Seher Yeli'ne kapıldı gitti!

• 3 Eylül 2012 Pazartesi 23:51:22

‘’Ey be Remazan, heyt be Remazan, nittin sen? Nerelere gittin sen? Sen gittin gideli; yer gök yarıldı. Kızların ağıtları dağları aştı. Gözyaşları dere oldu çağladı, denize karıştı da deniz de dayanmadı taştı; taştı da deli gibi kıyıyı birbirine kattı…!!! Hey be Remazan nerdesin sen? Nerde?’’

Sahilde mini minnacık, ufacık bir kıyı köyüydü. Minnacık köyün upuzun sahili vardı. Köyün ahalisi genelde balıkçılıkla geçinir, tek tük de tarımla uğraşırlardı. ‘’Vira Bismillah’’ deyip, gecenin bir yarısı balığa çıkarlar, öğlene yakın bir saate geriye dönerlerdi. Çoğu kez de tekneler taşardı avlanan balıklardan, öyle de bereketliydi köy de ekmek tekneleri deniz de. Bereket deyince; kızlar da bereketliydi bu minicik köyde.

Al yazmalı Ferhunde, Sarı Çiçek Güzide, Pamuk Elli Gülfide, Nur Kız bir de Karaca Kız.

‘’Hepsi de sevdalıyı bizim Remazan’a… Sanki dünyada başka delikanlı yokmuşçasına! Ah vira çapkın Remazan ah!!!’’ Uslanmadı ki bir türlü… Her birinde vardı gönlü. Ya da gönlünün bir bölümü… Dinlemedi ne ana ne baba, ne de büyük sözü! Ah bre Remazan ah!’’
Bu hikâyenin kahramanı bir kişi ya da bin kişi veya sayısız kişi. Ben diyeyim Remazan, sizin deyin kızçeler.
Laf lafı açar, kiminin yok işi lafın belini kırar. Kiminin çok işi, lafı düğüm düğüm büker. Bükülen laf ortalığı terk eder, beli kırılan inim inim iniler.

Nur kız var ya Nur Kız; Bizim Remazan’ın essah yavuklusu. Hani beşik kertmesi misal. Bir içim su, gözleri boncuk mavi, bakışları derin mana içerikli. Deniz deniz kokar teni. Bir baktı mı erir insanın içi. Vay ki vay çenesi! Hiç susmaz ezeli beri. Remazan’ı bile bezdirdi canından kelli!

Pamuk ellim, beyaz tenlim, güzeller güzeli Gülfide… Hep mahzun, hep boynu bükük. Hiç gülmemiş ki yüzceğizi. Ana baba terk eylemiş vakitsiz bu âlemden, amca yenge kapısında eğlenmiş garip Gülfidem… Hep sığıntı, hep ikinci, hep Sindirella misali. ‘’Koş su getir! Koş inekleri sağ! Koş yemekleri hazırla!’’ Hep emir kipiyle hitap etmişler ona. Gönül bu ya ‘’O’’ da kaptırmış biçare gönlünü; Remazan’a! İçinde hep bir türkü tutturmuş; Remazan’a söyler dururmuş…

Al yazmalım, güzellerin hası; Anasının has kızı Ferhunde… Dağ çiçekleri gibi güzel, dağ çiçekleri gibi nadide, bir o kadar da nazlı… Eser rüzgâr misali, yürür sahilde. Görenlerin bir kez daha bakası gelir. Baktıkça el âlem, Ferhunde al güller gibi kızarır, kızardıkça bozarır. Kızılımsı saçları pürçek pürçek yazmasının altından Güneş’e yaslanır. Alevlere teslim olur yanar, yanar, yanar… Aynı yürek yangının kor alevleri gibi avaz avaz…

Güzlerin hüznüdür, hüznün şiir yazgısı Sarı Çiçek Güzide… Kar tanesi gibi bembeyaz duru teni. Savurdukça uçuşan, sapsarı saçları örter belini. Ya gözleri, ya gözleri? Zümrüt yeşili. Sesi güzeldir öteden beri. Yangın yeri güzel kalbi. Sabah akşam şarkılar söyler, elemli, hüzün yüklü, kederli. Umar, duyar belki enginlerde gezen, Remazan deyi deyi. Pek içten, pek yürektendir söylediği ezgileri… Ya da hüzünlü sitemleri…

Remazan, hani bizim kaytan bıyıklı Remazan! Bu kadar çiçekle bir olunca feleğini şaşırır! Bir gün Gülfide’ye, bir gün Ferhunde’ye, bir diğer gün de Güzide’ye sargın. Ortalıkta dolaşır darmadağın. Morumsu dağların, mor ezgilerine tutunur da, Nur Kız’a ne yalanlar kıvırır… Nur Kız önceleri aldanır, sonra… Remazan’ı bir duvardan, bir duvara savurur. ‘’Hani bendim sevdiğin? Diye… Remazan’ın ciğerini kavurur.

