Mektup 7/ Sevmek Yetmiyor İşte

• 28 Mart 2013 Perşembe 02:12:11

Sevgilim...

Geçiyor her şey. Gözümü kapadığımda önünden geçtiğimiz tüm sokakları bir bir... Söylediğin gibi, ’daha az’ acı çekmek için daha çok acı çekmeli şimdi!
Zaman beni bir yerlere yetiştirme telaşı içinde, koşuyorum sen ağırlığıyla form tutuyorum. Zaten hep özenirdim senin gibi olmaya. İdman yapıyorum ayrılıkla, terletiyor beni bu düşünme spor dalı, uydurdum bunu da az önce. Eskizim birlikte olduğumuz resimlerde, eskidim!
Tişörtünden fal baktım yine resminin üzerinden. Kaç tur attım bunun için. Uydurdum bir şeyler mutlu olayım, tıpkı söz verdiğin gibi!
Taksim’ deki falcılar önce gelir dediler sonra işler güçler hava durumları vesaireler. İnanmam senden başka kimseye ben! Yalan söyleme hakkı bir tek senin!
’Sonsuza dek, dünyanın en mutlu kadını olacağım yine dudaklarının ucunda. Kandır beni, en yüksek dozundan uyuşayım.

Çekiyorum dediğinde güleyim hep!
Çekiyorum, çek-ti-m!
Fotoğraftaki yabancılar da kim?

Sonra ne oldu
Öyle çok acıktım ve susadım ki
Yok-sun-luk
Olsun aşk bu
Bu da diyeti!

Biz aynı şehirde iki yabancı ülke
kendi coğrafyasına yabancı mülteciler
böyle tel örgüler koymasaydık sınırlarımıza, gitmezdik!
oysa ne kadar özgürdü kalplerimiz
tarih, bugünü ve yarınları bize bıraksaydı
diri sevişmeler hatırası
ölü ruhlar ordusunda
sonsuza dek kurtardık ruhumuzu

öldürmeyen bir sen
yaşatmayan bir sensizlik

yine çiçek
"günaydın"
sonra seni
döktüm gözümden
çiçeklerin üstüne
bahar ve kuşlar içindi
"’iyi geceler"
başka bir şeyden değil!

zarfsız mektuplarımda
benim adım uç-
adresim -suz.
söylerim onlara
yalnız seni ve hatıranı
sonsuza dek sakladığımı

şimdi iki mum yanıyor
kendi bedenini eriten
sahte aydınlık
başka birine öyle karanlık

haklı ya da haksız değilim üstelik
dost ya da düşman
hoş çakal sevdiğim
yitirdiğim ülke
sevmek yetmiyor işte!