İŞTE GELDİM GİDİYORUM 17

• 2 Ekim 2012 Salı 17:02:01

İŞTE GELDİM GİDİYORUM

Bölüm 17

O gece müthiş bir yağmur yağdı. Kumsalda toplanmak mümkün değildi. Birkaç arkadaş toplandı ve ülkede iyice artan siyasi kan davasının, okula sokulmaması için çareleri konuştular. Hatta o gece, karşıt görüşün önde gelenlerini de çağırıp, konuyu ayrıntılarıyla konuştular. Olay çıkmaması konusunda karşılıklı sözler verildi; örnek davranışlar sergilenmesi istendi. Tüm arkadaşlara da duyurulmasına karar verildi.

Delikanlı, can dostu arkadaşını da çağırdı yanına ve artık hafif çiselemeyle devam eden yağmurda ıslanmak için, yürümeye başladılar birlikte. Bir süre yağmurun tadını çıkardılar. İkisi de susmaktaydı. Sanki ikisinin de beyinlerinde çok şey vardı da nereden başlayacaklarını bilmiyorlardı. Delikanlı bozdu sessizliği önce…

-Sence iyi yaptık mı karşıdakilerle görüşerek?

-Bence iyi yaptık da… Biz liseyiz; neden üniversiteler kavgayı önlemiyorlar? Onu düşünüyorum işte. Bizim yaptığımızı onlar yapamaz mı sanki? Bu durumda ya biz yanlış yapıyoruz ya onlar…

-Onlar da yanlış yapmıyorlar, dernek de… Onlarla da konuşuyoruz, yöneticilerle de. Hiç kimse kavga istemiyor; ama hergün eksik de olmuyor. Hiç bir yer bizim okul gibi değil. Kavga, kan…

-Nasıl gidiyor kız arkadaşınla durumlar?

Delikanlı birden durdu… Bu meseleler nedeniyle konuşamamıştı ki pek. Hemen hergün konuşuyorlardı; ama belirsizlikler vardı. Konuyu kapatmak istedi. Başka konuya geçiş yaptı.

-Yarın beraber gidelim ha…

-Nereye?

-Komşu ilçede gece tertiplenmiş. Giderken minibüsle gideriz, gece dönerken oradan bir abimiz arabasıyla dönecek. Bizi getirir.

-Oğlum var ya! Konu değişmekte ustasın ha… Bunu yarın da diyebilirdin.

-Hadi uyuyalım. Çok uykum geldi.

Yatakhaneye yöneldiler. Zaten aynı ranzadaydılar. Sessizce girdiler koğuşa ve yattılar yataklarına. Herkes uyuyordu. Delikanlı fısıldadı, ranzanın altında yatan arkadaşına:

-Cevap verme ve uyu! Ben o kızı çok seviyorum.
……………………………………………..

Ertesi gün komşu ilçeye gittiler. Gecenin olduğu salona varmışlardı. Aslında açlardı; ama idare etmek zorunluydu onlar için.

Gecenin tam ortasında, sazlar çalınırken, neşeler yerindeyken tanıdığı biri işaret etti. Bu kişi kendisinden beş yaş kadar büyüktü. Abi derdi ona. Derneğin de eski bir idarecisiydi. Kalktı gitti yanına.

-Buyur abi?

-Hadi gidelim. Bir kişilik yer var. Arkadaşın da diğer arabayla gelir sonra.

-Ama beraber geldik onunla. Sürüden ayrılanı kurt kapar abi.

Güldü böyle derken. Belliydi ki konuşacakları vardı. Aslında diğer arkadaşına da çok güvenirlerdi; ama arabada yer yoktu demek ki.

Delikanlı arkadaşına söyleyerek yola düştü diğerleriyle.

Gece yarısı ulaştılar şehre. Arabayı kullanan kişi herkesi indirdi merkezi bir yerde. Uykusu geldiği için gitti evine. Delikanlı ve diğer dört kişi deniz kıyısındaki parka doğru yürüdüler. İçeri geçtiler. Bir trafo binası vardı parkın z ilerisinde. Delikanlıya işaret eden oraya yöneldi. Delikanlı ve diğerleri de peşinden gittiler. Issız bir yer olduğu için tuvalet ihtiyaçlarını göreceklerini düşünüyordu delikanlı. Öyle de oldu. Herkes bir yere dağıldı ve ihtiyaçlarını gördüler.

