KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
BOŞLUĞUN DOĞASI
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
" Her şeyden çok anlamın yokluğundan korkuyorum."
Salman Rushdie
Hangi sese göğüs kabartmadım ki , geceyi eteklerinden sürükleyerek gelip şakaklarıma dayanan karanlık merminin gölgesinde beliren hangi göze; özden kalan varoluş parçalarıyla yeniden en baştan ama hep tamlanmadan, olduğunca yok oluşa kurşunu sıkmadım ...
Ne çok zaman oldu bilmiyorum yitip gideli .
Ölüm isteği veren bir sözün ve mümkünsüzü kıble kıldırdığı özlemin omuzlarımı çökerten ağırlığıyla kalan fısıltımı haykırışım yerine koyup adına yaşamayı biliyorum diyeli.Bir de insanları en çok insanları bilmeyi.
Kendini kendinde yok etmeyi öğrendiğinde başlıyor asıl yaşamı anlamlandıran gerçek.Bir başkasına bakmayı öğrenmek ne çok şeymiş meğer. Bu yüzdenmiş demek yaradanın parmak uçlarında farklı yazgı haritaları çizmesi, her yazgının başka bir yazgıya baka baka insanın kendi kendini yargılamasını istemesi.
Yok etmek insanın kendinde kendini başka insanlarda görüyor olması sonra sonra kendini ve yitiğini....insanın insana ayna olduğundan öte ne olabilirki. Ya da öyle olmasa bile insana öyle gelsebile bulduğunu sandığı şeyle yitiği arasında kurulan organik bağdaki anlamsızlığın kırıldığı yerden bambaşka bir anlam patlak veriyor kaybettiğimize dair. ( insan olmak paydasında buluşulan )
İşte oluşan bu anlam çerçevesi içine yerleşiveriyoruz .Yanlış ya da doğru yapılan, kabul ya da red edilen her ne ise görünen o çerçeveden yapılanıyor yargı.O yargı sonucunda meydana gelen tablo işte kendimizce etik gördüğümüz yargılama sonucu hak olanın veya olmayanın adını koyuveriyor .
Hani bir damla demek geliyor içimden, bir su damlası her bir insana. Her bir insan bir su içinde.Kimine kıyısında gölgesi vurmuş bir söğüt ağacı eşlik yatağında uyuyan nehire konuk , kimine serinliğiyle ürperten bir rüzgâr yeşili derede, kimine uzun saçlarıyla öpen bir güneş maviden griye elmaslanan denizde.
Tek bir görünmez bağ bağlıyor hepsini birbirine, Hepsinin ruhları o ıslağın içinde onu titreterek yüzer.Hani buharlaşıp yok olmadan bir yere akarken daha ait olmak hevesi. .Her biri sığınılan sembol bir yalanla birlikte olan ihanetin aslında gebeliğinden doğar.
Bir ihanetin yüz görümlüğü sığınakta
Umutsuzluğun direndiği kör noktada
Kurar tezgâhını yokoluş taaa en baştan
Her var bilinen haraç mezat yine yokluğa
Kendi kendine döngü...hep bir döngü.Yokluktan yokluğa .Kulakların unuttuğu ses, gözlerin boşalttığı emanet aydınlık...hep bir yerden başka bir yere.
Güneşin öykündüğü gerçek aslında Ay’ ın en karanlık yüzünden.O yüzden kamaşması gözlerin hani çok bakınca kararması yüreğin, kararması gözlerin yine kapkaranlık olması her yerin.
Sen, ben, biz, hepimiz hep kendimizden kalanız kendimize.Ne bir görüntü, ne bir ses, ne de renk ; hani sanılan karanlığın ardına saklanan o şey,varlığı ona bağlı olan, ne akmak için sığınılan yalan ...ne de saklanılan gerçek...
Bir boşluk içinde kalan kendimize ağırlık sadece varolan
Bir ağırlık sadece o boşluğu kalkındırıp dolduran, doyuran.
Bir ağırlık boşlukta tutanamayan...kendini kaldıramayan...
Bir haykırmak ki defa kere inlemek imler zamanla en zamanla şimdi artık durduğum yerde bastırır öncekinin sesini bastırır duyulmamacasına...kendi kendine yine bir ağırlık işte yaşamak.
Hep bu içindeki boşluğu bu sese benzemez sesle doldurma çabası...yankısı...Yaşamı duymadan susmak gibi ölüme. Uyurken yaşadığına, uyanıkken unuttuğuna inanmak gibi bir şey.Hafızasını kaybetmiş bir rüyanın içinde nefeslenmek gibi her şey en özünde.
