Hüzün Dolu Gönlümün Işığı

• 25 Ekim 2012 Perşembe 21:29:46

Hüzün Dolu Gönlümün Işığı

Derin duygular… İçimi kaplayan hiç bitmeyen duygularım… Ne de yakınsınız bana, gecenin bir saatinde üşüyen ayaklarımı, ısıtmaya çalışan çoraplarım gibi, ne de yakınsınız bana… Üşüyen gönlümü de sizlere teslim ettim; duygularım, iyi bakın şu gönlüme… Sizleri tanımayan yok ruhumun her zerresinde. Kiminizin adı sevdam, kiminizin hasretlik, kiminizin yalnızlık… Sayıca çoksunuz ama hep aynı bulutun rahmetlerisiniz, hepiniz hüzün dolu, hepiniz karanlıksınız… Hayatın bir köşesine sıkışmak, yudum yudum yalnızlığı içmek, karanlığı bile tek başına solumak… Yârimdan uzakta, sevenlerimden uzakta, ailemden uzakta olmak… Tek başına küçük bir odaya sığ(ama)mak… Bağırmak istemek, ama hep susmak zorunda olmak… Yârimin gözlerinden uzakta yaşamaya çalışmak…

Çıkıyorum odamdan diğer bir odaya geçiyorum, orada ailemi görüyorum. Diğer bir odada arkadaşlarımı, bir diğerinde ise sevenlerimi görüyorum. Yanı başımda selam duruşunu görüyorum asker kardeşimin. Sofraya oturuyorum, tek bir kaşık var, ama onlarca suret var karşımda. Çay bardaklarının hepsi dolu, ama sadece biri dudaklarla buluşuyor. Ve sürekli kapımın zili çalıyor, ama hiçbirine cevap gelmiyor ‘‘kim o’’ sorularımın… Kapımın önünde bir sürü ayakkabı, ama içeride sadece ben varım. Etrafımda onlarca suret görüyorum, ama hiçbirine dokunamıyorum. Yârimle göz göze geliyorum, ama ona sarılamıyorum…

Şiirler okuyorum, ey sevgili, sana gönlümü açıyorum. Saatlerce göz gözeyiz, ben sana aşkımı anlatıyorum. Sonra bir bakıyorum ki, elimde bir fotoğraf, meğer karşımda sen yokmuşsun… Her an seninleyim, ama her bakışımın sonunda yanımda olmadığını fark etmek beni daha fazla kahrediyor. Varlığını hep hissetmek, ama çok uzağında olmak… Elimi saçlarına götürüyorum, aşağı doğru saçlarını okşuyorum, yarısına gelmeden gidiveriyorsun… Sana sarılıyorum gibi oluyor, ama ellerim yine benle buluşuyor… Hayalinle baş başa oldukça aşkım semâya yükseliyor…

Senden başkasını düşünecek tek bir zerreye bile ruhumda yer yok, gönlümde yer yok… Beni onca hayaller arasında ayakta tutan tek gerçeğimsin. Müsveddelerden bana kalan sevdiğimsin… Varlığını alın çizgilerimde hissediyorum, gönlümün sıcaklığında hissediyorum… Uzadıkça şu ayrılık, seni daha çok sevdiğimi anlıyorum… İçimi kaplayan ‘‘yaşama sevincim’’e ağlıyorum… Gözlerine saatlerce bakabilmenin gerçekten aşk olduğunu anlıyorum… Aşkın doğaçlama yaşanacağını anlıyorum… Sen hüzün dolu gönlümün ışığı, ay yüzlüm; gönlünde doldurduğum senet mutluluğumuz olsun… O hayran olduğum gülüşün umutlarımız olsun… Ben simsiyah bir mürekkep, sen bembeyaz bir kâğıt; aşkımız dünyaya, koca bir ders olsun…

Enes Başak

www.enesbasak.wordpress.com

25.10.2012 – 00.14

Bir bayramın ilk dakikaları…