Akrep Çığlığı

• 10 Ağustos 2012 Cuma 16:38:01

“Allah belanı versin Önder. Artık yeter. Bir daha evime bu şekilde gelirsen seni polise şikayet edeceğim!”

“Ben seni korumak istiyorum. Seni öldürecekler”

“Senin akıl hastanesinde tedavi olman lazım. Yeter. Benim hayatımı da mahvettin. Gerizekalı!”

Apartmanın yöneticisi aşağıdan koşup yetişiyor. Sonra diğer komşular da geliyor. Ceren onlardan özür diliyor.
“Kusura bakmayın. Sizi de gece gece… Offf yaa!” ve ağlamaya başlıyor Ceren.

Üst kattan hızlı adımlarla gelen teyze beni azarlıyor.
“Evladım utanmıyor musun bekar bir kızın kapısına dayanmaya? Kız seni terk etmiş, zorla güzellik olur mu? Nasıl delikanlısın sen! İçip içip buraya geliyorsun, herkesi huzursuz ediyorsun. Sonunda hapse gireceksin!”

Ev arkadaşı, Ceren’i içeri götürüyor. Ağlıyor Ceren. Saçlarına bakıyorum. O’nun saçlarını korusunlar!

Yönetici yanıma gelip kolumdan tutuyor.
“Hadi kardeşim. Bak herkesi gece gece ayağa kaldırdın. Evine git. Aklı başında üniversite öğrencilerisiniz. Yapmayın böyle şeyler.”

Çaresizim. Akrep çığlıklarını benden başka kimse duymuyor. Ceren’i gördüm. Ateşler ortasında. Yatağımdan fırlayıp buraya geldim. O’nu korumak için. Bana bir şeyler söyledi. Duyamadım. Akrep çığlıkları her yeri kapladı.

“Ben” diyorum “Ceren’i korumak için geldim. O ölmesin diye…”

Artık karşımda sinirli insanlar yok. Acıyan gözlerle bakıyorlar bana. O sıra Ceren kapıya çıkıyor yine.
“Seni son kez uyarıyorum Önder. Bir daha gelirsen, yemin ediyorum polise şikayet ederim. Biz ayrıldık. Hem de senin bu hastalıklı ruh hallerin yüzünden. Saçmalamaların yüzünden. Benim korunmaya ihtiyacım yok. Kimseye ihtiyacım yok. Sadece beni rahat bırakmanı istiyorum. Yardıma ihtiyacı olan sensin!”

Ceren’in kapısı kapanıyor. Ayakta duramıyorum. Yaşlar gözlerime perde gibi iniyor. Her şey bulanık. Yönetici, teyzeler ve merdivenler… Evet. Yardıma ihtiyacım var.

Apartmandan çıkıp uzaklaşıyorum. Eve gidemem. Şubat boyunca bu çığlıkları duyacağım. Duvarlar yine boğacak beni. Kış ortasında cehennemi yaşayacağım. Ateş çemberlerinden Ceren’i kurtarmak için her gece kan ter içinde uyanacağım. Nefes nefese…

İlk akrep çığlığını annemin öldüğü gece duydum. Seksen dokuz yılının Şubat ayıydı. Annemi hastaneye kaldırmışlar bizi de ablamla birlikte teyzeme götürmüşlerdi. Bekliyorduk. Bir haber… Dualar. Dualar. Dualar…
Sabah dört sularında gözlerim kapanır gibi oldu. O an bir çığlık… Ateş çemberi ortasında, yapayalnız bir kadın gördüm. Alevlerin kapattığı, gittikçe silinen bir yüz… Ürperdim. O an teyzem ağlayarak içeri girdi. “Annen ölmüş yavrum.”

O yüzden ben hep Şubat’ta terk edildim. Acımla, duyduğum bu akrep çığlığıyla boğdum çok sevdiklerimi. -Ya bir gün giderse- korkusundan, Şubat’ın soğuk betonlarından yayılan ürpertici kokusundan, bir gecenin ortasında yapayalnız çocuk duaları duymaktan…

Ceren’i en son, onların fakültesinin önünde sevgilisiyle gördüm. Kumral, açık yüzlü, güleç, Ağustos güneşi gibi bir çocukla… İkibin bir yılı Şubat ayının ilk günüydü. Gece akrep çığlığını duydum. Ateş çemberi ortasında bir çocuk… Bu sefer izlemedim. Korkarak uyanmadım da. Gittim sarıldım kendime. Yanmak için. Küllerimi Şubat’ın o soğuk betonlarına savurmak için.

kıyıdaki adam