KOMŞU OLALIM !

• 18 Şubat 2013 Pazartesi 14:30:18

Şiirlerden sorun beni cad. Çocuklar ağlamasın sokağı. Gökyüzüdür annelerin kalbi apt.

no.1.2.3 tıp susun bir kadın ağlıyor...

Hadi gel komşu olalım.
Misafir ol gel bana.
Eve girmek yok ama.

Seni çok sevdim. Aynı binada oturmak çok zevkli olacaktır eminim. Birbirimize pişirdiğimiz yemeklerden ikram ederiz.

Ben depresyon helvası yaparım.

"Al komşum bir bak tadına!

Yüreğimin acısına çok güveniyorum. Helvama sevgimle birlikte gözyaşımı da kattım. Birazcık tuzlu olabilir. Kusura bakma lütfen...

Kavururken una hüznümün kokusu da sinmiştir. Bak rengine mavi değil. Hüzünlerin rengi ya gri ya da siyah olur. En iyi sen bilirsin...

Komşuluk icabı işte, sen de boş tabak vermeye utandığın için; çam sakızı çoban armağanı’ bir seyler koyup sen de benim kapımı çalarsın.

İçeri buyur etmediğim için, kapı önünde bir kaç kelime hasbihal ederiz.

Tabağıma tatlı bir gülümseme koyup getirdiğin için, ben de sana; güneş gibi sıcacık gülümserim. Tabağımı alıp teşekkür ederim...

"Hayallerimi gökkuşağına astım," kahvesi ve yanında "gözlerime sakladım yürek sızımı" lokumu ikram ederim.

İki tabure atarım kapı ağzında içeriz. Yüzümüzde maskeler. Maskelerde; gülen gözlere konan mavi gözyaşı damlaları resmi olur.

Ertesi günü senden bir fincan" yarama tuz bastım" istemeye gelirim. Gelirken de bir tabak" aldırma gönül" böreği getirirm.

"Aaaa çok mersi komşum. Ben de şimdi panik atak çorbası karıştırıyordum.

Ocaktan şimdi indirdim. Dur hemen bir kase ikram edeyim. Ama sakın içeri girme. Müsait değilim, ani bir kararla kabuğuma çekilmiştim...

Yine bir masum öldürülmüş. Haberleri izlerken; aslında farkında olmadan girmişim kabuğuma. Seni de buyur etmek isterdim ama; yüreğim öyle çok kabardı ki ben bile zor girebildim.

Az daha çatlayacaktı. Çok korktum tek sığınağım o kalmışken;

Diyerek, önüme gerilir içeri almazsın beni.

"Kabuğumdan sırf çorba yapmak için çıkmıştım ki; sen çaldın zili dersin...

Hadi gel komşu olalım. Misafir ol gel bana. Eve girmek yok ama...

Omuzlarımıza başımızı koyup ağlamak yok. Korona kankamız izin vermez buna...

Ruhlarımız kucaklaşabilir. Şöyle sıkı sıkı...

Her saat açık büfe; gece gündüz şiir yazarız.

Bir tek şartla ama;

Yalnızca mavi kalem kullanacağız...

İkimiz de söz veririz. Ama sözümüzü tutamayız...

Gizlice "ağlayan şelalede kalbini yıkayan kadın" resmi yaparız...

Yüzümüze de "gözlerinin içi gülen palyaço yüzü" çizeriz...

Mutluymuşuz gibi yaparız.

Hadi gel komşu olalım...

İnsanlık öldü diyorlar, hadi utandıralım...



’

"