Delikanlı gideceklerini düşünürken, içlerinden biri trafo binasının yanındaki taşların arasından bir kutu boya ve fırça çıkarıverdi. Trafonun duvarlarına sloganlar yazıyordu. Sonra denize doğru yönlendi hepsi. Denizle parkı ayıran yarım metre yükseklikteki duvara da sloganlar yazılmaya başlandı. En genç olan, delikanlıydı, o nedenle, gözetleme görevi verilmişti ona. Epeyce sloganlar yazıldı.

Delikanlı yüz metre kadar öteden, elinde tabancalar olan altı kişinin, kendilerine doğru geldiğini gördü. “Şimdi yandık!” dedi içinden ve bağırdı:

-Abiiiiii! Tabancayla geliyorlar… Bizim tabanca da yok kiiiii!

-Susssssss! Duyuruyorsun onlara! Şimdi tepemize binerler. Hadi! Herkes değişik yönlere kaçsın. İz kaybettirin. Hadiiiii!

Boya kutusunu da bıraktılar ve herkes koştu. Tabi delikanlı da… Tabancalı adamlar peşlerindeydi. Diğerleri değişik yerlerde gözden kaybolunca delikanlı yalnız kaldı. O da bir kilometre kadar koşmuştu. Karanlık bir çıkmaza yöneldi. Ardındakilerin ayak seslerini duyuyordu. Kalbi çarpıyordu. Hem yorulmuştu, hem ölüm korkusu vardı. Karşı düşüncede olanlar tabancayla kovalıyorlardı. Yakalasalar kesinlikle affetmezlerdi. Vururlardı.

İki apartman arasında bir boşluk gördü. Oradan geçerse kurtulabilirdi. On kez kadar denedi; ayakları bile geçmiyordu oradan. Ama ayak sesleri de yaklaşıyordu. Ya ölecek ya geçecekti. Duvarlara yüzü sürülse, derisi kalksa; ameliyatla düzelirdi. Geçerken kolu kopsa darlıktan, kolsuz kalırdı, ama hiç değilse yaşardı. O aralıktan geçemezse yaşama şansı hiç yoktu.

Annesinin gülen yüzü aklına geldi. “Oğlum, hiç kavgalara karışma ha!” demişti gelirken. İçin açin de ağlamıştı gülen yüzünün gerisinde. Babasının otoriter sözlerini düşündü; ”Siyasete girdiğini görürsem evlatlıktan reddederim seni!” demişti o da… Bir kez daha denedi… Olmadı.

O an müthiş bir sağanak yağmur başladı. Sanki delikanlı için gök ağlıyordu. Üstündeki kaba şeyleri çıkardı. Sadece pantolonu vardı. Üst kısmı çıplaktı artık. Bir kez daha denedi. Hafif girdi araya. Devam edemedi. Sırtı, göğsü kanamıştı sürtünmeden.

İç geçirdi derin derin…

“-Geliyorum dede yanına.”

Bu sözü sesli söylemişti. Sanki dedesi ona artı bir güç vermiş gibi hissetti kendini. Ölmek ya da kurtulmak… Bu daracık aradan geçmek ya da geçememek gibi birşeydi. Yağmur ve toz çıplak üst taraflarını çamur gibi yapmış, kayganlaştırmıştı. “Bir kez daha!” dedi içinden.

Sürtünerek. Can acısı zirve yaparak yan yan geçiyordu işte. Zorladı kendini. On metrelik yer adeta kilometreler geliyordu ona. Zamanla yarışıyordu aynı zamanda. Ve sona gelmiş, kurtulmuştu.

Gömleğini giydi. Kendini gizlemek için bir meşrubatçıya girdi. Dili tutulmuştu sanki. Meşrubatçı soruyordu:

-Ne yapayım istersin?

-Ne yaparsan yap. Fark etmez.

En pahalısından yapmaya başlamıştı. Dikkat etti çevreye şöyle… Eşek eti ile lahmacun yediği yerdi burası. Duvarların arası buraya çıkarmıştı onu. Bağıran iki kişinin sesini duydu. Elleri tabancalıydı ve meşrubatçıya girmişlerdi. Herkes yere yattı. Delikanlı hala oturuyordu ve şoktaydı. Biri, iki parmağını ağzına götürüp müthiş bir ıslık çaldı. “İşte şimdi dedeciğimle buluşuyorum” dedi içinden.

-Koşun! Burada! Koşun!

Tabancalar çevrilmişti delikanlıya. Gözlerini yumdu bir şey görmemek için.