Eşlik Etti Gölgeler

• 25 Kasım 2012 Pazar 01:28:15

Sırtını güneşe dönüp ufku gözlemeye koyuldu. Beklemekten yorulunca bakışlarını yere çevirdi. Yol boyu uzayıp giden gölgeleri izlemeye başladı. İçine yerleşen yalnızlık duygusuna inat her an takibinde olan gölgesini fark etti. Aslı kadar suretide yalnızdı. Ansızın irkildi. Çoğaldı gölgeler. Gözlerini gökyüzüne kaldırmadan süzülen kırlangıçların, iki kola ayrılmış gölgesi bölük bölük ufka doğru sökün etti. Mesafelerin boşluğunda kanatların çarpışmadan saf tutuşunu hayran hayran izledi. Gölgeleri ufka doğru uzatan güneşe dönüp gülümsedi. Yüreğinin boşluğuna kanat çırpan kuş seslerinin ahengiyle duruldu düşünceleri. Kapattı gözlerini. Uzaklarda bir gemi demir attı. Çapayı tutan zincirlerin şıkırtısı suya karıştı. Çapa dibe vurdu nihayet. Umutla açıp gözlerini bakışlarını yeniden ufka çevirdi ama gemi yoktu.

Rüzgarda dalları oynaşan söğüt ağacının gölgesi, örümcek ağını andırıyordu. Salkım salkım gölgeler rüzgara eşlik ediyor. Rüzgar yön değiştirdikçe uzayıp giden gölgeler kah kucak açıyor, kah bir ağ gibi etrafını sarıyordu. Yorgundu. Sırtını söğüde yaslayıp oturdu. Kökleri suya yürüyen söğüt gibi maviye dikti gözlerini. Yavaş yavaş kapandı gözleri. Önce yakamozlar oynaştı gecenin içinde. Işıklı bir yol açtı düşlerinde. Rüzgarın akıntısına kapıldı tüm gölgeler. Sonra karanlıkta büyüdü, üstüne yürüdü gölgeler. Karaltısı bir dağ gibi dimdik ayaktaydı. Uzayıp üstünden geçti gölgeler. Korkuyla açtı gözlerini, gölgesini aradı. Kalktı doğruldu. Güneş gölgesinin adımlarını yavaş yavaş yutmuş, yorgun gölgesi suçlu bir çocuk gibi bir adım geri durmuştu. Sevindi gölgesi onu terk etmemişti.

O hep korkmuştu gece, gündüz her adımda yanında olan koyu gölgelerden. Oysaki gecenin karanlığında ışık olmadan oluşmuyor gölgeler. Umudun kaynağı güneşten uzaklaştıkça uzayıp, kısalıyor gölgeler. Ezelden ebede yoluna revan olan, adım adım ışığın takibinde aslın suretiydi gölgeler. Belkide son nefese kadar yalnız olan insana Rabb’in sadakasıydı gölgeler. Hayat yolculuğumuzda gece gündüz elimizden tutan, an be an ömür takvimimizin sessiz tanığı gölgeler. Bu alemden giderken, bizimle birlikte gömülecekler. Ki onlar her şeye şahittiler.

25 Kasım 2012 - Zeynep Özmen