Gökdelenler Gölgesinde Bir Anlık “YEZİDİ” Özlemi...

• 1 Nisan 2008 Salı 01:12:51

Taksim caddelerinde bu şehrin “URBAN”lığına “KURBAN” olmuş karakterler gereksiz hayaller kovalıyor. İstanbul İstanbulluğuna öykünen Kırsal İstanbulluları. Hayalleri değişmiş, yolları sapmış değerleri yıkılmış kayıp bir kuşak. Çatışacak bir alt, üst kuşağı bile olmayan, garip bir Türkçe konuşan, paylaşıma açılmamış garipsenesi bir kuşak. Bu kuşak kuşatmışken hayalsizler kentinin gökdelenler bölgesini, ben yüzleşecek bir güneş arıyorum. Bir an dursa tüm kent, dursa da ben derdimi anlatsam güneşe, gururla dursam önünde (en azından benim toprağımdan benim kanımdan bir rituel gereği) bilmediğim bir Uzakdoğu yogasına inat.



Şehir insanı her temizi kirletiyor ki en az kirli olan bize temiz geliyor. Değerlerin en az kirletilmişi bazen Tanrı’ya ulaştığın an olabiliyor. Kirlenmemiş, kişiye özgü bir yol istiyor ya insan, hani ben olayım bir de ben olayım o benin içinde diye. Bir elbise giyeyim istiyorum ben benle beraber bakarken güneşteki bana. Bir elbise o da kirlenmemiş, direnmiş elinden geldiğince. Rengini, cinsini, armonisini kaybetmemiş. İdris’in diktiği bir elbise kadar sade, ama benim güneşte aradığım TAWUS kadar alımlı. Aydınlanma ise aradığımız yollarımızın adları başka başka olabilir ama varacağımız yer aynidir belki kim bilir. Gidenlerden keşke biri dönse de geri “Ey yolcular, hiç sordunuz mu acaba ‘NEDEN?’ diye” dese, kim verebilir cevabını. Kimlik geçmez, din, dil fark etmez bir yerde olsa gerek bu cevap.



Yinede ben bakarken güneşe arama İstanbul Tower’ları da girmese, İstanbul da İstanbul kadar güzel olsa keşke. Güzel bir şehirde o zaman, güzel güzel baksak güneşe, konuşsak. Çok dumanlı yerlerde aramayız o zaman belki kaybettiğimizi sandığımız değerleri. O zaman belki biliriz aradıklarımız gökdelenlerin gölgesinde. Ya gitmeli buralardan ya da çıkmalı o gökdelenlerin üzerine. Üzerimizde İdris’ten feyzlenmiş bir elbise, güneşe bakmalı. Minik bir YEZİDİ özlemini unuttursa bile SORU(n), unutmamalı.