Gün akşama dönmekte, güneş kızıla çalıyor, ufukta bir çizgi gibi belli belirsiz...

Şehirlerarası bir otobüsün dikiz aynasından bakar gibi izliyorum hayatı. Geçerken geride bıraktıklarıma bakıyorum ve yanımdan geçip ardında kaldıklarıma sonra ve yol kenarında durup bekleyenlere...

Dönüşü olmayan meçhule uzanan bir yol bu biliyorum.
Pişmanlığım geride bıraktıklarıma değil, yaşayamadıklarıma. Çünkü geride bıraktıklarımın izleri yolarıma vurur hala.

Ya yanımdan geçip gidenlerin; onların sızısı içimde, en çok da tam dokunacakken elimden yitip gidenler acıtır içimi. Şimdi elimi uzatıp onlara yetişmeye de mecalim yok ki...

Umutlarım serilmiş yol boyu ağaç dallarına, kuşların kanatlarına yüklemişim selamlarımı sevgiliye götürsün diye,

Zaman gece şimdi... Zifiri karanlığın içinde bir ay parlıyor bulutlu bir gecede.
Diğer yolcuların sadece ışıkları gözlerimde soluk bir hayal gibi.
Yarı ölü misali sessizce uykuya dalıyorum yıldızlar avuçlarımda, kayıp gitmesinler diye sımsıkı sıkıyorum avuçlarımı.

Nihayet gün doğuyor karşı tepenin ardında nazlı... Uyku mahmuru gözlerimi açarken yeni doğan güne, yol kenarında bekleyen umutlar içimde; yeni başlangıçların vaktidir şimdi.


27.11.2006

Bilge Dişsiz