Yetinmeyi Öğrenmeli İnsan

• 23 Mayıs 2013 Perşembe 19:34:03

Eminim sizde çevrenizde şen , şakrak , keyifli , komik , neşeli gibi bizi sürekli güldürebilen insanların var olduğunu biliyorsunuzdur..

Peki Bu insanların gerçek yaşamda en çok ’’Yalnız Başına’’ yaşadıklarını biliyor muydunuz?
Acaba bunu ben mi sadece görebiliyorum. ??

Evet bu insanlar çevremizde yaşarlar , sürekli etrafımızda olurlar , hayatımızın içindedirler ama biz onları göremeyiz. Onları fark edemeyiz sadece onların bizi güldürdükleri için ararız ekstra bir katkıları yoktur yani bizim için ha varlar ha yoklar , değişmez hiç bir şey onlar olmasa da yani en azından biz insan olarak böyle düşünürüz.

Onlar hayata o kadar sıkı bağlanmışlardır ki olumsuz düşünce nedir asla bilmezler her zaman her şeye pozitif düşünce ile yaklaşırlar. Komiktirler , sürekli gülen yüzleri ile aklımızda kalırlar. Asla suratlarını asık göremeyiz. Çünkü onlar hayat doludurlar. Asıl bizi de ayakta tutan o insanlardır ama biz onların değerini bilmeyiz , asla onların bir kalbi olduklarını hiç düşünmeyiz bile . Tam aksine onların her zaman neşeli olduğunu düşünürüz. Onlar bizim gözümüzde asla kaybetmezler , yıkılmazlar , düşmezler.. Hatta bazen kıskanırız bile onların mutluluğunu da , yetmezmiş gibi onları tersler ve kalplerini bile kırarız ama bunu umursamayız çünkü onlar her şeyin üstesinden çok rahat gelir diye düşünürüz.Kabul edelim bencil bir toplumuz.
Biz bize her zaman farklı duygular yaşatan insanları ararız , sürekli bir arayış içinde oluruz , en tuhaf en ilginç olanları isteriz. Savaşırız herkesle , yarışırız , kavga ederiz , kendimiz eder kendimiz buluruz , sonunda acınacak hale bile geliriz yetmezmiş gibi , yalnız kalırız , yıkılırız , hayattan koparız , biz böyle düşünürüz sadece ama sonunda yine bizi her zaman güldüren bize hayat veren , can veren o adam gelir ve bizi ayakta tutar. . .

Çünkü bu tür adamlar asla kaybetmezler kayıp ettirmezler ne kadar etrafımızda neşeli olduklarını görsek de kimse bilemez onların ne durumda olduklarını. Biz kendimizi en ufak kayıpta yalnız hissederken . Asıl yalnızlığı onların yaşadığını unuturuz.

Kısaca bencil insanların bencilce düşünceleri ve ucuz ön yargıları olmasa hayat daha sevgi dolu bir alana dönüşürdü. Burnunun ucundakini görmezken insan neden hep görünmeyeni görmeye çalışırız?. Yetinmeyi öğrenmeli insan , yetinmeyi.