Ellerim gres yağı kokuyor.
Elerim kirli.
Şakağıma demir tozu değmiş olmalı, halimi görünce gülümsemelerde işçilerim.
Alnımda boncuk boncuk ter.
Gün akşama yürüdü ama,
sıcak hava çalışanların ensesinde boza pişirmeye devam ediyor.
Hezri(Kuzey batı rüzgarı) de terk eyledi bizi, kaderimizle baş başa kaldık gurbet illerinin mahzunluğunda.
Makinelerde problemler var, üretim durdu; işçilerde bir gizli sevinç, bende ise moral bozukluğu kol gezmekte.
Bir haftalık ağır çalışma temposu ardından, tatil günü arifesinde, yine kör talih yarenliğe soyundu bizlere.
Bu gece buradayız, yarın buradayız, diğer zamanlar da buradayız.
Makineler çalışana kadar uyumak, temizlenmek, kendimize vakit ayırmak yok.
Sadece,
tarif ettiğimiz çalışmalar bitene kadar, ofiste Edebiyat Defterini okumak, belki de üç beş kelime yazmak serbest.
Buna da şükür diyelim.
Zira,
bizi dünyaya bağlayan kapı oldu burası.
Memleket kokan, sıcacık, sevimli, dost yürekleri burada buluyor,
yazılarından, yorumlarından, küçücük mesajlarından mutluluk kırıntıları toplayabiliyoruz.
Saat 21.30...
Hava karardı artık, civardaki sesler usul usul azardı.
Küçük ve sevimli evimdeki atmosfer bu kasvetli fabrikada yok maalesef ama,
ne de olmasa ekmek paramızın kaynağı burası, sevmek gerek gönülsüz de olsa.
Edebiyat Defterinde gezintim devam ediyor.
Şiirlere, yazılara göz gezdiriyor, gönlüme dokunmayı başarabilenlere, bazen uzun, bazen kısa, artık yüreğimizden ne coşarsa yorumlar yazıyorum.
Amaaa!...
haddimizi bilmeye de gayret ediyoruz bu arada.
Sözü uzatmayalım,
şakaklarımdan süzülen ter damlacıklarını kirli ellerimle silerken,
klavyemin de bayağı kirlendiğini fark ediyorum.
Ne de olmasa demir işliyoruz, pas soluyoruz.
O kadar olacak artık.
Bu gece artık sabaha kadar tuşlarla sarmaş dolaşız burada.
Arada bir tamir çalışmalarını kontrol, arada bir soluklanmak için müzik arası...
Uzaklardan tüm gönül dostlarına selam ve iyi akşamlar dilekleri...
B.T.H.