Bir Delinin Ricası

• 20 Aralık 2012 Perşembe 00:21:14

Taşımak istemiyorum artık bu kalbi. Deli gibi sevip, bir yüreği içime sultan kılıp ona esir olmak istemiyorum. Yoruldum hep daha çok sevip, sevgi yetmezliğinden komaya girmekten.
**************************************
Yoğun bir bakıma giriyor kalbim ara ara, atışları cılızlaşıyor zamanla, kendi kendime tam da taziye sözcükleri hazırlarken bir de cılız ses duyuluyor. “Gitme.” Diyor dil ucuyla kalbin. Yüreğimin can damarlarına kan geliyor anında. Kalbim aşka geliyor yeniden, açıyor gözlerini sana. Hep de minicik sevgi artıklarıyla yetinmek zorunda kalıyor ama. Kalbim hep ölümün kıyısında!

Set yok, sınır yok kalbimde ve taşıyamıyorum artık bu t/aşkın yüreği, anlıyorum ki bana eceli getirmeye yeminli. Gelse hemen ecel ona da itirazım yok ama o işkenceden zevk alıyor. Aşkı en yüksek dozda damarlarıma zerk edip, sonra da yoksunluk krizlerine yol açtırıyor. Hiç fark etmeden aşkına bağımlı yapıyor beni.
Aşkınsa hep havalarda, aklına düşmedikçe dönüp de bakmıyor bile benden yana. Şen kahkahalardan kulak çevirip de duymuyor bile haykırışlarımı. Ciddiye almıyor sevdamı, keyfince bir aşk yaşamak, itirazsız, kuralsız hep dediğinin olduğu sevda hikâyeleri yazmak istiyor.
Kaldıramıyorum artık yarım yamalak sevdaları. Sindiremiyorum içime sadece görüş gününü bekleyen mahkûmlar gibi, kalbime ziyarete gelişini beklemeyi. Aşk kurbanı olup, ömür boyu “ağır sevda” cezasına çarptırılmaktan korkuyorum. Korkuyorum tüm yaşanacaklardan ve yaşanamayacaklardan.

İstemiyorum artık bu kalbi taşımayı, istemiyorum artık gece kaçkını gözlerle sabahın kapısını arşınlamayı. Yalvarırım alın bu kalbi benden, onun yerine de sevmeyen, aşk nedir bilmeyen bir kalp verin bana en hissizinden…

Bir Delinin Günlüğü’nden...