Sabah saat dörtte benim Emine geldi.
Noldu bebeğim evden mi kovdular dedim.
Bir kere de benden şikayetçi olmadığını duymayacakmıyım dedi.
Yok bebeğim şikayetçi falan değilim erken geldin de ondan söyledim sen benim bir tanemsin bebeğimsin dedim.
(zaten ters birşey söylesem evde kaos yaşanır)
Emine sarıldı bana sensiz yapamadım geldim dedi.
İyi ne güzel yaptın bebeğim dedim.
Sonra Emine’yi evde bırakıp işe gittim.
Akşam eve geldim Emine evde oturuyordu.
Bizim televizyon da bozuk çocuk kilidiyle kilitlenmiş açılmıyor.
Napıyorsun bebeğim dedim elinde kalem kağıt şiir yazıyorum dedi.
Şiire baktım başlığı ’hayatım’diye başlıyor.
Şiirin dizelerini okudum sevgi doluydu.
Emine’yi sarılıp öptüm.
Yemek yedik saz çaldık derken vakit su gibi akıp geçti.
Defterin arasında benim ayakkabı isimli bir şiir vardı ararım ararım bulamadım.
Emine’ye gördün mü diye mesaj attım meğer Emine giderken götürmüş.
Niye götürdün dedim.
Başka şiir yazacak birşey bulamadın mı yırttım attım dedi.
İyi nasıl bilirsen öyle yap dedim.
Zaten öyle olacak dedi.

Not: Hayal ürünü bir eserdir.

Yakuphan kılınç