Keşke hiç büyümeseydik

• 3 Nisan 2008 Perşembe 22:30:37

Bir an çocukluk yıllarıma döndüm , daha ilk okula başladığımız yıllara, keşke hiç büyümeseydik hep çocuk kalsaydık ve çocukca yaşasaydık sevdalarımızı..çocukca saf ,tertemiz ve yalansız.....ilk okula yeni başlamıştım, siyah önlük beyaz yaka....ilk öğretmenimi ilk çoçukluk sınıf arkadaşlarımı. Ne kadar mutluydum okula başladığım gün ve sonra geçen günler. Öğretmenimin ismi şükrandı annem kadar seviyordum gözlerinin içindeki sevgi ile büyüyordum belki çocukca ama o benim ilk aşkımdı.Öğretmenim beni en sevdiğim insandı. Hatta hiç unutmam bir gün evde annemle teyzem evde sohbet ederken , anneme ben büyüyünce öğretmenimle evleneceğim demiştim.Annem ve teyzem o kadar sevinmiş olmalıki ne çok gülmüşlerdi..Tabiki neden güldüklerini seneler geçtikçe daha iyi anlayacaktım. Öğretmenimle tam tamanına beş yılımız geçmişti onula her geçen gün daha da çok seviyordum.Tabiki öğretmenimde beni seviyordu....Bu ilk öğrenim yıllarında bir aşkım daha vardı, ismi Ayşe, o kadar güzeldiki.Öğretmenim onuda çok seviyordu ve benimle Ayşeyi aynı sıraya oturtmuştu . Ayşe ile beş yılımız aynı sırada geçecekti. Yanılmıyorsam ilkokul üçüncü sınıfta Ayşeye olan aşkımı kendisine söyleyemediğimden kendi defterime yazmıştım "Ayşe seni seviyorum" diye ama her satırına aynı yazıyı yazmıştım.Ve bir gün Ayşe benim defterimi almıştı eline ,kıvrılmış sayfaları düzeltmek için. Öyle korkmuştumki hemen elinden aldım defterini. O istedi ben vermedim.Ben çocukca hemen o sayfayı aradım, buluncada hemen kapattım. O gün zil çalınca ben herşeyi unutmuş okulun bahçesine koşmuştum. Tenefüs bitince geldiğimde Ayşe bana bakıp gülüyordu. Neden gülüyorsun dediğimde daha çok gülüyordu.Öğretmeniiz gelmiş derse başlamıştık. Ama Ayşe bana bakıp hınzırca gülüyordu. Ders zili çalmıştı yine Ayşeye neden bu kadar güldüğünü sordum. Bana defterindeki yazdığın yazıyı okudum demesiyle birlikte, o güne kadar hiç hissetmediğim bir korkuyu yaşadım.Hani derlerya başımdan aşağı kaynar sular döküldü işte öyle bir şey. Ne diyeceğimi ve Ayşenin yüzüne nasıl bakacağımı bilemedim.Birde bana demezmi öğretmenime seni söyleyeceğim. Korkularım dahada artmıştı.Hemen defterimi alıp yazdığım sayfayı kopartım, o sayfa parçasını ufacık parçalara ayırmıştım. Ya Ayşe öğretmenime söylerse korkusu beni darmadağın etmişti. Ayşe ise hala gülüyordu. Ayşe o gün hep güldü o gülerken bense hayatımın en korkulu günümü geçirdim. Ayşeden utanıyordum Ayşeden korkuyordum. Ayşe ise hep gülüyordu. O kadar korkmuşumki rüyalarıma giriyordu bu korku.Ayşe onbeş gün hep güldü ve birgün bana dediki sende benim defeterime bak....Şaşırmıştım ver dedim vermedi. Ama ilk tenefüste bahçye çıktğımızda ben hemen geri gelip defterini açmıştım. Sayfalarına tek tek bakıyordum acele ile. ve birden o yazıyı görmüştüm." Bende seni seviyorum" kaç kez okudum bilemiyorum. Ama sevinçle bahçeye koştuğumu çok iyi hatırlıyorum. Derse başladığımızda tüm korkularım gitmiş artık gülen ben oluyordum. Ayşe anlamıştı okuduğumu .Birbirimize bir daha hiç demedik sevgimizi ama hep yaşadık..ve beş yılımız hep ayı sırada oturarak geçecekti....Biliyorduki ben onu seviyordum ve biliyordumki oda beni seviyordu. keşke hiç büyümeseydik keşke o hep çocuksu sevgiyi aşkı yaşasaydık....Ayşe şimdi nerelerdesin hangi gecelerde hangi düşlerdesin.........