YARIM KALMIŞ AŞKLAR MEZARLIĞI- SON TREN (ANI)

• 11 Mayıs 2013 Cumartesi 19:08:52

YARIM KALMIŞ AŞKLAR MEZARLIĞI- SON TREN (ANI)

Hayatımın karanlık, umutsuz dönemlerinden birini yaşıyordum. Yapayalnızdım yine. Bir Cumartesi günü saat 13’e kadar çalıştıktan sonra Heykel’de amaçsız bir şekilde dolaşmıştım. Neden sonra arkadaşım Emin’i aramış ve pirinç Han’da buluşmuştuk. Epeyce sohbet ettik. Zamanın nasıl geçtiğinin farkında değildim köye son otobüs 23 ‘de idi Eğer 23’deki son otobüsü kaçırırsam iki seçenek vardı. Ya köye taksi tutup dönecektim ya da kız kardeşimi arayıp rica minnet beni küçük sanayiden arabayla almasını isteyecektim. İkisine de isteksizdim.

Eminin yanından apar topar ayrıldım. Hızla Şehreküstü istasyonuna indim Saat22:30 du istasyonda çok az yolcu vardı. Trenin en ön vagonuna yine watmanın olduğu bölüme oturdum. Koltuklar karşılıklıydı. Karşıma kıvırcık uzun saçlı bir bayan oturdu. Çok tatlı bir yüzü vardı. Tren hareket etti. Gülümsüyordu. Başını cama yasladı. Belki de işten çıkmış ve yorulmuştu. Uykuya daldı. Hemen parmaklarına baktım. Yüzük yoktu. Bekar olmalıydı. Bütün yol boyunca onun yüzüne baktım. Ruhum hafifledi. Yüzüne baktıkça mutlu okuyordum. Kendi kendime “evet tam otuz yıldır beklediğim kadın bu diyordum.” Ama ben içine kapanık biriydim. Ona “tanışabilir miyiz” diyemezdim. Kendimle tartışıyordum. Sağ yanım “evet onunla tanış” diyordu. Sol yanımsa “hayır sakın ona bir şey söyleme ters tepki verebilir diyordu.
Bu düşüncelerle Tren son istasyona vardı. Uyanmamıştı. Dizine hafifçe dokunup “Hanımefendi son istasyona vardık” dedim. Uyandı gözlerini açtı ve gülümsedi. Bana “Yorgundum uyumuşum” dedi. Sesi içten ve tatlıydı. Asla yapmacık değildi. Trenden indik ve Batı Garajına doğru merdivenleri çıkarken tüm cesaretimi toplayıp “Hanımefendi sizden çok hoşlandım sizinle tanışmak size bir çay ısmarlamak isterim” diyecektim. Etrafıma baktım her taraf kapalıydı. Saatime baktım 22:55 yani son otobüsün kalkmasına 5 dakika vardı.Herşeyi göze aldım. İşte hayatımın en önemli anlarından biri. Mutlu olmak ya da olmamak tercihlerinden birini yapmam gerekiyordu. Ve birden karabasan gibi sol yanım ağır bastı hiçbirşey söylemeden o kahrolası durağa doğru geçip yürüdüm. Biliyorum sadece birkaç güzel söylemem gerekiyordu telefon numarasını almak için. O narin kıza söyleyemedim.
Hayatım boyunca bunu n pişmanlığını yaşıyorum. Şimdi her bindiğim trende yine karşıma oturup uykuya dalmasını yine onu uyandırmayı ve tanışmayı umut ediyorum. Bunun pişmanlığıyla yaşıyorum. Biliyorum o kahrolası son tren gitti ve bir daha dönmeyecek
Muhammet Hanefi Taşkın
Nilüfer/Bursa