Gözlerim, kulaklarım ve bedenim öyle ağır ki ve içime biriken boşlukla boşluğum öyle doldu ki ne ses, ne ışık, ne renk yalanlarına dizlerini karınlarına çekip küçülselerde oturacak yer kalmadı hiç birine...
Şükran AY
YORUMLAR
En büyük yolculuk kendimize yaptığımız yolculuk değil midir, öyle demiyor mu yazar ?
Derinlikli bir yazı okudum yetkin kaleminizden Şükran hanım.Saygı,sevgi ve muhabbetlerimle.
Bazı günler var ya hatta saatler hiç geçsin istemediğimiz ama çarçabuk sonlanan, hep bekleriz ki bütün ömrümüz böyle zaman dilimlerinden oluşsun. Ve de biliriz bu mümkün değildir. Bilinmez ama gereklide olmayabilir bu zamanların çokluğu. Her mevsimi seven, her şarkıyı beğenen, her tadı damağına uygun gören insanlardan oluşan bir topluma uygun bir kişilik olurdu böyle bir yaşamı süren hazinsan. Azların kıymetine istinaden değerli olması, pahalı gelmesi, ulaşılamaz oluşu bundandır. Çoklar benzerlerinin arsında yitip gider, azlar çokların arasında büyür, kendi olur, eksiksizliğe doğru yolalır. Türlerin içinde kendini farklı kılan tek canlıdır insan. Kendinden çok şey katar bulunduğu ve tutunduğu hayata. Hepside olumlu değildir katkılarının, çoğu kendinden öteye zorla fark koyma çabasıdır insanın yaşamı. Boza boza, yıka yıka zorun verdiği zorbalıkla yapar bunu . Güç çekişmesi tabiatın tüm unsurlarında varken onların doğrudan ve seçeneksiz bir dürüstlük taşıması , bunun yanında insanların elinde bilinç diye adlandırdığı zorbalığın en gelişmiş silahının bulunması her şeyi her an etkilemeye devam eder. Birde şunu görmezden gelir insan her etki karşısında bir tepki doğurur.
SİZ DÜZYAZI YAZAMIYORSUNUZ. YİNE ŞİİR OLMUŞ BURDA KENDİNDE SAKLANAN KELİMELER.
Çok güzeldi. Şiirsel bir dil kullanıldığı için ayrıca akıcı ve okuması zevkliydi.
Kutluyorum, sevgilerle.
......................Çok güzel makalenizi kutlarım kalemin daim olsun yüreğinize sağlık...................
ve içime biriken boşlukla boşluğum öyle doldu ki ne ses, ne ışık, ne renk yalanlarına dizlerini karınlarına çekip küçülselerde oturacak yer kalmadı hiç birine...
tebrikler çok beğenerek okudum
Ne karışık harmonia, çift ruhlu karakterler gibi aniden baktığımız yansımaları kırıp atıyoruz. Oysa görebilseydik bir parça anlıyor olurduk birbirimizi.
Çok güzel, kutlarım dostum.
lacivertiğnedenlik tarafından 3/9/2013 10:29:20 PM zamanında düzenlenmiştir.
kutlarım,selam ve saygılarımla.
önce kendine, sonra hayatın içine yapılan bir yolculuk gibiydi yazdıklarınız...öğretici, düşündürücü, sorgulayan ve sorgulatan....var olsun kaleminiz, ne güzel bir paylaşımdı...emeğinize, yüreğinize teşekkürler Şükran hanımcım...çokça sevgim ve tebriklerimle...
okuduğumuz çok şiirlerden daha fazla yürek esintisi
çoşkusu ve hayatın kendisi yani safi gerçekleri mayası özü var satırlarınızda
tane tane özümleyerek okuyana çok şeyler hissettiriyor aksettiriyor
tebriklerimi teşekkürlerimi bırakıyorum sayfanıza
iyi ki varsınız
offf..
yaşama dair harikûlade bir yazı..
titretti boşluklarımı...
sevgili Şükran hanımcım,
öylesi derin ki heceleriniz,
öylesi doluca, örsüme vuran her harfiniz..
sizi okumak ruhu doyurmak
ki müthiş bir haz...
tebriklerimle!
sevgiler engin kaleme...
nargulu tarafından 3/9/2013 2:49:05 PM zamanında düzenlenmiştir.
tebrik ederim,
En parlak Güneş en sancılı yerden doğar.
Selamlar,sevgiler
Kutlarım canım.
Hem kalemin, hem yüreğin kavi senin.
Nice başarılara dileğimle...
Güneşin öykündüğü gerçek aslında Ay’ ın en karanlık yüzünden.O yüzden kamaşması gözlerin hani çok bakınca kararması yüreğin, kararması gözlerin yine kapkaranlık olması her yerin.
