Çocukken Yaralarımın Kabuklarıyla Oynardım Ben...

• 15 Eylül 2012 Cumartesi 16:31:51

Ah benim canım...
Babasız mı büyüdün sen? Annen bütün bu zorluklara senin için mi katlandı hep şimdiye kadar?

Biliyor musun, ben de babasız büyüdüm aslında...
O beni hiç parka götürmedi, doğru dürüst oyun bile oynamadı benimle beraber, çocukken dayak yediğimde ben bunu babama söyleyemedim kızar diye, anlıyor musun çocukluğumdaki korkaklığı, burukluğu ve sayısız hüznü?
Beni annem büyüttü, babam yanımda olduğu nadir zamanlarda da çocukluğumdan beri babamın bana hep bağırdığını hatırlıyorum mesela, bana küfrettiğini hatırlıyorum sabahları geç uyandığımda... Bir çocuğun öğlene kadar yatma hakkı yokmuş asla, o zamanlar bilmiyordum, ne büyük ahmaklık!
Belki de küfrü bu yüzden sevmiyorum, kullanmıyorum, belki de bu yüzden kendimi bildim bileli "yetim" hissediyorum...
Babam gibi bir baba olmak istemiyorum lafını neden tekrarlayıp duruyorum sanıyorsun sana?

Senin kadar değil tabi, biliyorum, acımı seninkinden büyük göstermeye de çalışmıyorum ama anla; ben de yetimim işte!

Diyeceğim o ki:
Ne kadar da çok ortak yaramız var, ben çocukken yaralarımın kabuklarıyla oynardım misal, hiç unutamam bu oyunu, hiç unutamam bu yüzden çocukluğumu...

Ahmet Kastancı