen kaybolma bari! Kaybolursan dönüslerin cok zor olur ve ben ölürüm. Gittigin yerlerden rüzgarınla dön fırtınalarınla, kasırgalarınla dön yüreğime ama dön.
Birden aklima geldi de beni affet n’olur sulugözlüm. Aksam yemeğinde kim var masanda? Benim oturduğum yere kim oturuyor şimdi. Sana benim gibi tebessüm ediyor mu? Tuzluğu uzatıyor mu sana? Yoksa hala kimseyi oturtmadın mı benim köşeme eğer hala akşam yamağinnde yalnız oturuyorsan ve beni hala o muzip edalarımla karşında istiyorsan bak yerimi geldigimde tekrar isterim. Baskalari oturmasin sakın. Merak ediyorum da; hala soruyormusun kendi kendine neden ben, neden ben diye? Bak benim de özlemlerim tıpkı seninkisi gibi. Yine havaya bulut geldiğinde gözlerin yağıyor mu? Ah be sulu göz ne cok sey paylasmistik seninle. Senin ağlamana dayanamaz ben de ağlardım. Ağladıkça ağlar ağlar ve gözgöze geldiğimizde birbirimize bakar ve ardından kahkahalara boğulurduk. O güzel kahkahan aklıma gelince dudağımda tebessüm belirdi şimdi. Bosverrrr be sulugöz hiçbirşey için değmiyor. Biliyorum şu an mektubumu okurken sen de tebessüm etmişsindir.
Bak yine benim muzipliğim tuttu, Konuya nereden girdim nereden çıktım. İste bu deli hic degismedi sulugöz. Merak ediyorum da hala eskisi gibi sen de delilik yapıyor musun? Varsın be sulugöz sen hep öyle deli ol. Benim gibi delinin hakkından anca senin gibi bir deli gelir. Ağladığında ağlatan güldüğünde güldüren bir deli tıpkı benim gibi. Beni habersiz bırak ma olur mu? Sevgiyle kal ..../Gülbin Altun Ucu Kırık kalemim