Gaipten duyulan ses

• 2 Mayıs 2013 Perşembe 17:12:27

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Bir ses gaipten:

"İlk insanların yüzleri düzdü; bir duvar, bir ayna yüzeyi gibi. İnsanlar yıllar geçtikçe
ilkelliklerinden kurtuldukça yüzleri de biçimlenmeye başladı." Doğrusu aklımın yetmediği bu
sav beni şiddetle sarstı.

Uyanmak üzere miydim, bu depremli sesle mi uyandım, anlayamadım. Kendi kendime yinele
yip durdum; insanların yüzleri düzdü. Ta ki ilkelliklerinden kurtuluncaya değin..

Düpedüz yüzey, yüz. Yuvarlak delikler, gözler.Burun yerinde iki küçük delik daha. Çizgi
bir ağız. Böylesi bir ağızda dişler nasıl görünürdü acaba?

Savaşta yüzleri parçalanan kişilerin konu edildiği bir romanı anımsadım hemen. Duyduğum ses savaş olmadan kişilerin doğuştan düz yüzlü olduğunu söylüyordu. Düz yüz mü Tanrı korusun!..

Uyku sersemliğini üstümden atıvermiştim. İnanılacak gibi değildi. Düz yüzleri düşünerek
yataktan kalktım. Aynaya bakmama gerek yoktu. Düz değildi yüzüm.

"Biz insanları en güzel biçiimde yarattık. Onları diğer yarattıklarımıza üstün kıldık."Kur’anı
Kerimden bu ayeti içimden tekrarladım. Ardından gaipten gelen sese kulak verdim:

"İlk yaratıldıklarında insanların yüzü düzdü."

Düşte duymadığımı kesinkes biliyordum. Uyanır uyanmaz duymuştum sesi..

Saat sabahın yedisiydi.Alt kat olan evimizin kapısını anahtarla açtım. Evin önündeki küçük bahçeye ektiğim sebzelere uzaktan göz gezdirdim. Uzaktan ezilen sebze olup olmadığı
belli olmuyordu. Çıplak ayağıma naylon terlikleri giyip Hacer’in kara köpeğinin ayak izleri
takip ederek yürüdüm. Kapının önü ıslaktı. Bu yüzden izler tek tek görünüyordu. Yıkık
bahçe duvarının gerisinde iri gövdeli uzun tüylü köpeği gördüm.O da beni görerek Hacer’in
evine doğru koşmaya başladı. Taşlı evin önünden küçük bir taş bulabildim. Fırlattığım taş
köpeğe yaklaşmadı bile. Köpek çoktan uzaklaşmıştı..

Çiçekte olan patateslerin yanına gelip, ezilen dallarını üzüntüyle seyrettim. Kırılan kısımlar
solmuştu.Diğer ekili kısımlara bakmayı sabah sabah içim götürmedi. Oraları da çiğnemiştir nasılsa. Hacer’in köpeğini o sebzeleri ezerken görmeliydim. İlkel içgüdüm" O düz daha hiç
biçimlenmemiş." uyanır en irisinden bir taş indirirdim hayvanın bacaklarına..

İçeriye girdim. Çıplak ayaklarım üşümüştü sabah ayazından. Çocuklar daha uyanmamıştı.
Açılan üstlerini örttüm. Yatağıma gittim.Çocuklar uyanıncaya dek dinlenebilirdim.

Uyuyamadım. Düz yüzlüler peşimi bırakmıyordu. Gözlerimi kapayınca, mezarlarından çıkıp
önümde geçit yapıyorlardı. Son olarak uzun kara tüylü Hacer’in köpeği geçti önümden.
Köpek neden düz yüzlü olsunki. Köpağini evinin önüne bağlamayanlar düz yüzlü dedim.

Dokuz aylık hamile gibi karnıyla Hacer’i düz yüzüyle görüverdim. Tombul elma kırmızısı yanakları sarı ve düz. Çok gülmekten oluşan yumuk kara gözleri altındaki çizgiler yokolmuş
yuvarlak, çıkık çenesi, pembe etli dudakları dümdüz. Dahası ete gömülmüş yumuk ellerinden eser yok. Elleri tahtadan yapılmışca, birbirine vursa tak tak diye ses duyulacak.
Tombul bacakları da tahtadan.Hacer artık kukla olmuş. Kocasına karşı evliliğin ilk yıllarında
kendini savunan yanı bitmiş. Kocanın diline dek dillerini sindirmiş kadınlar örneği adımlarını
robotça atıyor. Öyle sanıyor ki, ellerini kendisi kullanıyor.Çoktan evlilik dişlisinde yarılamış
ellerini. O dişli birbirine benzer kadınlar yaratmış. Hiçbiri sevgili değil! Kocaları da aşık
değil..

Yüzler düz, dümdüz! Ne bir çizgi, ne hayat emaresi yok.. Bulamazsınız. İlk yaratılışımızda
olduğu gibi. Gelişim nerede Tanrım!..

Eski öykülerimden..

Öykümü güne getiren seçici kurula çok teşekkürler..