Sen, ben, biz, hepimiz hep kendimizden kalanız kendimize.Ne ışık , hani sanılan karanlığın ardına saklanan o şey,varlığı ona bağlı olan, ne akmak için sığınılan yalan ...
her paragraf başlı başına bir eser .....derinliğine.... yazılarını okuyan alzaymır olmaz ustam biliyormusun....saygılar kavi kaleme
Hepimizin bir yerine dahil oluverdiği müthiş bir tema ve farklı,sürükleyici bir anlatım...
Tebrik ve teşekkürümle sevgili Şükran Hanımcığım...
gönülden tebriğimle canım arkadaşım
sevgi dua ile...
Sanki gökler yıldız yıldız elenir
Geceler kapısız, camsız bodurum
Aylar katmerlenir, gün hecelenir
Yılların boynunu çekip dururum
Hayrettin YAZICI
Bir kez okumak sahiden yetmedi; dönüp bir daha okuyacağım...Yürekten kutladım.Selam,saygı...
İnsanların kendisini sorgulaması çok güzel, eksi ve artılarıyla hatalarının çocuğu olmak ve bunun farkındalığını yaşamak...
Güne düşen yürek sesinizi kutluyorum can arkadaşım, nice seçkilere...
UMUT ve DOSTCA
Bir boşluk içinde kalan kendimize ağırlık sadece varolan
Bir ağırlık sadece o boşluğu kalkındırıp dolduran, doyuran.
Bir ağırlık boşlukta tutanamayan...kendini kaldıramayan...
...
her canlının bir görevi; her ensnenin bir anlamı mutlaka vardır...
kutlarım sayın AY
çok derin gerçekten kalemi ve yüreği kutluyorum...
Okudukça derinliklerim de arayışa koştum. Her bir hücrem fısıldıyor kulağıma. Özün; sende bulmak istediğin nokta. Özüm dedim nicedir ki bulamadım. Özüm sensin Allah'ım.
Kayıp şehirlerin garip çocuğu olmaktan çok yoruldum. artık soluklanacağım diyar da huzur ve mutluluk aramaktayım. İşte dermanım sende Allah'ım.
Böyle bir hissiyatın doğumuna vesile oldu yazınız. Kendimi sorguladığım da huzur bulurum. Siz bu imkanı verdiniz, çok teşekkür ederim.
Dilerim güne gelir. sorgulamalar başlarsa sorunlar çözüme kavuşur. Umut ediyorum.
Selam ve sevgiler.
''Ne çok zaman oldu bilmiyorum yitip gideli .
Ölüm isteği veren bir sözün ve mümkünsüzü kıble kıldırdığı özlemin omuzlarımı çökerten ağırlığıyla kalan fısıltımı haykırışım yerine koyup adına yaşamak diyeli.''
İçsel ve düşsel yoculuklar; her yolun solu yüreğimize mi çıkar?
Kendini sorgulayan denemeniz güzeldi. Sanırım bir hafta sonu yorgunluğunu yazarak atmak çabası da var biraz. Yarına kalsa eminim daha dingin kafyla daha güzel bir yazı çıkardı.
Emeğinize ve yüreğinize sağlık değerli Şükran hanım.
Kutladım selam ve saygıyla.
Şaban Aktaş tarafından 3/8/2013 11:01:43 PM zamanında düzenlenmiştir.
Sanırım ağır psikolojik şartlarda yazılmış bir yazıydı. O yüzden üst düzey bir yazı olmuş. En parlak Güneş en sancılı yerden doğar.
Yazınızı anlayarak okumaya çalıştım, fakat şu anda tam olarak anlayıp anlayamadığımı bilmiyorum. Yazıyı tam olarak anlayabilmek için sanırım siz olmak gerekli. Benim gibilerin anlayabilmesi için somut somut olaylara yer verseniz...
''İşte oluşan bu anlam çerçevesi içine yerleşiveriyoruz .Yanlış ya da doğru yapılan, kabul ya da red edilen her ne ise görünen o çerçeveden yapılanıyor yargı.O yargı sonucunda meydana gelen tablo işte kendimizce etik gördüğümüz yargılama sonucu hak olanın veya olmayanın adını koyuveriyor ''
Yazınızın bu kısmını çok beğendim. İnsanların yargılarının hiçbir gerçekliği yok bence. Sadece bir similasyonun içinde herkes kendine göre bir doğru ediniyor, ve tüm ortak yargılarda buna dahil.
Tebrik ediyorum, saygılarımla.
tebrik ederim,Şükran hanım kaleminiz daim olsun
çok güzeldi yüreğinin o ince çırpınışlarıydı hissettiklerin ve yazdıkların,sevgilerimle...
