NE OLUR SON DEFA GÜLÜMSE!!!!

• 6 Nisan 2013 Cumartesi 11:19:11

NE OLUR SON DEFA GÜLÜMSE

Acı bir gülümseme kondu yüzüne kararsız tavrı o kadar belirgin diki, tereddütlü bakışları ele veriyordu zoraki gülüşünü, çektiği acıların yüzünü, örtercesine; güçlü ve mutlu görünmeliydi. Kardeşlerinin üzülmesi diken gibi batıyordu yufka yüreğine yaşamdan alabildiği kadar almalıydı nefesi…dışarıda yeni bir dünyanın davetkâr görüntüsü onu alıp özlemlerine götürüyordu koşmak istiyordu… kırlarda bayırlarda yaprağına dokunmak ağacın tavşanları kovalayıp utangaç kaplumbağalarla alay etmek istiyordu, sonra apıy reşo nın (reşit amca) bostanında karpuzları aşırıp görünmeden keçi boynuzu kayalıkların ardına gizlenip hocanın oğlu Fevzi çerçi şeğonun oğlu badinle karpuzların ortasını yeyip kabukları ve artıkları aşağı bayırın otlağında keçi binevşe ziyafet çektirmek keçi binevşin bir süre izledikten sonra elim sende deyip bayır aşağı koşarak soluğu köy meydanında alıp, kara taşın üzerinde soluklanırken bir sonraki durak büyük evin yamacındaki tulumbaydı Fevzi’yi badini geride bırakıp tulumbaya ilk varan olmalı yazın bunaltıcı sıcağında cömert serinliği tatlı bir huzurla buluşuyordu, kana, kana içilen suyun cennet tadını içlerine sindirircesine güneşin yakıcı ışınları su şakalarına davet getiriyordu, boylu boyunca ıslanırken nefes, nefese kalışları bile yüzlerindeki gülüşü erteleyemiyordu. Tulumbanın yamacında bekleyen fadile boş kovalarıyla beklerken haylaz oğlanların gazabından korkuyordu, üvey annesinden yiyeceği okkalı tokatı hayali bile ürkütüyordu, fadilenin farkına varan badin korktuğunu başına getirdi, fadile gözyaşlarıyla dilsiz bir ağıt yakıyordu. Fevzininde ilgisi yönelince zavallı kız, kız olmanın acısını içine acı biber çekti. İki taraflı su bombardımanına tutuldu.
Yufka yüreği fazla dayamadı, aldı ellerinde zavallı kızı elim sende diyip koşmaya başladılar. Sonra bisiklet te biniyorlar sırayla kendisine sıra geldiğinde sanki gökyüzüyle buluşmuştu. Kırmızı bisiklettin direksiyonunda fırfırlar vardı. pompalı kornası havalı duruyordu bisiklettin sesi yaklaştıkça birden irkiliyor tekerlekli sandalyesini görüyor ve babasının kırışık yüzünde zoraki gülüşünü, düşüyor yüzü kum gibi dağılan cam taneleri gibi, annesi gözlerindeki kızarıklığı gizlemeye çalışarak ,oğluna sarılıp babasıyla beraber tekerlekli sandalyeye sanki kırılmaya yüz tutmuş ağır bir vazo gibi itinayla yerleştirdiler. Kırılan hayalleri dağıldı bütün hastaneye siyah kum taneleri gibi
Biliyordu annesinin zoraki gülüşünün ardındaki gözyaşını, bilmek istemiyordu, babasının yüz kırışıklarında ilerleyen ter görünümlü gözyaşı kalıntılarında biliyordu. Ne kadar çok şey vardı hastalığından ziyade kendisine batan işte asıl bilmek istediği kardeşleri dizilmiş bekliyordu hastanenin kapısında yarım elmalar gibi gülüşleriyle esmer tenlerinde güneşin izi vardı.
Babası tekerlekli sandalyeyi sürüklerken annesi sürekli oğlunu kontrol ediyordu boynu düşerse düzeltiyordu, eğer düzetmese boğula bilir, on altı yaşındaydı altı yaşından beri kas erimesi denilen çaresiz hastalıkla pençeleşiyordu doktor on dokuzunu bulmaz diyordu, anne, babası bu gerçeği biliyordu lakin kabul edemiyorlardı, teknoloji gelişiyor yaradan umut kesilmez ömrünün çoğunu geçirdiği tekerlekli sandalyeye bir çok özlemini boğmuştu. Babası biliyordu oğlunun balıklı gölünü görme tutkusunu en büyüğünden en küçüğüne bütün aileyi sarmıştı düşünceli keder.
