BELKİ DE HERŞEY DAHA KÖTÜ OLURDU…

• 11 Aralık 2012 Salı 11:25:29

Kendi yörüngesinde dolanan ruhum bir anda durdu. /
O noktada uyansaydım eğer, geri dönmem mümkün olurdu...

Uyumaya devam ettim ben. Yine aşk dolu rüyalar görmeye... Siz bilmezsiniz, ben aşkı hayal bilirim, hayali de aşk... Hayallerim gerçekten bile daha somuttur benim içimde. İster deli deyin, ister şizofren. İkisi de değilim. Kendimi tanımlayabileceğim bir sözcüğüm yok benim. O yüzden mi bilmem, beni kimse tanımadı. Ben rüyalarımda çıktım karşılarına, onlarsa benim gerçek olduğuma hiç inanmadı...

Aslında bu farkındalığım beni de yordu. /
Geçmişte beni üzmüş olduğu için sevinç duyanlar geleceği ‘hiç’ göremiyordu...

Bir üst basamağa yalnız çıkmayı öğrendim. Sırtıma basarak yükselmeye çalışanların avuçlarından kayıverdim fark ettirmeden. Bana aşık aşık bakanları kalbimdeki hassas teraziye koyarak beynimle tartmaya koyuldum hepsini.

Ve bir gün zaman bana niyetimi sordu. /
Her şey o’nun içindi işte; içimdeki ağlayan çocuk susmuyordu...

Kimse dokunmadı ona, kimse o ağlayan çocuğun başını okşamadı, elinden tutmadı. Kimse bağrına basmadı beni içten, yürekten... O yüzden güvenmedim onlara ben. Güvenmeye çalıştıklarım beni hep yarı yolda bıraktı.

Tecrübe denen şeyin iyisi kötüsü olmazmış meğer, beni de herkes solumdan vurdu. /
Şimdi sıfırdan başlayabilseydim eğer, belki de her şey daha kötü olurdu...