Bezgin, sıradan bir kapıydı.
Gökyüzünün derinliklerine dalan bir zanaatkar’ın bebek mavisi rengi seçene kadar.

Uçuyordu artık, uçuyordu eksik kalmıyor her yerdeydi artık. Ama o kapıydı ve sadece imrendiği kapılara bakmıyor, onların yerine de durabiliyordu. Tek yerine geçemediği kapılar: numaralı kapılardı.

Gökyüzünde gördüğümüz mavikuşlar yok aslında, onlar birer birer bebek mavisine boyanmış kuşlar. İçimize bakan.

Kırkiki çocuğu ve yüz küsur torunu
Kaçkı günleri
Say say bitmez ayak izleri
Gölge oyunu yüzbirinci

Sokak köpecikleri sırasını bozmadan işemede
Güvercinlere mevsimsiz vize
Zeytindalı incedir belinden
Sorgusuz günler rüya diye görülür

Kırkiki çocuk ve bir köpecik
Say say bitmez
Gölge oyunu zeytin dalı
Aynı kapıdan giremez

Aynı havada solur herkes

Bir zanaatkar kapısının eşiğine oturmuş gökyüzünü seyrediyordu, dudaklarının sol tarafına yapıştırdığı cigarasını solurken, gökyüzü bebekmavisi göründü gözüne.
Bir kapı açılmıştı geleceğe...

Güneş gülümsedi...