‘’Vay Remazan vay, vay ki vay!!! Daha ne yollar var! Yorulacağın, yakın sanıp koşacağın, Koştukça yanacağın ne yollar…!’’

Günlerden bir gün, mini minnacık köye; bir kız gelir… Eteklerini sürüye sürüye… Karaca Kız onun adı… Hiç birinde yok mağrur bakışları. Kirpiklerinin ardında, kapkara sürmeli gözler… Süzer de süzer… Adımları yok gibi, yürüyüşü edalı. İncecik beline takmış gümüş kemer, başında yemeni ne gezer? Karaca kız belli ki şeherli, başında kenarlıklı şapkasından belli. Yürüdükçe dağılır, ezilir, ufalanır sanki yerlerdeki Arnavut kaldırımı taşlar bir bir. Bizim Remazan’ın yüreği pır pır. Taşlar gibi ufalanır, Remazan’ın da gönül direği.

‘’Hani boncuk dağıtırdın kızlara birer birer? Ne oldu bre Remazan, neden ezilirsin sevda yükünün altında? Neden?’’

Karaca Kız umarsız, yangının alevlerine pek bi duyarsız!

Remazan, gider balığa… Boş gelir her avdan sonra… Kızlar şaşkın, Remazan derbeder… Aşk bu ne zaman geleceğini söylemez ki! Gün güne eklenir, aylar geçer sevda ateşi dinsin diye beklenir. Bizim Remazan, nerdeyse sandalda kürek misali debelenir. Bir sağa, bir sola… Çaresiz, gönül sultanına maniler dizelenir. Martılardan medet, rüzgârlardan ümit beklenir de! Yok!!! Karaca Kız’dan hiç ümit yok!

Remazan, seher vakti alır yeli ardına, çıkar gider balığa… Gidiş o gidiş… Bir daha ne gören olur. Ne akıbetini bilen. Kızlar sıralanırlar kıyıya… Günlerce beklerler, Remazan dönecek diye. Ağıtların bini bir para. Yaşlar akar sıra sıra.

Ne haber gelir enginlerden, ne de Remazan döner, gittiği seferden…

Laf lafı büker, laf lafı ezer geçer… Köyün ahalisi halen laf-ü güzaf eder.

‘’Her çiçekten bal almaya kalkarsan! Gün olur bal vermeyen çiçek uğruna, bal tutamaz arıya dönersin Remazan!’’

‘’Her kadından bir parça alıp, kafana göre kadın yaratmaya kalkarsan! Gün olur çetin bir cevize toslarsın Remazan!’’

‘’Gün olur Seher Yeli’ne kapılır, bilinmeze yol alırsın Remazan!’’

‘’Heyt be neredesin bre Remazan?’’

Yazarın notu; Garibim Remazan, kara sevdaya tutulmuş, Karaca kız’ın aşkından ne yapacağını bilmez bir halde, yeni ufuklara açılmış.Denizleri aşmış, karalarda şaşmış;))) Dağ tepe dememiş tırmanmış. Mecnun misali kendini oradan oraya atmış. Gel git zaman; bizim Remazan, yeni bir çiçek bahçesinin içinde buluvermiş kendini! Hangisini koklayacağını şaşırmış.Bir elini uzatmış gonca güller, birbirinden renkli ve güzel. Bir elini uzatmış nadide krizantemler!İçinde Karaca Kız’ın unutamadığı aşkı, karşılıksız soluklandığı sevdası, sevdanın dayanılmaz acısı... Bir de karşısında bin bir çiçek...Ne yapsın garibim, koklasa bir türlü koklamasa; eee salak mı?Bu öykü biter mi? O kısmı Remazan’a bağlı...Elbet bir gün yorulur, tövbe eder belki durulur. Koklanan çiçekler de soldukları ile kalır, kitapların sayfaları arasında kuru bir yaprak olarak, hatıra diye saklanır. Mini minnacık köyün kızları da belki kendilerine yeni birer yavuklu bulur. Remazan’ı unutamayacakları kesin de ondan hayır yok gari...

Ayşen Arslangiray Kura
3 Eylülde/ İzmir’den