Ne kadar çok insan vardı caddelerde, ne kadar çok araba var yollarda ne kadar çok benzin yakıyor arabalar, ne kadar çok ekmek yiyor insanlar caddenin bitiminde mermer yapıların ihtişamıyla buluşurken kocaman caminin avlusunda güvercinler atılan yemler üşüşüyorlardı. Patika boyunca çiçekler eşlik ediyordu arı vızıltısı. Kelebekler kısa ömürlerine aldırmadan yaşamlarının tadını çıkaran doğanın eşsiz güzelliğinin vazgeçilmez sevimli canlıları, tekerlekli sandalye nin tekerlek cıltısı bile kulağa hoş geliyordu.
Sürekli boynu düşüyordu, annesi itinayla düzeltiyor, annesine; “lütfen burayı geçinceye kadar bana dokunma” annesi başını kaldırdığında, sebebi yüreğini dağlarcasına duruyordu karşısında. Elleriyle sıkıca kavradı tekerlekli sandalyeyi bildiği bütün duaları okuyordu içinde Allahtan oğlunu bağışlaması için yalvarıyordu.
Karşıda, sallanan eller gördü, bu eller aralarında badin ve fevzinin de olduğu şehre okumaya gelen köylerinin çocuklarıydı, oğlunun yüzündeki gülümseme yüreğine batmıştı boğulma pahasına arkadaşlarına mahcup olmamak için annesinin kendisine dokunmasını istememişti. Sevinçli olduğu kadar üzünç olan sahnenin ardında balıklı gölün kıyısında bulmuşlardı kendilerini,
Annesi, yüzünde zoraki gülüşüyle eğilip oğlunun başını düzelmeye çalışırken yüzünde bıraktığı gözyaşının farkında değildi, zar zor doğru tuğu parmak uçlarıyla annesinin yüzünde unuttuğu gözyaşını kuruttu, annesi alnına buse kondurup, kırılgan bir cisim e dokunurcasına özenle saçını okşadı.
Bütün aile balıkları izlemeye koyuldu. Gri renkli balıklar arasında beyaz bir balık varmış onu görenlerin dileği kabul olurmuş bu yaşananlara bir son vermek için beyaz balığı görmeyi çok arzuluyor sadece kendisi değil anne ve babası da uzun süre baktılar, bütün aile düşüncelerini suya yazıyorlardı, içten içe dertlerini balıklara anlatıyorlardı.
Balıklara yem atılar balıklar atılan yemlere üşüşürken çocuklar seviniyordu balıkların kalabalığına annesinin yüzünde bir damla yaş kaydı düştü göle aklında geçen bin bir düşünceden biriydi gözyaşının zamansız akışın da yuvarlanan, evladı balık olsaydı yüzerdi sularda yemlere üşüşürdü bütün balıklar gibi bir kuş olsaydı uçardı sınırsız gök yüzünde doğası gereği ama şimdi… beyaz balığı göremediler üzülmeye alışmışlardı umut, umut başka çareleri yoktu köyün toprak yolunu tozutarak ilerliyorlardı iz bırakan tekerlekli sandalyenin ardındaki yılan kıvrımlarıydı sanki, babasının anlattığı özlemi körükleyen balıklı göl efsanesi düştü aklına ; “zamanın nemrut diye biri varmış çok büyük cüsseli bir devmiş her şeyi ben yaratım deyip böbürlenir, halka eziyet edermiş Allahı yok sayarmış hz. İbrahim nemrutta karşı çıkınca hazretti ibrahimi kalenin üst tarafındaki uzun sütunlara bağlamış altında ateş yaktırmış rivayette göre hz İbrahimi Allah yanına almış, ateş su olmuş yanan odunlarda balık olmuş. Bundan ders almayan nemrut Allahı inkar etmeye devam etmiş, ben güçlüyüm ben yenilmezim diyip böbürlenmiş, Allah bir sineği görevlendirmiş nemruttun hayatına son versin diye, bunu doyan nemrut alaylarına devam etmiş sinek gelmiş nemrutun burnundan içeri girmiş beynine ulaşmış, sinek beyninde vızıldadıkça nemrut çıldırıyormuş başını dağlara vuruyormuş, bir sinek bile devin hayatına son verebilir, insanlık için iyi bir ders olmuş dilden dile dolaşıp günümüze gelen efsane…”
Enteresan bir şeylere bakıp şaşıyordu. yol boyunca ilk gördükleri şeyler değildi gördüğü ama tuhaf sanki ilk defa görüyordu.
Evin hayatına vardıklarında ağır gövdelerini taşımaktan zorlanan yeşil siyah tüyleri ve tamamen beyaz olan ördeklerin vır aklaması karşıladı onları, tavukların hızla yanaşmaları bile yaşamak için alınan bir nefes gibiydi.
