KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Sen Umut Verdin Bana.
Merhaba Sevdiğim...
Benim tek isteğim mutlu olmaktı ama seninle. Bir başkasıyla değil. Sen hiç üzmezdin beni, üzmek istemezdin. Seninle yürümek istiyordum bu uzun yolda. Seninle soluklanmak, seninle gülmek, seninle ağlamak, seninle saçmalamak ve daha bir sürü şey. Hayallerim vardı, hepsi sen dolu. Ama artık hayallerim bile mutlu sonla bitmiyor benim. Rüyalarımdan ağlayarak uyanıyorum çoğu kez. Ya yaşadığımız her şey bitiyor ya da geriye dönüp baktığımda bizden geriye ne sen ne de ben kalıyorum. Her şey öylesine hiç ki...
Seviyorum, biliyorsun. Bilirsin. Keşke gittiğin kadar kalmış olsaydın benle. Keşke unuttuğun kadar hatırlasaydın beni. Azıcık sev istedim, gerisi gelirdi zaten. Umut, umut verdin sen bana. Geri döneceksin sandım. Her şey eskisi gibi hatta eskisinden daha güzel olacaktı, öyle hissettirdin. Sonra gittin. Hiç gelmemiş gibi gittin benden. Ben alışmıştım, sensizliğe azda olsa alışmıştım ben. Tekrar girdin hayatıma...
Zorunda değilsin aslında. Evet, daha öncede söylemiştim sevmek zorunda değilsin beni. Ama üzülüyorsun dedin. Sen böyle bensiz üzülüyorsun. Umutlanmak istemedim ben. Sen umut verdin bana. Senden gelen her şey güzeldi... Senin sevgin başkaydı her zaman. Sana yer verdim tekrar hayatımda ve alışılagelmiş şeyi yaptın sen, gittin. Bu kadar basit, yazmak, okumak, söylemek bu kadar basit. Ama yaşamak, çok acıtıyor canımı.
Hemen kahve yaptım kendime çok yaptım hemde. Şarkı açtım son ses. Kahveyi karıştırırken şunları söylüyordum kendi kendime "Kahve iyidir, unutturur. Kahve iyidir." Seni düşünmemeye çalışıyordum ama nafile. Ağlamayacaktım bu sefer. Hiç ağlamayacaktım hem de. Gözlerim dinlemedi beni, senin gibi onlar da dinlemedi. Ağladım, oturdum sonra bir köşeye, deliler gibi hıçkıra hıçkıra ağladım. Kendine gel dedim kendime. Dinlemedim sonra kendimi, ağladım. Tekrar ağlattın. Bana bu acıyı tekrar yaşattın...
Teşekkür Ederim.
Hoşça kal....
28.04.2012
Hilal Özcimbit