Eve girdiklerinde oyuncakları yerli yerindeydi, atarisi kamyonetti televizyona bağlanan oyun seti 16yıllık yaşamına renk katıyorlardı, sadık dostlarıydı, yatalak yaşamın can sıkıntısını gideren…
İyice bitkin düşen bedenini annesi babası incitmeden minderin üzerine bıraktılar annesi başını düzeltip bir süre baktı, mutfağa yöneldi oğlunun sevdiği yiyecekleri hazırladı, ailece sofraya oturdular annesi oğluna yemek yedirmeye çabalıyordu ama yemek yemiyordu, günlerce böyle devam etti.
Artık oldukça zayıf düşmüştü ne zaman annesi bakıp üzülse tatlı bir gülümsemeyle karşılık veriyordu. Tekrar hastaneye görmeye karar verdiler. Babası götürecekti eğer hastanede kalırsa amcası annesi kardeşlerini götürecekti hastaneye vardıklarında doktorun kontrolünde işlemler hemen başlatıldı durumu çok kötüydü hemen yoğun bakıma alındı doktor sonucu biliyordu nasıl anlatacaktı babasına işte mesleğinin en kötü durumu.
Amcası annesi kardeşlerinde getirdi. doktor görmelerine izin verilmiyordu.
Hastanenin koridorunda ölüm sessizliği vardı hepsinin başı eğikti söylenecek kelimeler tükenmişti.
Doktor koridordan görününce annesi yığıp kaldı babası amcası annesini sakinleştirmeye çalıyorlardı doktor yetişti. Sakin olun gözlerini açtı.
Buruk bir sevinç doldu simalarına cam bölmede özlemlerini giderme fırsatı verildi sadece durum ciddiyetini kuruyordu.
Günlerce beklediler ayları buldu yinede umutlarını yitirmediler gerçeği kabullenmiyordu bir türlü, o gün biraz iyiydi. Doktor yakından görmelerine izin verdi. İçeriye girdiklerinde upuzun yatıyordu.
Annesi ilk defa oğlunun boyunun uzadığını gördü yüreği bir kez daha burkuldu, yatağa yaklaştı ellerini tuttu ilaçların etkisiyle mayıştıktı. Bilincini henüz kayıp etmemişti mimiklerini zorlayıp gülümseye çabaladı, olmadı tekrar denedi başardı küçük bir gülüş can verdi ailesine başta annesine çıkmak istemiyorlar odadan, annesi bırakmak istemiyordu ellerini hemşirelerin çabasıyla ellerinde kaymıştı oğlunun yumuşak elleri cam kenarına yığıldılar bir defa daha görmek için olumsuz bir şeyler vardı sanki, hemşire koşarak ayrıldı odadan başka bir hemşirede aileyi uzaklaştırdı.
Annesi tekrar fenalık geçirdi hemşire sakinleştirmek istediyse de olmadı son çare sakinleştirici iğne yaptılar.
Hastanenin koridorunda annesinin çığlıkları yankılanıyordu “_oooooooooooğlummmmmmmm, yavrum ne olur oğlum ne olur son bir defa gülümse!!!!!!!!!!!!!!”
Akşamüzeri kardeşim beni aradı dizlerimin bağı çözüldü ellerim titredi aklıma dolan gülüşün sonsuz gidişi geldi boğazıma düğümlendi. Köye vardığımda kız kardeşimin kollarına girmişlerdi, kapıya doğru sürüklüyorlardı, ağlamaktan kızaran yüzü giysilerinde yolunmuş saçları vardı. Görür görmez kollarım düştü erkekliğime söz geçiremedim hungur, hungur ağlamaya başladım kız kardeşime sarılırken paylaşmakla bile eksilmeyen büyük acının ağır yükünü taşıyordum. Bir süre sarılı kaldık kollumuza girip içeriye aldılar oturtular, gözyaşlarımız seller gibi akarken ağıtlar yakıyordu yürek burkan ağlamamın şiddetini artıran kız kardeşimin ağıdıydı. “hep soruyordu!!!soruyordu dayım ne zaman gelecek özledim onu anası kurban dayına gelemiyor kurbanın olduğum yavrum bak dayın geldi sen nerdesin beraber resimler yaparız demiştin anası kurban dayın geldi sen nerdesin!!!!!! Bak herkes senin için gelmiş kalk hürmet et boyunu bosunu görsünler kalk yavrum!!!!!! Kalk dayın gelmiş canım oğlum gün mü gördün toprağa girdin, bizi neden bırakıp gittin anan şimdi sensiz ne yapar oğlum !!!!!!!!!!!!!!!!oğlum!!!!!!!!! yalvarırım kalk “son bir defa gülümse anası kurban dayın geldi sen nerdesinnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn!!!!
Yiyenimdi kocaman yürekli delikanlı seni hiç unutmayacağım, yazarken dökülen gözyaşlarımın sebebinde varsın, bana gülümsedin gülümse yiyenim annende görsün…..

Kazım demir
6.4.2013